- Звычайна фінансавыя пытанні з кліентамі вы вырашаеце ў маёй прысутнасці.
- Якія фінансавыя пытанні, золатца маё? Да гэтага яшчэ далёка, - Натан Якаўлевіч меў намер хоць нейкую частку грошай прынесці дадому, бо паўгадзіны таму меў па тэлефоне гутарку з жонкаю, якая катэгарычна папярэдзіла наконт грошай. Маглі быць вялікія непрыемнасці. - Ды хіба можна што-небудзь узяць з гэтага бедалагі? Паглядзі на яго вопратку.
- Не хвалюйцеся за яго. Назбіраў, седзячы ў падземным пераходзе ля ГУМа.
Мармулак здзівіўся: сапраўды, колькі людзей ведае яго!
Медсястра Аліна вымушана была ўсё ж выйсці.
Яна далёка не пайшла, а спынілася адразу тут жа, за дзвярыма. Пачуць размову паміж доктарам і пацыентам не давялося - занадта тоўстыя былі дзверы.
Праз пару хвілінаў хворы з радаснаю ўсмешкаю на вуснах выйшаў з кабінета.
- Можа, мне што-небудзь заплацім? - сціпла запытала дзяўчына.
Душа спявала серэнады. 3 такім настроем можна рашыцца на любую авантуру, але перабягаць дарогу доктару Мармулак не адважыўся.
- Натан Якаўлевіч мяне не зразумее.
- Добра! - рашуча прамовіла Аліна. - Тады мне стары хрыч усё да капейкі аддасць сам.
3 гэтымі словамі яна рушыла ў кабінет.
Пётр Іванавіч, перш чым распачаць новае жыццё новага беларуса, вырашыў праверыць моц свайго дакумента, які, па словах знакамітай падпольшчыцы, павінен быў гарантаваць яму бестурботную светлую будучыню. Адразу пасля паліклінікі ён памкнуў ва універсам. Да касы, выгінаючыся гадзюкаю, стаяла доўгая калейка. Эксперыментатар узяў бохан хлеба, дзве пляшкі мінеральнай вады і пашыбаваў да касы.
- Ты куды рогам прэш, карантыш?! - паклаў руку на плячо двухметровы граміла. - Не бачыш, дзе канец чаргі?
- Я магу і не плаціць, - спакойна адказаў Мармулак, - калі вы так хочаце.
Касірка адразу паклікала зальную.
- Чаму гэта ты не будзеш плаціць? - узяла ў рукі металёвую карзіну дзесяціпудовая жанчына.
- Ды вось яны, - нахабнік паказаў на людзей, што стаялі ў калейцы, - не даюць магчымасці заплаціць за пакупку.
- Станьце ў калейку.
- Не лічы сябе самым разумным.
- Бач, які хітры знайшоўся.
Загула зладжана, у адзін голас, калейка.
- Я маю права. У мяне даведка, - і Мармулак паказаў паперку.
Высокі і мажны мужчына выхапіў яе з рук карантыша ды стаў чытаць. Праз хвіліну ён зазначыў:
- Нічога не разумею, што тут напісана.
- Там нашсана, што я дурань, - цверда ды ўпэўнена адказаў уладальнік паперкі ды з гонарам паклаў дакумент у кішэню.
- Таварыш, - сказала старэнькая кабета, што дагэтуль паўгадзіны вымушана была стаяць у калейцы, - не звяртайце на іх увагі, разлічвайцеся.
- Давайце сюды грошы за тавар, - звярнулася ветліва да Мармулка зальная.
Калейка аціхла. Толькі адзін неразумны ды недавучаны студэнт пакруціў пальцам ля скроні, але яго зараз жа спынілі:
- Супакойся, дурань.
У гэтым выпадку Пётр Іванавіч не прамінуў зазначыць:
- Правільна кажаце, людзі. I ён дурань. Толькі ён дурань без даведкі, а я — дурань з даведкаю.
Мармулак выйшаў з крамы ды адразу наўскасяк стаўпераходзіць праспект. Машын было вельмі шмат. Яны сігналілі, каб пазбегнуць наезду на вельмі дзіўнага пешахода. На супрацьлеглым баку аўтамабільнай магістралі яго чакаў міліцыянт ды нецярпліва пастукваў дубінкаю па далоні. Яму на дапамогу спяшаўся яшчэ адзін супрацоўнік ДАІ.
- Сяржант Пэ-эп, - хутка ды незразумела прадставіўся ахоўнік парадку і зароў на ўсю ваколіцу: - Ты што, дурань, пераходу не бачыш? Правілаў дарожнага руху не ведаеш?
- Дурань я, дурань! - уздрыгнуў пешаход. - Вось мой дакумент. Толькі навошта тым папракаць ды палохаць? Я са страху піпі захацеў.
Мармулак аддаў міліцыянту паперку, а сам пашыбаваў да слупка ды пачаў яго арашаць. Падаспеўшы на дапамогу, калега замахнуўся ўжо дубінаю, каб агрэць мярзотніка, што прылюдна парушаў грамадскі парадак, але першы міліцыянт спыніў яго. Пакруціў ля скроні ды зазначыў:
- Не чапай! Хворы. Гэта ён са страху.
Шматлікія прахожыя ў другой палове таго дня са здзіўленнем назіралі, як у самым цэнтры сталіцы незалежнай дзяржавы, на галоўнай яе магістралі, пад аховаю двух міліцыянтаў спраўляў сваю патрэбу невысокага росту чалавек у пажмаканым гарнітуры.
Паперку міліцыянты вярнулі чалавеку, як толькі ён скончыў справу. Адзін з іх хацеў быў прачытаць лекцыю аб правілах вулічнага руху, але яго напарнік напаўголасу зазначыў, што тое дарэмная справа і няварта марнаваць час, бо ўсё роўна нічога не зразумее і не засвоіць, а лепш схавацца за вугал дома ды падпільнаваць новага рызыканта, з якога можна будзе спагнаць штраф.