- Ты, можа, бабу хочаш? - запытаў Мышкаловіч. - Ды не хвалюйся, нармальную, са скурвендыспансера даведку мае.
- А гэтыя хлопцы, што стаяць ля дзвярэй, - падтрымаў саслужыўца Піцькін, - свае людзі. Мы з таго арсеналу ім па пісталету спрэзентавалі. А следчы - пень. Восем гадоў завочна вучыўся, але і зараз слова "рапарт" піша з дзвюма "т". Паводзь сябе вольна, бо той, хто цябе абвінаваціў, некуды знік, а наш начальнік ездзіць на новым "мерсэдэсе" і кажа ўсім, што ў яго аб’явіўся багаты дзядзька ў Канадзе. Вер - мы цябе ў крыўду не дамо.
Следчы сапраўды быў пень, але адначасова і ласы на грошы. Перш чым распачаць допыт, ён акуратненька вывеў на паперцы адзінку з трыма нулямі і паклаў яе перад падследным. Падследны шырока расплюшчыў вочы, пачасаў патыліцу ды стаў глядзець у закратаванае акно. Следчы палічыў, што Матыль слабы на зрок, узяў болыны аркуш паперы і паўтарыў тую лічбу у вялікіх памерах. І на тэты раз арыштант ніякім чынам не адрэагаваў.
Следчы Абокаў распачаў пісаць пратакол. Рабіў ён тэта адмыслова, старанна выводзячы кожную літару, быццам той шкаляр з перасцярогі, што "настаўнікі" змусяць перапісваць. У гэты час Пётр Матыль, як і параілі яму міліцыянты, паводзіў сябе вольна: чухаў дзе толькі папала сваё нямытае цела. Следчы як чалавек цудоўна яго разумеў і не перапыняў занятак да таго часу, пакуль не напісаў шапку пратакола. Так доўжылася менш як дзесятак хвілінаў.
- Ну, распавядайце мне сутнасць справы, - сказаў Абокаў падследнаму, калі той распачаў чухаць міжножжа.
- Ляжу я ў ложку ўвечары ды п’ю піва. Тут у маю кватэру ўрываецца банда галаварэзаў і пачынае мяне катаваць...
- Грамадзянін Матыль! Пра якую банду галаварэзаў вы ведзяце гутарку? Як засведчыў мой начальнік, гэта былі добраахвотныя памочнікі міліцыі.
Аркуш паперы з лічбамі працягваў ляжаць перад Мармулкам.
- Дык вось, добраахвотныя памочнікі міліцыі пачалі мяне ўкрыжоўваць...
- Калі ты будзеш так казаць пра нашых людзей, дык я цябе ўмяцелю, згнаю ў вязніцы, век волі табе не бачыць, - следчы тупаў нагамі, пырскаў слінаю, роў, быццам люты звер.
Мармулак, памятаючы словы міліцыянтаў, што яго ў крыўду не дадуць, працягваў далей чухаць нямытае цела. Тут у пакой зайшоў сам начальнік міліцыі.
- Што здарылася?
- Затрыманы адмаўляецца даваць паказанні. Узводзіць паклёп на нашых добраахвотных памочнікаў...
- Ах вось яно як! - начальнік міліцыі схапіў ручку і дапісаў на паперцы яшчэ адзін нуль. - Каліся, інакш горай будзе.
- Дык я і кажу. Адпачываю я дома, а тут да мяне ўрываюцца бандыты ды пачынаюць біць. Дзякуй Богу, што міліцыянты прыйшлі на дапамогу.
Чатыры гадзіны следчы і начальнік міліцыі вялі няроўнае змаганне з Мармулкам. Паверыўшы ў сваю перавагу, падследны стаў паводзіць сябе больш нахабна: зняў абутак і стаў церці адна аб адну ногі.
Начальніку міліцыі ў гэты момант падалося, што сапраўды гэты паўдурак не мог скрасці тыя грошы, і ён са злосці загадаў следчаму:
- Рыхтуй справу ў суд.
- А што рыхтаваць? - узмаліўся падначалены. - Сведкаў няма. Грошай няма. Пацярпелы некуды знік, і наўрад ці яго можна адшукаць. I заява ад яго паступіла толькі вусна. А можа гэта сапраўды самы чэсны чалавек на свеце?
- Знайшоў мне праблему. У трыццаць сёмым годзе нават крыштальна чыстым ленінцам "вышку" давалі. А гэты... Няхай пасядзіць пару гадоў.
У камеры Мармулак атрымаў запіску: "У цябе будзе самы лепшы адвакат". Разам з запіскаю быў перададзены кошык з дзвюма пляшкамі каньяку ды гарачаю страваю проста з рэстарана.
СУД
Гэтаю незвычайнаю справаю былі зацікаўлены ўсе судовыя. Чужыя грошы вабілі як пракурора, гэтак і суддзю.
Абвінавачаны Пётр Іванавіч Матыль быў дастаўлены ў залу паседжання суда ў суправаджэнні ўсё тых жа міліцыянтаў: сяржанта Піцькіна і радавога Мышкаловіча. Ахова мелася быць надзейнай. Ад пацярпелага ў якасці прадстаўніка ўжо неіснуючай фірмы "Будбумінтэрнэшнл" прысутнічаў Генадзь Патоніч.
- Устаць! Суд ідзе!
Позіркі ўсіх прысутных былі скіраваны на падсуднага. Нягледзячы на тое, што касцюм на ім быў не проста памяты, а выглядаў так, быццам яго пажавала карова, потым выплявала сабе пад ногі, а пасля яшчэ патапталася, Мармулак з вялікім пачуццём уласнай годнасці паволі ўстаў. Toe не прамінулі заўважыць людзі ды адзначыць для сябе, што так могуць паводзіць сябе толькі крутыя бізнесмены, тыя, у каго ў швейцарскіх банках не хапае месца для захоўвання наяўнай беларускай валюты, а акрамя таго, ёсць яшчэ добры дзесятак валютных рахункаў.Перад самым пачаткам разгляду справы, як у тым парламенце, слова папрасіў прадстаўнік пакрыўджаных, Генадзь Патоніч. У згодзе з дэмакратычнымі пачынаннямі ў нашым грамадстве суддзя даў яму слова.- Грамадзяне суддзі! Грамадзянін пракурор! I ўсе астатнія грамадзяне ды грамадзянкі, а таксама таварышы. Ад імя кіраўніцтва нашай кампаніі...