- Дзе неончык? - зноў крычыць хтосьці, ужо Колевым голасам. І Толя прачынаецца, садзіцца на пасцелі.
Вунь дзе Коля, прыліп да акварыума, сам у адных майтачках.
- Неончык прапаў! - крычыць Коля.
Прыбягае бабуля ў фартусе, вылазіць з пасцелі, прыпадае да акварыума і Толя. Пад вадою і праўда стаіць маленькі замак-грот, выкладзены чарапашкамі і каляровымі шкельцамі. Мабыць, тата раніцаю паставіў.
- А я ўжо прыходзіла вас будзіць, - гаворыць бабуля і здымае з акварыума шклонакрыўку, заглядвае зверху.
Коля і Толя прытулілі свае галовы да бабулінай, перабралі вачыма кожны каменьчык. Няма неона... Плаваюць і молі, і мечаносцы, і гупі, і адзін неончык... А дзе ж другі?!
Коля адразу захныкаў, падазрона паглядзеў на Толю: можа, ён што натварыў?
- Не румзай... Мо ў грот заплыў, - сказала бабуля. Падкасала рукаў і засунула руку ў ваду, перавярнула грот, патрэсла ім, потым дастала з вады, заглянула. Пуста было ў пячорцы, не вельмі там і схаваешся.
- Мо выскачыў з акварыума? - сказаў Толя.
- Накрыты быў шклом. - Бабуля агледзела стол вакол акварыума. А Коля і Толя нават пад стол злазілі, там усё агледзелі, абмацалі. Няма!
Бабуля прынесла тонкі, нібы аловак, гумавы шланг. Калі адзін канец шланга засунуць у акварыум, а за другі смактануць, то па шланзе пацячэ вада з гразёю. Так ужо раз чысцілі акварыум.
Перагрэблі кожны каменьчык, пачысцілі дно. Нідзе не знайшлі ніякага следу ад неона!
Бабуля прынесла з кухні свежай, адстоенай вады, даліла ў акварыум. Выцерла добра рукі, прысела да стала, разгарнула дзённік.
- А ты не плач, чуеш? Купім яшчэ аднаго, каб да пары было.
Коля глядзеў у акно і выціраў слёзы. Толя не ведаў, як суцешыць брата. А бабуля запісвала пра падзею ў сшытак і хмурыла бровы. «Няўжо... куклянка?» - адзін раз нягучна, нібы сама сабе, сказала яна.
Запісала яшчэ пра тое, што ў самкі молі і ў мечаноскі вельмі растаўсцелі жываты, мабыць, у іх поўна ікрынак. Запісала і пра мечаносца. Нейкі ён стаў натапыраны, як вожык. Што з ім робіцца?
Бабуля разгулялася
Як добра, што ў іх ёсць бабуля! Гэта ж проста шчасце, вялікае шчасце! Маму і тату хлопцы мала нават бачаць. Хіба што вечарам. Дый то - колькі таго вечара? Сюд-туд - і трэба ісці спаць. Хоць таго сну ні ў адным воку няма, хоць па тэлевізары ідуць цікавыя перадачы - спаць, і ўсё!
- Бабуля, а ў нашым парку такія атракцыёны! - сказаў неяк Коля.
- Ага! - перабіў яго Толя. - Электрамабілі, што па роўным ездзяць, і машынкі, што па рэйках угору-ўніз лятаюць, і ўсякія круцёлкі з парашутамі, каруселі з гарматамі, ракетамі...
- Ага! - перабіў і Коля Толю. - Мы ў Батанічны сад ездзілі, дык чулі: гудуць атракцыёны! Грукочуць! І ўсім так весела - крычаць, вішчаць!
- З парашутамі? - зацікавілася бабуля. - Гм... Наядайцеся добра, з'ездзім, развітаецеся і з атракцыёнамі.
- Ур-ра!!! - загалёкалі Толя і Коля. - Што трэба з'есці? Давайце хутчэй!
...Хоць быў будзённы дзень і толькі адзінаццаць гадзін раніцы, атракцыёны ўжо працавалі. З усяго парку, як ручайкі да возера, сцякаліся да іх людзі. І столькі новых сцежак напратоптвалі паміж дрэў, так выгарцавалі траву вакол атракцыёнаў, столькі хваёвых карэнняў агалілася! Бабуля спынілася каля адной сасны, у якое быў абсечаны сякераю бок, а на залысіне напісана чырвоная лічба «83». Задрала ўгору галаву, задралі і хлопцы - ой, дык сасна ж засохла! Галлё ўверсе амаль голае, толькі сям-там відаць рыжыя шыпулькі.
- І вунь надпісаная! - паказаў Коля.
- І вунь! Дзве разам! - крыкнуў Толя.
Падышлі і да тых: «98»... «105»... «112»...
- Калі кожны год будзе па столькі высыхаць, то хутка ў парку ніводнай сасны не застанецца, - горка паківала галавою бабуля.
А знекуль - мо з рэпрадуктара на слупе, а мо з чыйго транзістара - далятаў чысты і звонкі хлапчукоўскі голас:
Падышлі да атракцыёнаў, і не было ўжо таго настрою, з якім выходзілі з дому.
Білецікаў бабуля накупляла цэлую жменю. А пачалі з дзіцячай каруселі.
Толя спачатку не ведаў, што выбраць, у што сесці, - вочы ажно разбягаліся. Потым залез у ракету, а Коля ў нейкі пляскаты касмічны карабель. Кружыліся, кружыліся, кружыліся... Толева ракета маўчала, а касмічны карабель і агнямі бліскаў, і апускаўся-падымаўся, і завываў, як сірэна «хуткай дапамогі». А бабуля за кожным абаротам лавіла іх вочы сваімі вачыма і задумліва ўсміхалася або перамаўлялася з чужымі мамамі і татамі, што стаялі за плоцікам.
- Ну, а цяпер будзем правярацца, ці зможаце быць лётчыкамі, - павяла іх бабуля на «Супер-8».