- Ну і што?
- Як што?! Здабудзь даведку, што ты дурань, і ўсе праблемы твае будуць вырашаны. Закон будзе на тваім баку, а не супраць цябе.
- Як гэта зрабіць? - шмаргануў носам бедалага.
- Як зрабіць? Вельмі проста. Даць "на лапу", - жанчына гаварыла цвёрда, самаўпэўнена. Па ўсім бачна, мела ў такіх справах багаты вопыт.
- Ідэя! - пагадзіўся п'яны госць, ды рука сама пацягнулася па пляшку.
- Быў і ў мяне такі выпадак. У свой час не хацелі мяне браць на адну працу. Сакратаром-машыністкай у райвыканкам. Мала партыйнага стажу. Я і так, я і сяк. Нічога не атрымліваецца. Я да Пашкі Антанюка: дапамажы. Ён патэлефанаваў куды трэба - прынялі. Потым выклікае мяне і кажа: "Каб у будучым ты не мела клопату, выдам я табе адну даведку". I выдаў паперку, што я былая падпольшчыца. Па праўдзе табе кажу, што я такой не была. Паўгода ў партызанскім атрадзе кашаварыла, а падпольшчыцай не была. Так што запомні: паперка - моц.
Потым яны зноў пілі, потым спявалі - кожны на свой лад, пакуль іх не супакоіў камендант ды не стаў трэцім у іх нялёгкай справе.
Праз колькі гадзін распачаліся расказы пра партызанскія баі.
Камендант і Мармулак мірна храплі ў ложку баявой падпольшчыцы.
НА ШЛЯХУ ДА СВЕТЛАЙ БУДУЧЫНІ
Натан Якаўлевіч Абрамовіч, як толькі падзьмуў вецер пераменаў у былым Савецкім Саюзе, адразу заняўся прыватнаю практыкаю. Не! Дзяржаўную службу ён таксама не пакінуў Быў у Натана Якаўлевіча кабінецік у гарадской паліклініцы. Былі гадзіны прыёму. Не міналі і хворыя. Тут жа, у гэтым будынку, толькі з другога боку, вісела яшчэ адна шыльда. На ёй красаваўся такі надпіс: "Гаспадарча-разліковае міжраённае тэрытарыяльнае медыцынскае прадпрыемства". На самым-самым нізе шыльды дробненькімі літарамі ў дужках стаяў допіс: "Прыватная паліклініка".
I тут Натан Якаўлевіч таксама меў кабінет. Ён, як і ўсе астатнія дактары, хворых прымаў у дзяржаўным кабінеце ў рабочы час. Ён аднолькава выслухваў ды выстукваў хворых, пісаў бюлетэні ды выпісваў лекі. Розніца паміж кабінетамі была ў тым, што ў першы кабінет заходзілі ўсе, а ў другі - тыя, хто хацеў вылечыцца. Пасля абеду яны туды звычайна неслі грошы ды атрымлівалі дэфіцытныя лекі, што меліся ў дзяржаўнай аптэцы, дзе працавала яго жонка Роза Ільінічна. Бізнес быў, вядома, невялікі, але хворым было прыемна, што Натан Якаўлевіч прыкладае ўсе намаганні (ён заўжды казаў так хворым і вымушаў іх звяртацца да сябе па некалькі разоў), каб здабыць патрэбныя парашкі ці мікстуру.
У той дзень псіхіятр Натан Якаўлевіч Абрамовіч быў у скрусе. На прыёме нікога не было. Людзі чамусьці не хварэлі. Доктар маліў Бога, каб той наслаў на жыхароў сталіцы нейкае ліха ды яны валам павалілі ў лякарню, і толькі ў яго кабінет. Бог яго не слухаў, людзі не хварэлі і абставіны складваліся так, што сёння зноў давядзецца апраўдвацца перад жонкай ды слёзна цвердзіць, што не займаўся блудам з медсястрой Алінаю і не аддаў ёй дзённы "гешэфт".
Дзверы адчыніліся якраз у той момант, калі Натан Якаўлевіч збіраўся патэлефанаваць жонцы ды паскардзіцца на адсутнасць пацыентаў, каб вечарам не мець непатрэбнай гутаркі са сваёю "Голдай Меір". На парозе з’явіўся нізкарослы малады чалавек. Выгляд ён меў даволі непрывабны.
Павіталіся. Доктар запрасіў пацыента сесці. Было такое адчуванне, што з гэтым жабрацкага выгляду чалавекам яму даводзілася сутыкацца.
- Натан Якаўлевіч, - сказаў пацыент. — я хачу мець пенсію.
Іншага пажадання прыдумаць было нельга. Мармулак сам не разумеў, чаму так распачаў размову. Сказаць: "Доктар! Дайце мне даведку, што я дурань" - мог толькі сапраўды хворы на галаву чалавек.
- Атрымаць пенсію вельмі проста. Гадоў, так сказаць, праз трыццаць вы яе будзеце мець. На жаль, не ведаю дакладна вашага ўзросту.
- Хачу зараз, - стаў настойліва патрабаваць кліент.
- Хіба толькі па інваліднасці.
- Як гэта?
- А вельмі проста. Адрэжце нагу ці руку, скруціце шыю - і пенсія вам гарантавана.
- Э-э! У такім выпадку я пайшоў бы на прыём да хірурга. Такі варыянт мяне не задавальняе.
- Мае спачуванні, - уздыхнуў доктар. - Увогуле я вас разумею: адсутнасць працы, неўладкаванасць у жыцці. Пенсія - хоць нейкая крыніца грашовых паступленняў...
- Ды не патрэбныя мне вашы грошы! - ускрыкнуў у адчаі будучы кліент аддзела сацыяльнага забеспячэння. - У мяне сваіх няма куды падзець.
3 гэтымі словамі Мармулак кінуў на стол перад доктарам пяць стодаляравых купюр.
- Ну выдайце мне даведку; што я хворы на галаву.