Том гукнуў мілага валацугу:
— Эй, Гекльберы! Хадзі сюды!
— Сам ідзі, калі хочаш!
— Што гэта ў цябе?
— Здохлы кот.
— Дай, братка, паглядзець! Бач ты, зусім здрантвеў. Дзе ты яго здабыў?
— Купіў у аднаго хлопчыка.
— Што даў?
— Сіні білецік і бычыны пузыр, які дастаў на бойні.
— А дзе ты ўзяў сіні білецік?
— Купіў у Бэна Роджэрса два тыдні назад за пугу.
— Слухай, Гек, а на што можа спатрэбіцца мёртвы кот?
— На што патрэбны? А бародаўкі знішчаць.
— Ну? Няўжо? Я ведаю спосаб лепшы.
— Давай спрачацца, што не. Якое?
— Гнілая вада.
— Гнілая вада! Нікуды яна не варта, твая гнілая вада.
— Не варта?! А ты калі-небудзь прабаваў знішчаць ёю бародаўкі?
— Не, не прабаваў. А Боб Танер прабаваў.
— Адкуль ты гэта ведаеш?
— Ён казаў Джэфу Тэчэру, а Джэф — Джонні Бэкеру, а Джонні — Джыму Холмсу, а Джым — Бэну Роджэрсу, а Бэн — аднаму негру, а негр — мне. Вось і ведаю.
| Гекльберы Фін. |
— Ну, дык што з таго? Усе яны хлусяць. Прынамсі ўсе, апрача негра, бо я яго не ведаю. Але я яшчэ не бачыў негра, які-б не маніў. Глупства!.. Цяпер ты мне скажы, як знішчаў бародаўкі Боб Танер?
— Ды так, узяў ды абмакнуў руку ў дажджавую ваду, што набралася ў гнілым дупле.
— Сярод белага дня?
— Вядома.
— Стаяць тварам да пня?
— Але. Прынамсі, так я памятаю.
— Гаварыў ён што-небудзь пры гэтым?
— А гэтага ўжо не ведаю.
— Ага! Як будзеш знішчаць бародаўкі гнілой вадой, калі не ведаеш, як прыступіцца да справы! З такога глупства, вядома, нічога не выйдзе. Трэба пайсці аднаму ў самую пушчу, зазначыць мясцінку, дзе ёсць такі пень з дажджавой вадой, і роўна а поўначы, стаўшы спіной да пня, апусціць руку ў ваду, прыгаварваючы:
«А потым трэба хуценька адыйсці на адзінаццаць крокаў, заплюшчыўшы вочы, і пасля таго тры разы павярнуцца на месцы і па дарозе дадому ні з кім не гаварыць. Калі ты скажаш хоць адно слова, усе чары прападуць».
— Так, яно падобна на праўду, толькі Боб Танер рабіў не так.
— Ды ўжо-ж пэўна не так! Ён з усіх рэбят у горадзе самы барадаўчаты. Ну, а як іх знішчаць здохлымі катамі?
— А вось як. Вазьмі ката і ідзі з ім на могілкі, каля поўначы, на такое месца, дзе пахаваны які-небудзь злы чалавек, і вось у поўнач з’явіцца чорт, а можа — і два, і тры; але ты іх не ўбачыш, толькі пачуеш, нібы вецер зашуміць, а можа і пачуеш, як яны будуць размаўляць паміж сабой. І калі яны павалакуць мерцвяка, ты кінь ім услед ката і скажы: «Чорт за мерцвяком, кот за чортам, бародаўкі за катом,— тут і справе канец, а мне вось больш не трэба!» Ад гэтага кожная бародаўка знікне.
— Выходзіць, што так. Ты калі-небудзь прабаваў, Гек?
— Не, мне старая цётка Гопкінс казала.
— Ну, калі так, значыцца, праўда: кажуць, яна вядзьмарка.
— Кажуць! Ды я напэўна ведаю, што яна чараўніца. Яна бацьку сапсавала. Бацька сам казаў. Раз ён ідзе і бачыць, што яна на яго «напушчае». Ён узяў камень ды і кінуў у яе, яна ўхілілася. І што-ж ты думаеш: у гэтую самую ноч ён скаціўся з павеці, дзе спаў п’яны, і зламаў сабе руку.
— Якія жахі! Але як-жа ж ён пазнаў, што яна на яго «напушчае»?
— Ну вось яшчэ! Бацька казаў, што пазнаць — плёвая рэч. Бацька кажа: калі які чалавек на цябе пільна глядзіць, ды яшчэ пры гэтым мармоча сам сабе,— абавязкова псоту напушчае. Таму, калі чараўнік мармоча сам сабе, гэта азначае — ён малітву чытае наадварот.
— Слухай, Гек, ты калі будзеш прабаваць з катом?
— Сёння ноччу. Я так думаю, чэрці абавязкова прыдуць па старога Вільямса.
— Ды яго-ж яшчэ ў суботу пахавалі, Гек. Яны, мусіць, ужо пацягнулі яго ў суботу ўначы.
— Ну, што ты гаворыш? Як-жа ж яны маглі пацягнуць яго перад поўначчу? А з поўначы ўжо падышла нядзеля. Я нешта не чуў, каб чэрці маглі вольна швэндацца па зямлі ў нядзелю.
— Гэта праўда. Я аб гэтым не падумаў. Возьмеш мяне з сабой?