Свае грошы Матыль трымаў яшчэ ў бабы Жэні. I тое было апраўдана. У яго адсутнасць мілыя ды пяшчотныя некалькі разоў рабілі вобыск з надзеяю адшукаць "залаты запас" гасціннага гаспадара.
Папіўшы піва ці, папросту, пахмяліўшыся, ды выкурыўшы цыгарэту, Галі - Тані - Светы прагнулі пяшчоты і ласкі. Ім хацелася цалавацца. Мармулак не курыў і не пераносіў цыгарэтнага дыму. Сумесь цыгарэтнага дыму, гарэлкі, парфумы, якою дыхала чарговая прыгажуня, прымушала гаспадара шукаць магчымасці, каб унікнуць такіх пацалункаў.
Пеця быў не супраць дзяўчат. Ён меў цвёрды намер ажаніцца, але не сустрэў тае, што адпавядала б ягонаму густу, тае, што сагрэла б ягонае сэрца. Новыя знаёмыя нават ростам не адпавядалі яму. Ён мог ехаць адпачываць на Канарскія астравы. Ён мог... Мог рабіць, што пажадае душа. Замінала ўсяму адна акалічнасць - адсутнасць побач мілай, адзінай, каханай.
Тае раніцы, пазбавіўшыся ад чарговай начной здані, Матыль дзве гадзіны падрамаў у ложку. Потым устаў. Нечакана душу ахапіла самота. Пэўна, усё ад таго, што не было ніякага занятку. Стала шкада сябе. Ён адчуваў, што з кожным днём бадзяжнае жыццё засмоктвае яго болей і болей. Яшчэ месяц-другі - і ён канчаткова вызначыцца як п’яніца, калі не сядзе на "белага каня". Плакалі тады ягоныя грошыкі.
I - як вынік усяго - яго чакае ўсё тая ж жабрацкая доля. Трэба штосьці змяніць. Уладкавацца на працу. Болей смешнага нічога не прыдумаеш! 3 яго грашыма ды працаваць - курам на смех. Заняцца ж справаю - патрэбен кампаньён. Тут варта падумаць. А перш-наперш не трэба піць. Не трэба столькі піць. Хоць ратуе пакуль што яго ўсемагутная паперка, але збан да пары ваду носіць. Усё можа здарыцца.
Мармулак памыўся, агаліўся ды вырашыў паабедаць. Калі выходзіў з гасцініцы, даў сабе цвёрды зарок: "Сёння не піць!" Вырашыў пасядзець у "Патсдаме". Моцна балела галава. Каб хоць неяк супакоіць боль, вырашыў дазволіць сабе пляшку піва. Насупраць колеру "дзіцячай нечаканасці" будынка КДБ зайшоў у гастраном. У кафетэрыі з вялікім задавальненнем асушыў пляшку "Мінскага бровару". Палягчэла. Быццам невядомы эліксір уліўся ў кожную клетку цела. Ён пайшоў шпарчэй. Здавалася, што павесялела ўсё наваколле: пачалі ўсміхацца не толькі людзі, але і будынкі, асветленыя слупы, нават сметніцы. У рэстаране яго ўжо ведалі. Афіцыянт тэрмінова ўзяў замову, і перш чым з кухні меліся падаць гарачыя стравы, на стале з’явілася пляшка каньяку. Сказаць, што пачаў сёння новае жыццё, ды адмовіцца было нейк няёмка. Знаёмыя маглі не зразумець. Пяцьдзесят грамаў каньяку - дробязь для нармальнага, не хворага мужчыны! - толькі ўзнялі апетыт. Учарашняя салата з кальмараў, аздобленая свежаю зелянінаю, умомант апынулася ў страўніку. Потым да яго за столік падсеў нейкі Вадзік. Пятро чуў дзесьці гэтае імя, але чалавека з такім абліччам, яму здавалася, бачыў упершыню. Вадзік выжлукціў каньяк і без сораму пажадаў выпіць гарэлкі. Адкульсьці з’явілася чорнавалосая Аксана. Яна тыдзень таму завітала ноччу да Матыля ў нумар ды ўсё цвердзіла, што дзяўчына. Потым высветлілася, што афіцыйна два разы брала шлюб. Аксане захацелася шампанскага. Давялося выканаць пажаданне чарнявай. I гэты дзень стаў нагадваць усе мінулыя. Вадзік запрасіў да іх кампаніі незнаёмую Рыту. Рыта добра ведала ўсіх, акрамя Пятра, і таму ўсю сваю ўвагу скіравала на шыкоўна апранутага незнаёмца. Аксана стала раўнаваць, казала гучна пра Рыту, што тая апошняя б... і што з ёю спалі ў Мінску ўсе, акрамя імпатэнтаў. Рыта на п’янае плявузганне не звяртала ніякай увагі, а рабіла настойлівыя захады ў бок новага знаёмца. Увогуле, як і ў мінулыя разы, вялася аднатэмная гутарка: шмоткі-бабкі.
Мармулак адчуў, што ягоны намер можа ляснуцца. А калі так, то сённяшні вечар закончыцца паводле сцэнара мінулых. Ён папрасіў прабачэння ў кампаніі, падышоў да афіцыянта, замовіў яшчэ пляшку гарэлкі, разлічыўся за абед ды выйшаў на вуліцу.
Быў ужо вечар. Ціхі, цёплы, якіх у жніўні бывае мала. На лаўках сям-там сядзелі людзі.
Петр сеў на першую трапіўшую яму лаўку, цяжка ўздыхнуў і абхапіў галаву рукамі. Невядома, колькі часу працягвалася б самакатаванне, каб не пяшчотны галасок, што прагучаў побач.
- Не разумею, навошта піць, каб потым пакутаваць. Вядома, піць ці не піць - справа выключна вашая, але іншы раз усё ж варта прыслухацца да парады. Можа, будзе карыснаю, - дзяўчына гаварыла, не павышаючы голасу, і ў словах яе не было ані кроплі дакору.
Мармулак узняў галаву. Незнаёмка сядзела амаль што побач. У яе руках быў нейкі часопіс. Прывабны тварык, на якім адсутнічала парфума. Магчыма, яна была, але была нанесена з розумам і густам. Пятро адразу адзначыў, што дзяўчына дзесьці ягоных росту і ўзросту.