I тут нейкія дурні, якія нічога ў гэтым не разумелі, прывялі патруль ганведаў, і я сам прапанаваў ім пайсці на вакзал у каменданцкую ўправу, каб там мая невінаватасць усплыла, як алей на паверхню вады. Але з панам лейтэнантам, які там дзяжурыў, нельга было дамовіцца, нават калі я яго папрасіў запытаць у вас, ці праўда, што вы мяне паслалі купіць чаго-небудзь добрага паесці. Ён яшчэ раскрычаўся на мяне, загадаў трымаць язык за зубамі, бо і без маіх слоў відацьі што мяне чакаюць моцны сук і добрая вяроўка. Ён, мабыць, быў у надта кепскім настроі, калі мне заявіў, што такім растаўсцелым можа быць толькі салдат, які крадзе і рабуе. На станцыю, кажа, прыходзіць шмат скаргаў, пазаўчора дзесьці непадалёк прапаў індык. А калі я яму нагадаў, што пазаўчора мы яшчэ былі ў Рабе, ён адказаў, што такія выверты на яго не дзейнічаюць. Ну, і паслалі мяне да вас…
– Швейк, – сказаў праз хвіліну надпаручнік Лукаш, – з вамі было столькі ўсялякіх прыгод і нягод, столькі, як вы кажаце, памылак і непаразуменняў, што ад усіх гэтых непрыемнасцей вам можа дапамагчы толькі вяроўка вакол шыі, з усімі ваеннымі ўшанаваннямі, у карэ. Разумееце?
– Так точна, пан обер-лейтэнант, карэ з так званага замкнутага батальёна, складаецца з чатырох, а ў парадку выключэння таксама з трох альбо пяці рот. Загадаеце, пан обер-лейтэнант, пакласці ў курыны суп паболей вермішэлі, каб ён быў гусцейшы? " – Швейк, загадваю вам тут жа знікнуць з вашай курыцай, бо я зараз распляскаю яе аб вашу галаву, дурыла няшчасны!..
– Слухаюся, пан обер-лейтэнант, але толькі асмелюся далажыць, я не знайшоў ні сельдэрэю, ні морквы! Я пакладу бульбы…
Швейк не паспеў дагаварыць гэтай «бульбы», як вылецеў разам з курыцай са штабнога вагона. Надпаручнік Лукаш залпам выпіў кілішак каньяку.
Перад вокнамі штабнога вагона Швейк узяў пад казырок і пайшоў да сябе.
Калі Швейк з курыцай з’явіўся ў вагоне, гэта, натуральна, выклікала хваляванне сярод усіх прысутных. Усе паглядзелі на яго з нямым пытаннем: «Дзе гэта ты ўкраў?»
– Купіў для пана обер-лейтэнанта, – паведаміў Швейк, выцягваючы з кішэняў цыбулю і вермішэль. – Хацеў яму згатаваць поліўку, але ён не захацеў, дык падараваў курыцу мне.
– Дохлая была? – спытаў падазрона старшы пісар Ванак.
– Я сам скручваў ёй галаву, – адказаў Швейк, выцягваючы з кішэні нож.
Балоўн удзячна і з павагай паглядзеў на Швейка і моўчкі пачаў рыхтаваць спіртоўку надпаручніка. Потым узяў кацялкі і пабег па ваду.
Да Швейка падышоў тэлеграфіст Хадоўнскі і прапанаваў дапамагчы аскубці курыцу, шапнуўшы яму на вуха інтымнае пытанне: «Далёка адсюль? Трэба пералазіць на двор ці проста на вуліцы?»
– Я яе купіў.
– Маўчы ты! Яшчэ прыяцель называецца… Мы ж бачылі, як цябе вялі.
Тым не менш тэлеграфіст прыняў самы непасрэдны ўдзел у аскубванні курыцы. Да вялікіх, урачыстых ціхамірна гатавання далучыўся і кухар-акультыст Юрайда: ён наразаў у суп бульбу і цыбулю.
Выкінутае з вагона пер’е прыцягнула ўвагу паручніка Дуба, які рабіў абход. Ён крыкнуў, каб паказаўся той, хто скубе курыцу, і ў дзвярах тут жа з’явіўся задаволены твар Швейка.
– Што гэта такое? – раскрычаўся паручнік Дуб, падымаючы з зямлі адрэзаную курыную галаву.
– Асмелюся далажыць, – адказаў Швейк, – гэта галава курыцы з пароды чорных італьянак. Цудоўныя нясушкі, пан лейтэнант, нясуць да двухсот шасцідзесяці яец у год. Паглядзіце, калі ласка, які ў яе быў надзвычайны яечнік. – Швейк тыцнуў пад нос паручніку Дубу кішкі і іншыя курыныя вантробы.
Дуб плюнуў і адышоў. Праз хвіліну ён вярнуўся:
– Для каго будзе гэтая курыца?
– Для нас, асмелюся далажыць, пан лейтэнант. Паглядзіце, колькі на ёй сала!
– Пасаліў ужо? – звярнуўся Швейк да Балоўна, які, выкарыстаўшы момант, нешта прыхоўваў у сваю кайстру. – Пакажы, што ты там робіш? Балоўн, Балоўн! – сказаў ужо сур’ёзна Швейк. – Што ты хочаш зрабіць з гэтай курынай ножкай? Паглядзіце! Украў у нас курыную ножку, каб пасля, без нас, згатаваць сабе аднаму. Ты разумееш, Балоўн, што ты зрабіў? Ведаеш, як караюць у войску таго, хто на фронце абакраў таварыша? Яго прывязваюць да дула гарматы, і ён разлятаецца, як карцеч. Цяпер ужо позна ўздыхаць! Як толькі мы спаткаем на фронце артылерыю, ты з’явішся да бліжэйшага обер-фейерверкера. А пакуль што ў пакаранне табе прыйдзецца заняцца практыкаваннямі. Вылазь з вагона!
– Няшчасны Балоўн вылез, а Швейк сеў у дзвярах вагона, звесіў ногі і пачаў камандаваць: