- Вы той чамадан збераглі?
- Голубе ты мой! - прыбіралынчыцу пацягнула на лірычны лад. - За каго ты мяне лічыш?! Не верыш слову старой баявой падполынчыцы?
- Верым, верым, - азваўся наваспечаны іншаземец. - Толькі паклажу хутчэй давай.
- Не загадвай мне тут, уласаўская морда, - тупнула нагою старая. - Я вас, гадаў, за тысячу кіламетраў нюхам чую... Даў мне Пецечка рэч на схову, яму і аддам.
Старая выйшла, а сэрца былога інваліда забілася ў хваляванні. "А калі там нічога няма? Калі хтосьці такі, як ён, праверыў, што там знаходзіцца, і з’ехаў ужо на Канары?"
Час цягнуўся неймаверна павольна. Мінула толькі пяць хвілін, а здавалася, што прайшло некалькі гадзін. Раптам дзверы адчыніліся і ў праёме з’явілася кучаравая галава.
- Ёсць тут мужчыны ці няма?
Антон Паўлавіч з Матылём, сапучы ды крэкчучы, зацягнулі дыпламат у пакой. Падняць яго аднаму было проста немагчыма.
- Давай, Пецечка, адчыняй сваю скрынку ды лічы свой капітал. Я нічога не брала.
Мармулак дрыготкімі рукамі пачаў адчыняць дыпламат. Яго напарнік лічыў, што грошы не могуць быць такімі цяжкімі, ды з’едліва пасміхаўся. У рэшце рэшт, шчоўкнулі замкі і кейс адкрыўся. У вачах адваката і былога падсуднага зазелянела.
Мармулку хацелася спяваць і плакаць адначасова.
- Бярыце, - звярнуўся ён да прыбіральшчыцы і Антона Паўлавіча.
- Патрэбна мне гэта зелень!.. Я яе і задарма не вазьму, - фыркнула кабета. - Лепш савецкіх рублёў не было і не будзе валюты.
- Правільна кажаце, таварыш падпольшчыца, - на поўным сур'езе сказау адвакат ды ўзяў адзін пачак і паклаў сабе у кішэню.
- Бярыце яшчэ, - горача прасіў былы падсудны свайго адваката.
- Хопіць. Усяму ёсць норма, - запэўніў чалавек закона свайго кліента. - Я думаю, што ў хуткім часе ты сам прынясеш яшчэ частку гэтых купюраў
- Не разумею.
- Тлумачу. Чым у чалавека болей грошай, тым часцей ён ідзе ў канфлікт з законам. А калі так, то ўзнікае неабходнасць у маіх паслугах. Вось і ўсё. Да пабачэння.
Антон Паўлавіч выйшаў, заціскаючы нос хусцінкаю.
Пётр Іванавіч Матыль цяжка ўздыхнуў і сеў на ложак.
КАРЫСНАЯ ПАРАДА
Радасць Пятра Іванавіча Матыля, што нарэшце скончацца яго жабрацкая доля й пакуты, якая месцілася ў патаемных схронах душы, змяніў звычайны жывёльны жах. Жах перад тым, што ўвесь гэты капітал, на які можна купіць амаль што ўсю нерухомасць нашай незалежнай дзяржавы, давядзецца аддаць. Аддаць добраахвотна. Hi за што. Проста так. Ён верыў кожнаму слову адваката, чалавека спрактыкаванага ў такіх справах, тактоўна-нахабнага, жорстка- практычнага. Настрой штохвілінна падаў.
Сітуацыя была тупіковая. Мармулак нават не мог уявіць, як можа здарыцца тое, што пазбавіць яго грошай, але быў у гэтым упэўнены.
Яўгенія Максімаўна паспрабавала прыбраць дыпламат, які ляжаў пасярод пакоя і замінаў ёй. 3 вялікімі высілкамі, зноў цяжка крэкчучы, жанчына змясціла рэч у інтэрнатаўскую шафу.
- Пець, а Пець, - звярнулася прыбіральшчыца да госця, які ў роздуме сядзеў на яе ложку. - Як ты давалок сюды гэты цяжар? Я напачатку думала,што там поўна цэглы.
Пеця няспешна ўстаў ды паспрабаваў падняць кейс. Толькі з трэцяй спробы ён змог зрабіць гэта.
- Сам не ведаю, - паціснуў плячыма хлопец. - У той момант ніякага цяжару не адчувалася.
- А гэта заўжды так, калі што-небудзь крадзеш, - пагадзілася старая. - Папера сапраўды цяжкая. Памятаю, як я разам з камісарам Паўлам Антанюком несла ў мястэчка лістоўкі. Во намучыліся. Колькі разоў спыняліся. Не толькі, каб адпачыць, вядома. Справа маладая, на потым адкладваць нельга.
Успаміны слаўнага мінулага баявой падпольшчыцы адлюстраваліся ў гэты момант на яе твары. Ён азарыўся полымем шчырай усмешкі.
- Адным словам, так, Пецечка. Слова я сваё стрымала. Тваё даручэнне выканала. Пакуль каўбаска яшчэ свежая, - пры слове "каўбаска" ранішняя турэмная баланда памкнула назад, але Пеця заціснуў рот рукамі, - гані ў краму. Літар. І памятай: крашанай не п’ю.
Мармулак паспешліва выцягнуў з кейса стодаляравую купюру і памкнуў з пакоя.
Ля абменнага пункта валюты па вуліцы імя Карла Маркса, які так шальмаваў атрыманую капіталістамі дабаўленую вартасць, стаялі два барадатыя і картавыя дзядзькі. Адзін з іх - рыжы і ў акулярах - запытаў у Пятра:
- Пр-радаеш?
- Прадаю.
- Колькі?
- Сто.
- Юзік, - паклікаў рыжы свайго барадатага калегу з бел- чырвона-белым значком. - Дуй сюды. Бабкі выгараюць.
Барадаты з належнаю пыхаю местачковага нацыяналіста, з былым гонарам тутэйшага шляхціца спаважна падышоў да іх.