Паводзіны яе з бесклапотна-дзіцячых пакрысе мяняліся на стала-паважныя. Аднак заставаліся неўтаймоўная гарэзлівасць, нястомныя свавольствы і ранейшая цікаўнасць.
Калі Надзейка збіралася ў першы клас, ёй купілі прыгожы “Буквар”, падручнікі, сшыткі, каляровыя алоўкі, вялікі чырвона-зялёны партфель з маленькімі святлафорчыкамі на зашпільках.
Рыска спачатку абнюхала падручнікі – іхні пах ёй не спадабаўся: надта моцны і нейкі нясмачны.
Пасля рассыпала ўсе алоўкі і доўга з імі забаўлялася, пазакочвала пад канапу, пад ложак, ледзьве Надзейка іх адтуль падаставала.
Затым Рыска ўскочыла ў партфель і ніяк не хацела адтуль вылазіць…
Цэлы год, пакуль Надзейка хадзіла ў школу, разам з ёй вучылася і Рыска. Разам яны чыталі “Буквар”, разам лічылі і нават пісаць спрабавалі разам. Але аднойчы Рыска запэцкала Надзейчын сшытак, і ёй забаранілі залазіць на стол…
З першага класа Надзейка акрамя роднай беларускай мовы вучыла рускую і англійскую. Хоць і цяжка было, але старалася.
Толькі Рыска не стала тут памочніцай: якія словы ці літары Надзейка ні скажа, ні пакажа, а Рыска ўсё адно – “мяў” ды “мяў”.
Гледзячы на марныя высілкі Рыскі і на стараннасць Надзейкі, Сяргей жартаваў:
Старайцеся, старайцеся, паліглотамі станеце…
А што такое паліглот? – жвава спыталася Надзейка.
Паліглот – гэта той, хто ведае шмат моваў, патлумачыў Сяргей.
Тады я, як і ты, хачу стаць паліглотам, згадзілася Надзейка…
А неўзабаве Надзейчынаму тату прапанавалі працу за мяжой. Давялося ўсім збірацца ў дарогу.
Доўга раіліся, што рабіць з Рыскай і Барсікам: пакінуць іх у суседзяў ці забраць з сабой.
Рыска вельмі хвалявалася і перажывала, нават пра свавольствы забылася. Ёй не хацелася заставацца з чужымі людзьмі, але і ехаць у невядомы край было трывожна.
Урэшце вырашылі Рыску забраць з сабой, а Барсіка аддаць Сяргееваму сябру Колю. Рыска шчыра развіталася з Барсікам, пажадала яму цікавага побыту ў Колі і хуткай сустрэчы.
Яна добра перанесла ўсе прывіўкі, спакойна паводзіла сябе ў цягніку, нават пагранічнікі і мытнікі на мяжы здзівіліся гэткай паслухмянасці.
Але адна турбота не пакідала Рыску: як яна паразумеецца там са сваімі суродзічамі, бо паліглотам яна так і не стала.
І вось мінулася першая пераезная мітусня, кватэра была абстаўлена мэбляй. Рыска займела свой дыванок у сонечным Надзейчыным пакоі на сёмым паверсе.
Пачаліся замежныя будні.
Рыска па-ранейшаму чакала Надзейку са школы, па-ранейшаму разам рабілі яны ўрокі. Толькі ў Надзейкі з'явіўся яшчэ адзін клопат – вывучаць мову гэтай краіны. Старанне і тут дапамагала ёй.
Аднойчы, калі Надзейка разам з Рыскай гулялі ў двары, яны ўбачылі прыгожага вялікага ката з доўгімі вусамі і рухлівым пушыстым хвастом.
Мяў! – прамовіла Рыска, што азначала: “Добры дзень!”.
Мяў! адказаў кот. – Дзень добры!
Мя-аў-мяў, прамовіла Рыска, што азначала: “А як цябе зваць?”.
Джон, адказаў той. – А цябе? Мяў…
Рыска. Мя-а-аў, мяў, зноў прамовіла котка, што азначала: “А дзе ты жывеш?”.
Надзейка слухала-слухала гэтую размову, а пасля пахваліла Рыску:
Вось бачыш, і ты таксама стала паліглотам… Дарэмна баялася.
Задаволеная і падахвочаная пахвалой, Рыска працягвала знаёмства з Джонам.
РЫСКА-ГІМНАСТКА
Што ні кажыце, а жыць за мяжой – гэта не дома пірагі есці. Адчула тое на сабе і Рыска.
Надзейка то хутка асвоілася з новымі абставінамі, займела сяброў. Сяргей таксама захапіўся камп’ютэрамі і цэлымі днямі праседжваў ля іх.
А што заставалася Рысцы?
На ўрокі з Надзейкай яна не хадзіла. Маляваць пасля нядаўніх непрыемных прыгод з гэтым заняткам Рысцы не хацелася. Заставалася толькі ля тэлевізара сядзець ды на Мікі-Маўса пазіраць. Але ад гэткага сядзення ў Рыскі балелі вочы ды чамусьці звінела ў вушах.
“З такім жыццём, чаго добрага, гультаём станеш”, часта думала Рыска, гуляючы сама па сабе.
Каб не дапусціцца да гэтага, Рыска пачала займацца зарадкай. Спачатку яна ахвотна і з задавальненнем рабіла простыя фізкультурныя практыкаванні.
Але аднойчы Рыска разам з Надзейкай глядзела па тэлевізары гімнастычныя спаборніцтвы. Яе проста зачаравалі тоненькія гнуткія дзяўчаткі. Яны імкліва насіліся са стужкамі па вялікім дыване, падскоквалі, куляліся, высока ўгору падкідалі лёгкія стужкі і лоўка лавілі іх.
Віртуозна і нязмушана яны Бог ведае што выраблялі на бервяне. А на брусах дык увогуле нагадвалі пушынкі, якія гарэза-вецер амаль што навівае на тоненькія жэрдачкі…