У той вечар грашовыя паступленні былі асабліва вялікія, і генеральны дырэктар фірмы Садык Мамедаў вырашыў асабіста правесці абмен шушыкаў на зялёненькія. Папярэдне ён памыў рукі грузінскім каньяком ды выпіў пляшку армянскага, павячэраў гуссю з яблыкамі, якую яму асабіста даставілі з рэстарана "Планета". БМП з уключаным рухавіком чакала Мамедава ля запаснога выхаду, аднак раней ён звязаўся са сваім земляком Садыкам Ахмедавым, што кіраваў філіялам тутэйшага камерцыннага банка, і дамовіўся пра дэталі правядзення будучай аперацыі. Шлях паміж фірмаю і філіялам банка быў кароткі, але вайсковая тэхніка, згодна з тэхнічнымі характарыстыкамі, магла ехаць з хуткасцю не болей як сорак кіламетраў у гадзіну. Таму картэж з аднаго БМП і трох БМВ пераадолеў гэтую адлегласць за паўгадзіны. I гэта нягледзячы на тое, што міліцыянты перапынілі ўсялякі pyx па праспекце Скарыны, а картэж Старшыні Вярхоўнага Савета пусцілі ў аб'езд. Пры гэтым міліцыянты на кожным скрыжаванні стаялі на "зважай" ды прыкладвалі руку да фуражкі.
Пакуль экспедытары і касіры лічылі грошы, Садык Мамедаў і Садык Ахмедаў абмывалі справу. Былі тосты, пажаданні, мроіліся грандыёзныя планы ды казаліся жалезныя абяцанні.
Праз дзве гадзіны, калі "зялёныя" былі шчыльна ўкладзены ў кейсы, прагучалі развітальныя словы, Садык Мамедаў адпусціў БМП і БМВ, а сам сеў за кіроўцу машыны. Тут яму захацелася з’есці звычайнае марожанае. Мінуўшы скрыжаванне з вуліцаю Леніна на чырвонае святло, Садык спыніў легкавік ля ўваходу ў падземны пераход.
...Пляшкі гарэлкі на дваіх для звычайнага мужчыны мала. Toe адчуваў і Мармулак. Гадзіна была не надта позняя. Звычайная, шэрая. Не ўсе яшчэ людзі пайшлі спаць і шмат хто без занятку швэндаўся па вуліцы, таму без асаблівага клопату можна было здабыць пару рублёў на пляшку, каб не траціць дзённы заробак.
Пецька Матылёнак падвязаў нагу, узяў гамары і падаўся на сваё працоўнае месца. Праз нейкую гадзіну ён здабыў неабходную суму грошай і вырашыў быў падацца у бліжэйшую краму, каб прыдбаць пляшку гарэлкі. На выхадзе з падземнага пераходу ён пабачыў шыкоўную машыну з адчыненымі дзвярыма. На пярэднім сядзенні ляжаў чорны тоўсты кейс. Няведамая сіла пацягнула Мармулка наперад. Ён схапіў паклажу і азірнуўся. Па праспекце праносіліся разнастайныя аўтамабілі, на прыступках у пераходзе галубілася маладая пара. Нейкі стары гуляка трымаў у руках букет кветак. I болей нікога. Пеця штосілы паскакаў на адной назе ў накірунку рэстарана "Патсдам". Праз некалькі метраў ён зразумеў, што на адной назе далёка не ўцячэш, і таму пашпарыў на дзвюх.
Спыніўся ён толькі ў сваім прыстанішчы. Адсопся ды раскрыў кейс. Здзіўленню яго не было мяжы. Да самага верху ляжалі ўпакаваныя даляры. Новенькія, хрумсткія. Ён выскачыў на вуліцу, не разумеючы, што з гэтым багаццем рабіць. Куды яго падзець. Хвілін так з пяць ён бегаў вакол інтэрната ў надзеі знайсці хоць нейкае сховішча. Тут яму трапілася прыбіралынчыца баба Жэня.
- Што, украў? - прама запытала яна ў хлопца.
- Ага, - шчыра адказаў ён.
- I не ведаеш, дзе схаваць? - паспачувала кабета.
- Дзе тут схаваеш? - праслязіўся Мармулак.
- Дай на пляшку. Схаваю так, што ніякая міліцыя не знойдзе.
Пятро дастаў з кішэні скамечаныя рублі і дрыжачымі рукамі падаў іх жанчыне.
- Ды не калаціся ты. Я былая партызанка-падпольшчыца. Гэтую справу ведаю. Калі не верыш, дык паглядзі: вось маё пасведчанне. Усё будзе, як кажуць, хакей.
Служба бяспекі Садыка Мамедава адшукала Матыля вельмі хутка. Дзесьці праз гадзіну часу, калі паклажа была перададзена былой баявой падпольшчыцы, у яго апартаменты ўварваўся добры дзесятак удвая вышэйшых за яго хлопцаў. Яны прывялі з сабою старэнькага пенсіянера. Апошні ўвайшоў генеральны дырэктар кампаніі. Каўказскі загар сышоў з ягонага твару, і быў ён зусім белы. Тры хлопцы за хвіліну ўкрыжавалі палоннага на трубах ды памкнуліся былі прыступіць да катавання з прымяненнем апошняга слова навукі і тэхнікі, бо ён цвердзіў, што нічога не ведае ні пра якія грошы. Тут наперад выйшаў гаспадар.