Пракурор аціх. Слова ўзяў адвакат:
- Грамадзянін суддзя! Грамадзянін пракурор! Шаноўныя народныя засядацелі! Вы, пэўна, ужо пазнаёміліся са справаю. I зразумелі, што ўчыніць такое страшнае злачынства мой падабаронны не мог.
- Доказы? - грозна запатрабаваў пракурор.
- Мае доказы самыя простыя і самыя надзейныя. Грошы. Хто мне скажа: дзе грошы? Калі чалавек украў тыя грошы, дык следству неабходна было іх знайсці. Схаваў? У інтэрнаце замянілі ўсю сантэхніку на новую. Не знайшлі. Прапіў? На час затрымання быў крыху выпіўшы. Пасля напружанага дня спадар Матыль ужыў пляшку піва. Як бачыце, не паспеў прапіць тыя грошы. А ўся справа ў тым, што проста не было самога факта крадзяжу. Проста не было чаго красці. Асобы каўказскай нацыянальнасці даўным-даўно на тыя грошы купілі зброю ды пераправілі на радзіму. Аб тым сведчыць і іх знікненне.
Мармулак прачнуўся. Расплюшчыў адно вока, пацёр другое ды звярнуўся з запытам да суда:
- Я не разумею аднаго: у чым справа?
- Падсудны, - лагодна зрабіў заўвагу суддзя. - Слова вам яшчэ не давалі.
- Дык дайце, - настойліва запатрабаваў Матыль.
- Вы хочаце зрабіць заяву па сутнасці справы?
- Толькі па сутнасці справы, і болей нічога, - са збыткам і іроніяй у голасе сказаў падсудны. - 3 вашага дазволу, грамадзянін суддзя, праўду, толькі праўду і нічога болей, акрамя праўды. - Мармулак нават не падняўся са свайго месца. - Я хацеў бы спытаць: якую справу вы разглядаеце, шаноўны?
- Вашую, падсудны, - грозна прабурчэў пракурор.
- Маю, - Матыль здзіўлена ткнуў пальцам сабе ў грудзі. - Маю?
- Менавіта вашу.
- Дык яе і няма.
- Як? - пачуўся дружны хор галасоў з залы паседжання суда.
- Вось так - няма, - развёў рукамі падсудны. - Перад пачаткам судовага працэсу пацярпелы забірае сваю заяву, а вы працягваеце мяне судзіць. Гэта ж беззаконне.
- Іменна тое я хацеў сказаць напачатку, - падняўся са свайго месца Патоніч. - Мы забіраем сваю заяву адносна Пятра Іванавіча Матыля назад.
- Дык гэта ўвогуле мяняе справу, - ускрыкнуў суддзя. - Яе проста няма. Аб чым я гавару з самага пачатку.
- Нічога, - працягваў атаку пракурор, - я даб’юся новага разгляду гэтай справы, і вось тады пабачым.
Прысутныя павіншавалі Пятра Іванавіча з паспяховым завяршэннем разгляду яго справы і пачалі разыходзіцца.
Суддзя Законнікаў улучыў момант і падышоў да былога падсуднага.
- Я думаю, што вы не забудзеце самага справядлівага суддзю на неабсяжных прасторах усёй зямной кулі.
- Hi ў якім разе, грамадзянін суддзя, - шчыра ўсміхнуўся Пятро Матыль, стоячы ў цесным атачэнні міліцыянтаў-ахоўнікаў і адваката.За суддзёю падышоў пракурор. Самаўпэўненасць Суровых плюхала цераз край.
- Вы разумны чалавек, - распачаў ён гутарку паволі, выдзяляючы кожнае слова, быццам дэкламуючы Крымінальны кодэкс, - і павінны разумець, што ў вашай справе шмат белых плямаў...
- Колькі будзе каштаваць тая фарба, каб іх замаляваць? - цвёрда ды самаўпэўнена запытаў Мармулак.
ЦВЁРДАЕ СЛОВА ПАДПОЛЬШЧЫЦЫ
Піцькін і Мышкаловіч, як сапраўдныя міліцыянты, не жадалі ні з кім дзяліцца ні адным цэнтам. Навучыўшыся зарабляць грошы на голым асфальце, яны ў кволай беларускай камерцыі множылі свае здабыткі.
Дзяліць мяркуемы здабытак з пракурорам для міліцыянтаў было настолькі крыўдна, што як толькі Суровых адышоў ад іх, хлопцы залямантавалі ў адзін голас:
- Ты што, шэф, плаціць яму збіраешся?
Адвакат таксама выказаў сваё незадавальненне маючай адбыцца падзеяй, грозна прачмыхаў:
- У мяне ёсць прапанова, - Мармулак слухаў адваката і ніяк не мог успомніць, ці называў той хоць раз сваё прозвішча. - Неабходна звязацца з праваахоўнымі органамі, давесці да іх ведама, што пракурор патрабуе хабар. Няхай яны арыштуюць яго ў час перадачы грошай. I тады неабходнасць дзяліцца адпадзе.
Сяржант і радавы ўзрадаваліся ды пасля кароткіх настаўленняў адваката навыперадкі кінуліся да свайго начальства, каб як мага хутчэй арганізаваць здачу пракурора ў рукі правасуддзя.
Застаўшыся адзін на адзін, Пятро запытаў у свайго анёла- ахоўніка:
- Як усё ж гучыць ваша прозвішча?
- Гэта пытанне, паміж намі кажучы, неістотнае. Для ўсіх і для цябе - Антон Паўлавіч.
- Што мне рабіць далей? - пацікавіўся Мармулак.
- Ляльку, шаноуны мой, ляльку, - спакойна адказаў адвакат.
- Дзеля гэтага патрэбна хаця б жанчына, - паціснуў плячыма былы падсудны.
- Ты будзеш рабіць зараз не бэбі, - іранічна хмыкнуў Антон Паўлавіч, - а "ляльку". А гэта вось што такое. Бярэш адзін даляр, такая зялёненькая асігнацыя, якіх у цябе, як казалі, поўны кейс, кладзеш знізу. Акуратна наразаеш паперы памерам гэтага казначэйскага білета і зверху таксама накрываеш далярам. Вось табе і "лялька".