Тоўстых дзяўчат і жанчын Мармулак таксама абыходзіў за колькі метраў, бо аднаго разу на першым курсе яму давялося сустрэцца з шыракафарматнаю жанчынаю у вузкіх дзверах крамы.
Задумаўся аб стане філалагічнай навукі ў нашай дзяржаве і з гэтае прычыны не заўважыў кабету, не паспеў своечасова ўхіліцца, не праявіў культуру і не саступіў жанчыне дарогу. "Хуткая дапамога" прыехала праз пяць хвілін, скарыстала ўвесь да кроплі ёд. Сінякі сышлі толькі праз месяц. Пасля таго здарэння Пётр Матыль са страхам і спачуваннем адначасова глядзеў на пары, дзе шчыпер-муж і гром-кабета, ды з жахам уяўляў іх пяшчотныя адносіны.
Калі выбіраць, дык выбіраць. Дзяўчына павінна мець вышэйшую адукацыю, але пажадана не філалагічную. 3 дзяўчатамі з філалагічнага факультэта роднага універа ён вырашыў у будучым не мець нічога супольнага. Ну хіба толькі калі надта будзе даспадобы. Сэрцу не закажаш.
Толькі напрыканцы таго шумнага мройнага балю Пётр Іванавіч сустрэў сваю адзіную. Не брыдкую (такіх сюды не запрашалі), але і не з катэгорыі "міс". Проста прывабная воку дзяўчына. Танклявая. Ростам яму ўзровень. Сярод святочнай мітусні яна сядзела ў кутку і сумавала. Спрактыкаванае вока ўмомант вызначыла - яна. I Матыль адразу ўпаў на калені.
У гэты час з пакоя нумар дзвесце шэсць інтэрната філалагічнага факультэта чарговы раз данёсся адрывісты выдых і было чуваць, як панцырная сетка гучна стукнулася аб падлогу. I ўраз усё сціхла.
Матыль канчаткова прачнуўся.
Канчалася кароткая чэрвеньская ноч, і надыходзіў ранак светлае будучыні.
БЕЗНАДЗЕЙНЫЯ ПОШУКІ ЛЕПШАЕ ДОЛІ
Ранак светлае будучыні выдаўся змрочны. Балелі галовы. Ва ўсім целе адчувалася млявасць.
Беларуская хвароба - смага - душыла хлопцаў. Генадзь правёў па калідоры сваю паненку. Ісці куды-небудзь яна, відаць, не мела ніякага жадання. Горача шаптала свайму каханку: "Ну можа яшчэ, Гена! Усяго разочак..." Да ўсіх просьбаў дзяўчыны Патоніч заставаўся абыякавы: "Толькі не зараз... Нават не прасі... Калі-небудзь іншым разам". На зваротным шляху Патоніч завітаў у чытальную залу. Выгляд у яго быў бляклы, здавалася, што гэты чалавек, замардаваны цяжкаю хваробаю, вось-вось скончыць сваё зямное існаванне. Кволым дрыготкім голасам ён прапанаваў:
- Пеця, давай палечымся.
Ужо ў пакоі Генадзь дастаў з тумбачкі паўпляшкі гарэлкі і завінаваціўся:
- Во, колькі пакінула. Каб не схаваў, усё высмактала 6.
Тут у дзвярах пакоя з’явілася кудлатая галава з радаснаю ўсмешкаю на твары і ласкава-пяшчотны голас запытаў:
- Гена! Ты не перадумаў?
Патоніч цяжка ўздыхнуў і бязвольна апусціўся на голы казённы ложак. Гледзячы на Генадзя, уладальніца шыкоўнай фрызуры ўпэўнілася ў марнасці сваіх памкненняў ды вынесла свой жорсткі прысуд:
- Ну і хадзі галодны.
Дзяўчына штосілы ляпнула дзвярыма і пакінула інтэрнат у пошуках новага шчасця. Генадзь, нягледзячы на такое сумнае развітанне, застаўся задаволены.
- Дзякуй Богу, - з палёгкаю ўздыхнуў ён. - Я не робат. Іншы раз і адпачыць трэба.
Што б ні казалі медыкі пра шкоднасць ужывання алкаголю, а тым болей апахмелу, яны нахабна ілгуць. Ілгуць усім людзям, а яшчэ больш самім сабе. Той "эліксір чалавечай маладосці", што не знайшла ды не выпіла, па вызначэнні Генадзя Патоніча, дваццацігадовая секс-бомба, падзейнічаў на агульны стан былых студэнтаў як нельга лепш. На душы стала бадзёра і радасна. Зноў пацягнула на подзвігі. Зноў захацелася арганізаваць узыходжанне на Эверэст ці паход у "Папараць-кветку". Магчыма, гэта ўсё і адбылося б зараз, але тут Патоніч успомніў, што сёння праз паўгадзіны яго будучы цесць прызначыў яму з кіраўніком фірмы "Будбумінтэрнэйшнл" дзелавую сустрэчу. Генадзь хуценька дажаваў кавалак учарсцвелага хлеба, паціснуў на развітанне руку і пайшоў.
Тут і Мармулак успомніў, што залатыя гультайскія дзянёчкі сканалі ў адначас з атрыманнем чырвонага дыплома і яму належыць без усялякай дзяржаўнай апекі самасгойна здабываць кавалак хлеба. Вядома, пяць гадоў запар яго вучылі сеяць разумнае, добрае, вечнае, але як абабіць сабе капейчыну ці проста ўладкавацца на працу, ніхто не наўчыў.
План працаўладкавання выспеў нечакана: наведаць дырэктара школы, у якой праходзіу педпрактыку. Такі добразычлівы, сціплы чалавек. Пэўна, шчыры беларус. Заўжды з імі, студэнтамі філалагічнага факультэта, размауляў на чыстай беларускай мове. Не прамінаў выпадку, каб не запрасіць іх, студэнтаў, пасля атрымання дыплома працаваць у гэтай школе.