- Ку-ка-рэ-ку-у!!! Рыхтуйцеся да дажджу!
Крык быў страшны, і мы кінуліся хавацца за будку. А ногі нашы падкошваліся, мы тыцкаліся пыскамі ў пясок, куляліся.
Пасядзелі, аддыхаліся. У кутку за будкай я ўбачыў кучу кольцаў, зверху ляжаў прывязаны да іх абручык. Я падышоў, панюхаў: кольцы былі халодныя і пахлі мамаю. Яшчэ мацней пах мамаю абручык, ён не быў такі халодны і цвёрды. Што гэта за дзіва такое?
- Глядзі, хто ідзе! - Боб торкнуў пысаю мне пад бок.
Я азірнуўся. Да дзюбатых стварэнняў падыходзіла яшчэ адно. Не адно, а адна, бо гэта, мабыць, была мама. За ёю беглі, мітусліва перабіралі тоненькімі ножкамі яе дзеці. Кругленькія, пушыстыя і, мабыць, мякенькія. Яны папісквалі, як мы, а на шчанят не былі падобныя.
Дзюбатая мама квактала, клікала за сабою дзяцей. А дайшла да таго месца, дзе сядзеў на плоце крыкун, сказала:
- Злазь з плота, не смяшы курэй! Кэх, кэх... Не пужай, ніякага дажджу не будзе!
- Будзе, квактуха, будзе! Гэта я табе кажу - певень! - і ён зноў закрычаў: - Ку-ка-рэ-ку-у! Скора будзе дождж! Кураняты, не адыходзьце далёка ад мамы.
- Той, што на плоце, - певень! - прашаптаў мне на вуха Боб.
- Тыя, што ўнізе, - куры і кураняты, - сказаў я. - Давай пагуляем з куранятамі!
Як смешна ішоў Боб! Лапкі кароценькія, тоўстыя, жывоцік ледзь па зямлі не шмаруе. А хвосцік закруціў на спіну! Задраў і я, падумаеш, не вялікая навука... На паўдарозе мы прыселі: і стаміліся, і квактуха якраз паклікала да сябе куранят: «Кэ-кэ-кэ! Бяжыце сюды, чарвяка знайшла!»
Першымі дабеглі кураня з белымі крапінкамі на крыльцах і кураня з чорнымі крапінкамі. Схапілі дзюбкамі чарвяка за канцы. Тузаюць кожнае да сябе. То адно перацягне канацік, то другое, то адно тупаціць за чарвяком, то другое. А чарвяк то расцягнецца, то скароціцца. Трапечуць кураняты маленькімі крыльцамі, упіраюцца, не паддаюцца адно аднаму, ажно садзяцца на хвосцікі. Раптам кончык чарвяка выслізнуў з дзюбкі правага кураняці, таго, што з чорнымі крапінкамі на крыльцах. Чарвяк - плясь! - па левым кураняці. А кураня - кулець! І другое ўпала, у другі бок...
- Хі-хі-хі! - не вытрываў Боб.
- Абодва прагныя, - сказаў я.
Падхапілася чорнае кураня, зноў учапілася дзюбкаю ў кончык чарвяка. Тузець! Белае кураня ўсхапілася на ногі, а чарвяк ужо вырваўся ў яго - плясь! - па дзюбе чорнаму.
- Ну, што вы не падзеліце! - Мама-квактуха дзеўбанула чарвяка, падняла - а на кончыку кураня вісіць, гушкаецца. Курыца апусціла яго на дол, дзёўб, дзёўб - разарвала чарвяка на кавалкі. Аднаго чарвяка на чатырох куранят хапіла.
- Прыміце і нас у кураняты! - Падышлі мы да квактухі.
- Хто такія? Прэч! - Курыца дзюбнула і мне ў галаву, і Бобу.
З вачэй пасыпаліся іскры, падкасіліся ногі. А курыца натапырылася, закруцілася, затупала на месцы: «Ух, якая я злосная... Кэх, кэх... Суньцеся толькі яшчэ! Суньцеся!»
З віскам мы кінуліся ў будку.
З неба штосьці льецца
- За што яна нас? - скуголіў Боб, тручы лапкаю гузак на галаве.
- Мы ж хацелі толькі пазнаёміцца, пагуляць! - усхліпваў і я, цёр лапкаю вочы.
- Пабаялася, што чарвяка адбяром... Трэба нам яе чарвякі! - не мог супакоіцца Боб.
Добра, што ў нас ёсць будка. А то куды б мы ўцякалі, хаваліся? Як цікава на двары і як небяспечна... І хоць шчымелі і балелі гузакі на галовах, нам усё роўна зноў хацелася на двор. Вось каб не было там квактухі! Самы страшны звер - квактуха.
- Падумаеш! - сказаў я. - А наша мама яшчэ большая!
- Як скажам ёй... Як страсяне за шкірку тую квактуху! - пагражаў Боб.
І тут зноў закрычаў певень:
- Ратуйцеся-я-я!!!
Храбры Боб віскнуў і шмыгнуў у цямнейшы куток будкі. Спужаўся і я, але крыху памарудзіў. І тут як ляснула-бліснула! Я на момант аслеп і аглух. А потым убачыў, як па двары закружылася, завіхурыла смецце і пыл, нібы вялізны сабака мёў хвастом зямлю. А дрэвы за плотам таксама махалі галінамі, яшчэ больш наганялі ветру.
Квактуху вецер раскудлаціў і папхаў, пакаціў па двары. За ёю імчаліся, ножак не згледзець, клубочкі-кураняты. Піск, крык, кудахтанне...
Раптам расчыніліся дзверы чалавечага дома, выбегла баба Ганна: «Ах! Ох! Сюды! Сюды!» Я ведаў ужо, што гэты вялікі чалавек - баба Ганна, гаспадыня. Паказвала неяк здалёк мама Пальма. У людзей смешная прывычка - надзяваюць на сябе адзенне. Дык я запомніў прыкметы бабы: яна адзявае адну шырозную-шырозную штаніну на абедзве нагі адразу. Смех! Яна ж замінае бегаць. Толю, Колю і іх тату лягчэй бегаць, у іх на кожную нагу штаніна асобна.
- Сюды! Ціп-ціп-ціп! - клікала баба Ганна курыцу з куранятамі ў хату.
Квактуха сама ўскочыла на ганак, схавалася ў дзвярах. А кураняты разгублена мітусіліся, крычалі. Баба лавіла іх і падсаджвала на прыступкі ганка. Апошняе кураня так і панесла ў руках.