Дык вось ён якраз упору зьявіўся перад самым вакзалам і вырваў дырыжэрскую палачку з рук капэльмайстра, які ўжо замахнуўся грымнуць гімн: «Сьцеражы нам, божа, гасудара.»
— Стой! — крыкнуў обэр-фэльдкурат, — яшчэ рана. Я вам тагды падам знак. А пакуль што «зважай!» Я зараз прыду.
Пасьля гэтага ён увайшоў у вакзал, дагнаў канвой і спыніў яго крыкам: «Стой!»
— Куды? — строга запытаўся ён у капрала, які зусім ужо ня ведаў, што яму рабіць.
За яго адказаў Швэйк:
— Нас павязуць у Брук, пан обэр-фэльдкурат. Калі хочаце, можаце ехаць з намі.
— I паеду! — сказаў патэр Лаціна і, абярнуўшыся да канвойных, крыкнуў: — Хто кажа, што, я не магу ехаць? Шагам марш!
Апынуўшыся ў арыштанскім вагоне, обэр-фэльдкурат лёг на лаўцы, а добры Швэйк зьняў свой шынэль і падлажыў яго патэру Лаціне пад голаву.
Вольнапісаны, зьвяртаючыся да зьбянтэжанага капрала, на паўголаса заўважыў:
— He пакіньце фэльдкуратаў у літасьці сваёй.
Патэр Лаціна, выгодна разьлёгшыся на лаўцы, пачаў чытаць лекцыю:
— Рагу з грыбамі, панове, выходзіць тым смачней, чым больш паложана туды грыбоў. Але перад гэтым грыбы трэба абавязкова падсмажыць з цыбуляю і толькі пасьля гэтага палажыць туды лаўровага лісту і цыбулі.
— Вы-ж ужо палажылі цыбулю раней, — заўважыў вольнапісаны.
Капрал пры гэтых словах глянуў на яго поўнымі адчаю вачыма, бо для яго патэр Лаціна быў хоць, праўда, і п‘яным але ўсё-ж такі начальствам.
Становішча капрала было сапраўды адчайным.
— Пан обэр-фэльдкурат бясспрэчна мае рацыю, падтрымаў Швэйк обэр фэльдкурата: — Чым больш цыбулі, тым лепш. Адзін півавар у Пакамэржыцах заўсёды клаў у піва цыбулю, бо, кажуць, цыбуля выклікае смагу. Наогул цыбуля вельмі, карысная рэч. Печаную цыбулю прыкладваюць таксама на скулу.
Патэр Лаціна мармытаў далей як праз сон:
— Усё залежыць ад карэньняў ад таго, якіх карэньняў і колькі палажыць Але каб не пераперчыць, не… — ён гаварыў усё цішэй і цішэй: — не пераперчыць, не перагвазьдзічыць, не пералімоніць, не перакачаніць, перамуска…
Ён не дагаварыў і захроп, прысьвістваючы.
Аслупянелы капрал утаропіўся на яго.
Канвойныя сьмяяліся паціху.
— Прачнецца ня скора, — сказаў Швэйк. — Здорава налізаўся!
Капрал спужана замахаў на яго рукамі, каб ён змоўк.
— Чаго там, — казаў далей Швэйк, — п‘яны, як гразь, і ўсё тут. А яшчэ ў чыне капітана! У іх, у фэльдкуратаў, у якім-бы чыне ня быў, ва ўсіх, мусіць, ужо так самім богам вызначана: з кожнай прычыны напівацуа да няпрытомнасьці. Я служыў у фэльдкурата Каца, дык той мог свой уласны нос прапіць. Той яшчэ не такія штукі вырабляў. З тым мы прапілі дарахавальніцу, і прапілі-б, напэўна і самога пана бога, каб нам ў заклад пад яго што-небудзь пазычылі.
Швэйк падышоў да патэра Лаціны, павярнуў яго да сьцяны і з выглядам чалавека спрактыкаванага сказаў:
— Будзе пухнуць да самага Бруку… — і вярнуўся на сваё месца, пад адчайным поглядам няшчаснага капрала, які прамармытаў:
— Трэба было б пайсьці заявіць.
— Гэта прыдзецца вам пакінуць, — сказаў вольнапісаны. — Вы — начальнік канвою і ня маеце права пакідаць нас. Апрача таго, паводле статуту вы ня маеце права адсылаць нікога з канвойных, калі ў вас няма другога, які-б таго заступіў. Як бачыце, становішча беспараднае. Стрэліць у паветра, каб хто-небудзь прыбег, таксама нядобра — тут нічога ня здарылася. Але, з другога боку, існуе загад, што ў арыштанскім вагоне не павінна быць нікога, апрача арыштантаў і канвою; сюды ўваход пабочным асобам строга забараняецца. А калі-б вы захацелі замесьці сьляды свайго злаўчынку і няпрыкметным чынам паспрабавалі скінуць обэр-фэльдкурата на ўсім хаду з цягніка, то гэта таксама ў вас ня выгарыць, бо тут ёсьць сьведкі, якія бачылі, што вы ўпусьцілі яго ў вагон, у якім яму быць не належыць. Так, пан капрал, гэта пахне ня чым іншым як разжалваньнем.
Капрал нерашуча запротэставаў, што ён ня пускаў у вагон обэр-фэльдкурата, а обэр-фэльдкурат сам да іх далучыўся і як ні кажы — начальства.
— Тут адно толькі начальства — вы, — цьвёрда сказаў вольнапісаны, а Швэйк дадаў:
— Калі-б да нас хацеў прымазацца хоць сам гасудар-імпэратар, вы-б ня мелі права гэтага дапусьціць. Усёроўна, як-бы да навабранца, які стаіць на варце, падышоў афіцэр з інспэкцыі і папрасіў-бы яго зьбегаць па папяросы, а той-бы яшчэ стаў распытвацца, якога гатунку папярос прынесьці. За такія жарцікі саджаюць у крэпасьць.
Капрал баязьліва заўважыў, што Швэйк сам першы сказаў обэр-фэльдкурату, што той можа ехаць разам з імі.