- Вы, выпадкам, не з КДБ? - прыцішана запытаў Натан Якаўлевіч.
- Ды не ж! Мне параіла звярнуцца да вас баба Жэня, даруйце, Яўгенія Максімаўна.
- А! - усмешка была шчыраю. - Старая падпольшчыца. Хлопчыкі яе яшчэ не забываюць. Веру, што вы не з органаў. Распавядайце сутнасць вашай справы...
- А можна без падрабязнасцяў?
- Можна, - неяк своеасабліва ўсміхнуўся доктар. - Але...
Яшчэ адна купюра легла побач.
- Адчуваю, што мы знойдзем паразуменне... Тут справа вось у чым. Скажам, партрэт Машэ Даяна вам не падыходзіць, - Натан Якаўлевіч добра ведаў гісторыю сваёй спрадвечнай Айчыны. - Інваліднасць, як вы сказалі, таксама не падыходзіць. Сапраўды, самы прымальны варыянт: даведка аб тым, што вы дурань. Кім вам даспадобы быць: буйным, ціхім? Параноікам, шызафрэнікам?
- На ваша меркаванне. Але толькі не надта страшнае. Людзі і сапраўды могуць падумаць, што я дурань. Што-небудзь простае на лацінскай мове, каб ніхто не зразумеў.
- Вам яшчэ неабходна будзе прайсці тэсты, здаць аналізы. Самі разумееце - цэлая медыцынская бюракратыя...
Мармулак палез у кішэню па грошы. Дзверы прачыніліся. Доктар неўпрыкмет задрыгаў пальцамі, паказваючы, каб кліент зараз жа прыбраў усё непатрэбнае са стала. Мармулак згроб даляры ў кулак і паспешна прыклаў яго да сэрца ды скрывіў твар, каб наведвальнік прыняў тое за боль... Увайшла медсястра Аліна. Цырк, які паказваў абарванец, не ўвёў яе ў зман. Не такое даводзілася бачыць. Дзяўчына ўзрадавалася: сёння можна выдурыць у гэтага куркуля сабе на добрыя зімовыя боты.
- Натан Якаўлевіч! Я сёння вам патрэбная?
- Ды не, золатца маё! Як бачыш, на прыёме нікога няма.
- Я тут буду, у суседнім кабінеце. Як будзеце вольныя - паклічаце.
Натан Якаўлевіч агледзеў ладны стан медсястры ды ад задавальнення закруціў галавою.
- Жыццё, жыццё, - як толькі Аліна зачыніла за сабою дзверы, развёў рукамі Абрамовіч. - Давайце цяпер вернемся да нашай справы... Даруйце, вашай. Вы гэта, калі ласка, схавайце, бо да мяне ў любы момант могуць зайсці хворыя. Я вам веру. Бачу, вы чалавек сур’ёзны.
- Я вам, доктар, адразу аб гэтым сказаў, - адказаў Пётр Матыль і тут жа, на вачах у Натана Якаўлевіча, дастаў з кішэні пук грошай, даклаў да іх той прэзент, што меўся даць.
Абрамовіч з усіх колераў і адценняў больш за ўсё на свеце паважаў шэра-зялёны.
- Зараз мы ў вас возьмем неабходныя аналізы, правядзём шырокі кансіліум...
- Я хацеў бы, каб гэты кансіліум быў як мага вузейшы, - заўважыў кліент. - Нікому з нас лішняя пагалоска непатрэбна. Так ці не?
- Бачу, бачу цвярозыя меркаванні... дурня. Выбачайце за такі каламбур... Кансіліум будзе вельмі вузкі. Я і мая медыцынская сястра. Думаю, вы не супраць?
Адчуўшы падатлівасць доктара, Мармулак пачуўся ўпэўнена і нават дазволіў сабе пакпіць з Абрамовіча:
- Ды не, я ніколькі. Можа, хіба ваша жонка будзе супраць.
- Пагадзіцеся, малады чалавек, - уздыхнуў Натан Якаўлевіч ды пагладзіў сваю лысіну, - усё ж прыемна трымаць прыгожую кветку ў руках, хоць і абыходзіцца яна дорага... Мы зноў адышлі ад тэмы. Пакіньце свае дадзеныя і прыходзьце гадзіны праз тры. Уваход з супрацьлеглага боку будынка.
- Цудоўна! - ледзь не ўскрыкнуў добраахвотны кандыдат у дурні. - Так мы з вамі зробім натуральны абмен: я вам - грошы, вы мне - даведку.
- Згодзен, - выказаў сваё задавальненне доктар ды неяк няўцямна дадаў: - Я хацеў бы задатак.
Мармулак адчуў сябе яшчэ больш упэўнена і стаў паводзіць сябе нахабна. Паклаў на стол стодаляравую купюру ды зазначыў:
- Тое аплата вашаму асістэнту за станоўчыя аналізы. Спадзяюся на яе добрасумленную працу.
Натан Якаўлевіч хіхікнуў ад задавальнення ды пастукаў у сценку.
ВЫПРАБАВАННЕ НАДЗЕЙНАСЦІ
Пётр Іванавіч Матыль прыйшоў у "Гаспадарча-разліковае міжраённае тэрытарыяльнае медыцынскае прадпрыемства" ці, карацей кажучы, у прыватную паліклініку роўна ў вызначаны тэрмін. У кабінеце знаходзіліся доктар і медыцынская сястра. Натан Якаўлевіч выціраў насоўкаю ўпрэлую лысіну ды трымаў у руках нейкую паперку. Аліна стаяла ля акна і весела ўсміхалася.
- Не перашкодзіў? - запытаўся Матыль.
- Не! Вось мы тут з Алінаю Міхайлаўнаю абмяркоўваем вашыя аналізы. Як ні сумна мне вам гаварыць, але ў вас назіраецца вельмі рэдкае захворванне. Вялікай сацыяльнай небяспекі для грамадства вы не ўяўляеце, але тым не менш неабходна прыняць нейкія пэўныя захады для перасцярогі... Алінка, золатца маё, пакінь нас на некалькі хвілінаў... я павінен хвораму штосьці сказаць адзін на адзін. Прафесійная этыка вымушае мяне рабіць менавіта так.
Медсястра сталася незадаволенаю: