- На бераг! На бераг, ты куды?! - зноў закрычаў Генка і паплыў насустрач нам. Даплыў, развярнуў Султана мордай да берага, і мы паплылі побач. Потым Генка пайшоў па вадзе, а Султан яшчэ трошкі праплыў і таксама пайшоў.
Султан пусціў мяне на беразе каля Боба, ступіў два крокі ўбок і страсянуўся ўсім целам. Вось гэта быў дождж! Бура! Боб віскнуў і адскочыў далей. Спужаўся... А што было б, каб ён «плюхнуў» у раку, як я?
Султан пачаў бегаць вялікімі кругамі па траве, грэцца.
Генка прысеў каля мяне, дрыжыць. Толя вылез, прысеў каля мяне і таксама дрыжыць, зграбае з мяне рукою ваду. І Коля нагнуўся нада мною, глядзіць, і Боб забег за яго, паглядвае на мяне з-за Колевай нагі. А мне зрабілася вельмі холадна, я калаціўся ўвесь, да самага кончыка хваста. У грудзях дзерла і душыла, было млосна: наглытаўся вады.
- Прастудзіцца, герой... - сказаў Генка. - У запазуху трэба яго.
- Няма запазухі, майка мокрая - Султан апырскаў, - сказаў Толя.
- Коля, у цябе сухая, пакладзі Бульку ў запазуху або дай Толю майку, - загадаў Генка.
- Ай, - перасмыкнуў Коля плечуком, забраў Боба з-пад ног і пайшоў берагам.
Я зразумеў, што Коля мяне не любіць. Ці любіць ён свайго Боба?
- Бяры маю, калі ён такі, - сказаў Генка і ўзяў з кучы адзення сваю майку.
- Пальма бяжыць! - раптам закрычаў Коля і паказаў на луг.
Я яшчэ не бачыў нашай мамы Пальмы, але зарадаваўся: от каб цяпер смактануць цёпленькага малачка! Адразу б сагрэўся.
- Пальма! Пальма! - крычаў радасна Толя, падскокваючы, і надзяваў Генкіну майку. Надзеў - яна была яму да самых каленяў.
- Па слядах знайшла! - сказаў Генка. - Ай, малайчына!
Толя падняў мяне, і я ўбачыў, як падбягае мама. Яшчэ здалёк яна віляла і хвастом, і задам, згіналася ў адзін бок, прыціскала вушы. Радавалася сустрэчы, вітала ўсіх-усіх.
Якая цудоўная ў нас мама Пальма! Прыбегла па нашых слядах аж на рэчку.
А Генка гаварыў, што наша мама «невядома хто» і мы самі непародзістыя. Яшчэ ж якая пародзістая мама! Ад радасці я нават дрыжаць перастаў.
«Дзеці, паздароўкайцеся з бацькам!»
Толя сунуў мяне пад майку і ўздрыгнуў ад холаду: «Ва-ай!» А тут і мама Пальма падбегла. Я пачуў яе цяжкі дых, чуў, як свішча яе хвост, рассякаючы паветра. Я затузаўся пад майкаю, хоць мне і прыграваў бок Толеў жывот. «А-ай!» - крыкнуў Толя, выцягнуў мяне са схованкі. Незнарок я шкрабнуў яго лапаю.
- Дарэмна майку намачылі. Аддавай Бульку Пальме, яна абсушыць яго і абагрэе, - сказаў Генка.
Як цяжка дыхала наша мама! Які вялікі ў яе язык! Не меншы, чым у Султана.
Вярнуўся Коля з Бобам, і ўсе дзеці пасталі наўкол нас, глядзяць на Пальму, глядзяць на мяне. І Султан глядзеў. Ён ужо ціха ляжаў на беразе, паклаўшы галаву на выцягнутыя лапы, вочы зрэдку ляніва прыжмурваліся.
Мама адразу пачала мяне аблізваць. Лізне, лізне, падыхае разяўленым ротам, паматляе языком - «Ах-ха! Ах-ха!», зноў паліжа, зноў - «Ах-ха!». Бакі яе надзімаюцца-ападаюць, надзімаюцца-ападаюць...
- Чаго глядзіш так? - сказала мне мама. - Сабакі не пацеюць, яны языком ахалоджваюць сябе, каб не перагрэцца.
І зноў лізала мяне, зноў дыхала. Потым легла на бок, каб я хутчэй прыпаў да сусолкі. А мяне і ўпрошваць не трэба. Боб таксама затузаўся на руках у Колі, хоць не купаўся і не дрыжаў. Коля падклаў і яго.
Мне стала цёпла з усіх бакоў, і ў жывоціку так добранька стала. І я задрамаў.
А як прачнуўся, то нікога з дзяцей каля нас не было. Уставаць ад мамінага жывата не хацелася. Якое шчасце, што ёсць на свеце мама!
- Ну - што, не прастудзіўся? - спытала ласкава мама і прытуліла свой нос да майго носа. - Не, здаецца, не гарачы... От жа дурненькі, га? Гэтак і ўтапіцца нядоўга - мне Султан пра ўсё расказаў.
- Мама, а я не лазіў у раку, - пахваліўся Боб.
Але маме чамусьці не спадабалася гэта.
- Ну і добра, добра... - буркнула яна. - Дзеці, паздароўкайцеся з бацькам!
Я ўскочыў на ўсе чатыры лапы, нават вушы сталі тарчма.
- Дзе?!
Акрамя Султана, які сядзеў крокі за два ад нас, больш сабак не было. Зводдаль стаялі каля ракі Генка, Толя і Коля, яны трымалі ў руках нейкія доўгія і тонкія палкі.
- Ды не круці галавою... Во ён, во - Султан!
Султан у гэты час знарок абыякава пазяхнуў, крутнуў галавою, нібы адганяў муху. Зноў стаў глядзець нібыта міма нас. Але вочы яго былі добрыя, ласкавыя, і ён усіх-усіх нас бачыў.
Я кінуўся да яго...
Мама вучыла: калі знаёмяцца з добрым сабакам ці сустракаюцца з сябрам, трэба віляць хвастом, старацца лізнуць яму куточак рота, панюхаць хвост.
Я падскочыў раз, другі - не дастаць да морды Султана. А ён і не думае падстаўляць яе, каб лізнуў, задзірае яшчэ вышэй. Не мог я і хвост яго панюхаць - Султан сядзеў на ім. Тады з радасці я пачаў рабіць тое, што ў галаву прыйшло: абдымаў сваімі лапкамі яго тоўстыя і высозныя лапы, штурхаў іх носам і грудзьмі, злёгку пакусваў. Султан пераступаў з лапы на лапу, нібы знізу яму пякло ў падушачкі, вырываў. Але не гыркаў, цярпеў! Шкуру на лобе не моршчыў, толькі злёгку прыжмурваў куточкі вачэй.