- Дзіўна. Як здарылася так, што мы з табою не змаглі пазнаёміцца?
- Вядома, чаму, - ці то жартам, ці то ўсур’ёз адказаў Мармулак. - Я маленькі, і таму ты мяне не заўважыла.
- Скажаш яшчэ такое, - пакрыўдзілася Вольга. - Ты крыху ніжэй сярэдняга росту.
"Зараз ці ніколі", - вырашыў Матыль.
Яны зайшлі ў краму, і Матыль адразу накіраваўся ў аддзел залатых вырабаў. Дзяўчына са здзіўленнем глядзела на спадарожніка. Ён паклікаў дзяўчыну, што стаяла па той бок прылаўка, і папрасіў:
- Дапамажыце нам падабраць два шлюбныя пярсцёнкі.
Вольга ні словам не запярэчыла Пятру, а толькі моцна сціснула яго за локаць. I распачала выбар. Яна, як любая жанчына, доўга прымярала пярсцёнкі, пакуль не знайшла той самы-самы.
Калі пакупка была зроблена, яна прама запытала ў хлопца:
- А далей куды?
- Вядома, у ЗАГС, калі ты не супраць.
- Я? Ды не.
- Тады хадзем.
- Хадзем. Пашпарт у мяне з сабою. А ці зможам мы вось так, зараз, узяць шлюб? Пэўна, давядзецца чакаць.
- Ніякіх "чакаць". Сёння і зараз, - самаўпэўнена адказаў жаніх.
Палала нязгаснае полымя кахання. Матылю ўжо бачыліся Гавайскія выспы, залацісты пясок пляжаў ды яна - адзіная, непаўторная, каханая - побач.
Аркестранты прадувалі трубы, і вось-вось павінен быў загучаць марш Мендэльсона.
Пётр купіў букет пунсовых ружаў.
На свеце бываюць цуды, бываюць вельмі рэдка, але бываюць. I такі цуд меўся адбыцца зараз.
- Ты ведаеш, Пеця, а я сапраўды ніколі не хацела шумнага вяселля, - радасна шчабятала звар’яцелая ад нечаканага шчасця нявеста. - Вось так, па-хатняму, толькі свае, блізкія сябры, а лепш за ўсё - удваіх...
- Hi ў якім разе.
- Хіба не так? Бацька ўсё ж пры пасадзе. Што скажуць калегі па службе?..
- Дарэчы, чаму ён дома? Пэўна, у адпачынку?
- Ён болей не працуе ў міністэрстве.
- Як так?
- 3 сенняшняга дня пайшоў па ўласным жаданні.
Мармулак ад нечаканасці ледзьве не прысеў. Перад вачыма заскакалі сонечныя зайчыкі.
- ...Мой бацька - самы сумленны чалавек на свеце. I пайшоў ён з пасады таму, што быў не згодзен з агульнымі, як ён кажа, метадамі кіравання. Ён спецыяліст, якому няма роўных. Вось, - Вольга паказала на шыльду, што вісела на будынку на супрацьлеглым баку праспекта, - гэтая фірма прагарэла, а тата мой казаў што можа падняць яе і ўжо праз два месяцы мець прыбытак. Яму нават прапаноўвалі ісці туды генеральным дырэктарам і грошы давалі, крэдыт, праўда, пад дзікі працэнт. Ён думае.
Тут Мармулак успомніў адзін залаты выраз, пачуты ад бацькі: "Самы вялікі капітал - мазгі". "Цудоўна! Калі ён мае такую галаву, дык чаго тады сядзець без справы? Няхай працуе".
- Нумар тэлефона, - ускрыкнуў Матыль.
- Чый нумар тэлефона? - збянтэжана запытала дзяўчына.
- Ваш. Хатні.
Вольга з недаверам назвала нумар.
- Як бацьку твайго зваць?
- Я ж табе казала, - у голасе адчуваўся дакор.
- Вольга! Родненькая, даруй! - прасіў літасці Мармулак.
На твары дзяўчыны з’явілася ўсмешка.
- Мікалай Антонавіч, а маці - Вераніка Станіславаўна.
- Хадзем да тэлефона.
Мікалай Антонавіч уважліва выслухаў дачку, а потым - Пятра і без лішніх слоў пагадзіўся быць праз пятнаццаць хвілін ды паабяцаў прывесці з сабою жонку.
Пятро павярнуўся да Вольгі, абняў за плечы і пяшчотна пацалаваў у шыю. Пачуццё віны пасялілася ў душы хлопца.
Роўна праз пятнаццаць хвілін з’явіліся бацькі. Маці, як толькі пабачыла дачку з букетам, адразу ўсё зразумела.
- Выбачайце, - звярнуўся Матыль да Вольгі і Веранікі Станіславаўны. - Я хачу абмеркаваць з Мікалаем Антонавічам адну праблему.
Калі яны адышлі на колькі крокаў убок, Мармулак, намагаючыся ўвесь час глядзець яму ў вочы, запытаўся:
- Мікалай Антонавіч, ці маглі б вы як спецыяліст экстра-класа аднавіць дзейнасць "Комплекс компані"?
Мікалаю Антонавічу вельмі спадабаўся выраз "спецыяліст экстра-класа", і ён з гонарам адказаў:
- Магу, вядома, але для гэтага патрабуецца... - вытрымаў пэўную паўзу і прамовіў: - Капітал. Патрэбен капітал, а папросту - грошы.
- Колькі? - запыт быў маланкава хуткі.
- Прыкладна сто тысяч даляраў, - не задумваючыся, адказаў Мікалай Антонавіч.
- Я магу іх прапанаваць.
- На якіх умовах вы прапануеце?
- Без працэнтаў.
- Я падачак не бяру.
- А калі такое прапануе вам Вольга? Скажам, выступіць вашым спонсарам?
- Вольга - мая дачка, і я, вядома, магу скарыстаць яе грошы. Толькі такіх грошай у яе няма.
- Будуць.
- Якім чынам?
- Вось мы і пераходзім да вырашэння самага галоўнага пытання...