- У нечым маеш рацыю, - пагадзіўся Мармулак. - Вось толькі як здзейсніць гэта на самай справе?
- Кожная справа павінна быць навукова абгрунтавана. Пагадзіся, што так. А калі так, то мы павінны выкарыстаць у гэтым выпадку навуковую тэрміналогію. Больш правільна было б выказацца наступным чынам: неабходны механізм рэалізацыі гэтай ідэі. Я лічу, што мы у першую чаргу павінны скласці спісы усіх, хто жабруе. Гэта непасрэдна наш працоўны кантынгент. А далей...
Лекцыя Геракла пра жабракоў і іх адносіны паміж сабою была змястоўная, удала падрыхтаваная. Прамоўца, нягледзячы на сваю маладосцъ, меў добрыя прамоўніцкія здольнасці. У яго выказваннях адчуваўся пэўны жабрацкі досвед. Мармулак, стаіўшы дыханне, не прапускаў ніводнага слова. А галоўнае - верыў.
- ...Вядома, што не ўсе жабракі нам падыходзяць. Некаторых увогуле варта пазбавіць ліцэнзіі на заняткі гэтым відам прадпрымальніцтва. Знойдуцца такія, хто не захоча супрацоўнічаць з намі, не захоча падпарадкавацца нам. 3 гэтымі "муджахедамі" ці "iндзeйцaмі" нам давядзецца весці непрымірымае змаганне. Тут неабходна будзе задзейнічаць нават міліцыю. Удзельнікі нашай арганізацыі павінны будуць пералічваць нейкую частку свайго прыбытку у агульную касу. Зразумей, інакш мы не зможам існаваць. Мы, у сваю чаргу, бярэм на сябе абавязак абараняць іх ад розных прайдзісветаў і дапамагаць у выпадку хваробы, пры ўмове, што гэты інвалід у будучым нам спатрэбіцца. Каб наша арганізацыя распачала свае існаванне, мы павінны будзем правесці вялікую працу. Галоўнае - удала падзяліць горад на раены, дзе нашыя людзі будуць здабываць капейку. У кожнага ўдзельніка нашага аб’яднання, згодна з яго спецыялізацыяй, будзе свой раён, папросту кажучы, свая дзялянка...
- У Ільфа і Пятрова вычытаў?
- Слушную ідэю не грэх і пазычыць. Тым болей, што аўтарскі ганарар плаціць не давядзецца. Усё гэта робіцца дзеля таго, каб не было сярод вашых братоў звадаў і мардабою... У будучым нам неабходна будзе набыць тэхніку. Напрыклад, мікрааўтобус, каб дастаўляць так званых інвалідаў на месца працы.
Пятру Іванавічу Матылю прапанова вельмі спадабалася. Усё разлічана, дакладна выверана, грунтоўна абдумана, узважана. Толькі адно пытанне хвалявала Мармулка: чаму менавіта да яго з такою прапановаю звярнуўся Геракл? Чым ён прыглянуўся хлопцу, калі вакол столькі калекаў?
Адказ быў на дзіва просты і смешны. Адначасова ў ім адчуваліся цвярозасць розуму хлопца і яго практычнасць.
- Ну, не стану я рабіць такія прапановы двухметроваму амбалу, які ў любы момант можа надаваць мне ў каршэнь ды забраць грошы. 3 табою я магу паваяваць, пацягацца .. А ўвогуле, можаш лічыць, што ты мне падабаешся. Ха-ха!
Апошнюю выпілі за росквіт новай фірмы.
У той вечар яны рассталіся шчырымі сябрамі і з цвёрдаю дамоваю заўтра сустрэцца зноў, каб распачаць вялікую працу.
ФІРМА ВЕНІКАЎ НЕ ВЯЖА
Фірма "Бyд6yмiнтэpнэшнл" па прапанове свайго новага супрацоўніка Генадзя Патоніча распачала выпуск каштоўных папераў. Такіх папераў зараз, вядома, выпускаецца занадта шмат. Купляюць іх звычайна самі акцыянеры, іх сваякі, знаёмыя ды проста дурні. Кожны з іх, як кажуць людзі, мае свой шкурны інтарэс. Генадзь Патоніч добра ведаў псіхалогію простага абывацеля і таму прапанаваў выпусціць акцыі пад тысячу працэнтаў гадавых. Такая прапанова ўвогуле мяняла звычайныя навуковыя погляды на банкаўскую справу і бязмежна радавала простага чалавека. Яшчэ не перавяліся ў нашай дзяржаве аматары халявы! Яны ласыя не толькі на пустыя паперкі, але і на пустыя абяцанні. Савет дырэктароў адразу пагадзіўся з такою прапановаю. Вялікая сіла рэкламы на тэлебачанні зрабіла сваю справу. Людзі, як толькі пабачылі, што Федзя з сіне-фіялетавым носам ды аблігацыямі ў руках сядае у шыкоўны мерс, валам павалілі ў прыемныя пункты кампаніі. Нават старэнькія бабулі з вялікаю ахвотаю стаялі ў шматгадзінных калейках: напачатку, каб атрымаць пенсію, а потым, каб абмяняць іх на каштоўныя паперы "Будбумінтэрнэшнл". Шчаслівыя ўладальнікі незразумелага колеру паперак нават у сне лічылі свае прыбыткі. Мроіліся ім слава Ракфелера ды пяшчотнае гавайскае сонца.
Справы фірмы неспадзявана пайшлі ўгору. Паступленне грошай было настолькі вялікім, што кіраўніцтва яе тэрмінова вымушана было прыкупіць БМП дзеля таго, каб перавозіць грошы з прыемных пунктаў у банк.
Патоніч імкліва пачаў рабіць карьеру. Яго адразу ўвялі ў Савет дырэктароу ды прызначылі намеснікам генеральнага дырэктара. Каб павысіць, так сказаць, сваё рэнамэ, ён выказаў яшчэ адну слушную прапанову: штодзённа за выручаныя грошы скупляць інвалюту ды змяшчаць яе на валютны рахунак у дзяржбанку. Дырэктары, з якіх толькі адзін скончыў ветэрынарны тэхнікум, а астатнія здолелі набыць усяго сярэднюю і няпоўную сярэднюю адукацыю, таксама адразу пагадзіліся і з гэтаю прапановаю, але саступіць сваё дырэктарскае крэсла добраахвотна ніхто не захацеў. Зайздросныя языкі пачалі нашэптваць, што гэты малады чалавек занадта разумны і таму вельмі хутка кепска скончыць.