Швэйк з Вадзічкам стаялі ля дзьвярэй кватэры пана Каконя. Перад тым, як націснуць гузік званка, Швэйк сказаў:
— Ці чуў ты калі-небудзь прыказку, Вадзічка, што асьцярожнасьць — маці мудрасьці?
— Гэта мяне не кранаецца — адказаў Вадзічка. — Нельга яму даваць час рот разявіць…
— Ды мне таксама няма з кім асабліва лізацца, Вадзічка.
Швэйк пазваніў, а Вадзічка моцна сказаў:
— Эйн, цвей — і паляціць па ўсіх усходах.
Адчыніліся дзьверы і паказалася ў дзьвярах служанка, якая спыталася па-вэнгерску:
— Што трэба?
— Nem tudom[70], — зьняважліва сказаў Вадзічка. — Навучыся, дзеўка, гаварыць па-чэску.
— Verstehen Sie deutsch?[71] — спытаўся Швэйк.
— A pischen[72].
— Also, sagen Sie, der Frau, ich will die Frau spechen, sagen Sie, dass ein Brief ist fon einem Herr, draussen in Kong[73].
— Я дзіўлюся з цябе, — сказаў Вадзічка, уваходзячы ўсьлед за Швэйкам у пярэдні пакой. — Як гэта ты можаш са ўсякай дрэньню размаўляць?
Зачыніўшы за сабою дзьверы, абодза стаялі ў пярэднім пакоі. Швэйк заўважыў:
— Добрая абстаноўка. Ля вешалкі нават два парасоны, а вунь тэй Езус на малюнку таксама нядрэнны.
З пакояў, дзе, чутно было, зьвіяелі лыжкі і талеркі, зноў вышла служанка і сказала Швэйку:
— Frau ist gesagt, dass sie hat ka Zeit; wenn wass ist, dass mir geben und sagen[74]:
— Also, — урачыста сказаў Швэйк, — der Frau ein Brief, aber halten Küschen[75].
Ён выняў ліст паручніка Лукаша.
— Ich, — сказаў ён, паказваючы пальцам на самога сябе, — Antwort warten hier in die Vorzimmer[76].
— Што-ж ты ня сядзеш? — сказаў Вадзічка, які сядзеў ужо на крэсьле ля сьцяны. — Вазьмі сабе крэсла. Стаіць, як жабрак. Ня ўніжайся перад гэтым мадзьярам. Будзе яшчэ з ім валтузьня, вось убачыш, але я, брат, яму я-к трахну…
— Слухай, — спытаўся ён, трохі памаўчаўшы, — дзе гэта ты па-нямецку наўчыўся?
— Самавучкай, — адказаў Швэйк.
Зноў змоўклі. Раптам з пакояў, куды служанка занесла ліст, пачуўся страшэнны крык і шум. Нешта цяжкое грукнула аб падлогу, потым можна было выразна адрозьніць звон разьбітых талерак і шклянак, праз які чуўся роў:
«Basom azanat, basom az istenet, basom a Kristus marjat, basom az atuadat, baso a vilagot»[77].
Расчыніліся дзьверы, i ў пярэдні пакой уляцеў пан у росквіце гадоў з падвязанай сурвэткай, размахваючы лістом.
Стары сапер сядзеў бліжэй, і разьюшаны пан напаў спачатку на яго: Wass soll das heissen, wo ist der verfluchte Kerl, welcher dieses Briet gebracht hat?[78]
— Цішэй трохі, — сказаў Вадзічка, устаючы з крэсла. — Асабліва ў нас тут не разыходзься, a то вылеціш. Калі хочаш ведаць, хто прынёс ліст, дык запытайся ў таварыша. Ды гавары з ім асьцярожна, a то апынешся за дзьвярыма ўраз.
Цяпер прышла чарга Швэйку пераканацца ў красамоўстве разьюшанага пана з сурвэткаю на шыі, які, блытаючы ад злосьці словы, пачаў крычаць, што яны толькі што селі абедаць.
— Мы чулі, што вы абедаеце, — ломанай нямецкай мовай згадзіўся з ім Швэйк і дадаў па-ческу: — мы таксама былі падумалі, што дарэмна адрываем вас ад абеду.
— Ня ўніжайся, — сказаў Вадзічка.
Разьюшаны пан, на якім ад яго жвавых рухаў сурвэтка трымалася толькі адным рогам, гаварыў далей пра тое, што ён спачатку думаў, што ў лісьце пішацца пра памяшканьне для войска ў гэтым доме, які належыць яго жонцы.
— Тут-бы зьмясьцілася досыць шмат войска, — сказаў Швэйк. — Але ў лісьце пра гэта ня пісалася, як вы, напэўна, пасьпелі пераканацца ўжо.
Пан схапіўся за галаву і стаў абвінавачваць афіцэрства. Ён сказаў, што быў таксама падпаручнікам запасу і што ён ахвотна-б служыў на вайсковай службе, але ў яго хворыя ныркі. У яго час афіцэрства ня было такім распусным, каб умешвацца ў чужое сямейнае жыцьцё. Ён пашле гэты ліст у штаб палка, ў Вайсковае міністэрства, ён надрукуе яго ў газэтах…
— Даражэнькі, — з гонарам сказаў Швэйк, — гэты ліст напісаў я, ich geschrieben, kein Oberlajtnant. Подпіс падроблены. Unterschrift Name falsch. Мне ваша жонка вельмі падабаецца. Ich liebe ihre Frau. Я закахаўся ў вашу жонку па вушы, як сказаў Врхліцкі[79]. Капітальная жанчына!
Разьюшаны пан кінуўся на Швэйка, які стаяў з спакойным і здаволеным выглядам, але стары сапёр Вадзічка, які сачыў за кожным рухам пана, падставіў яму ножку, вырваў у яго з рук ліст, якім той увесь час размахваў, і не пасьпеў пан Каконь апамятацца, як Вадзічка яго згроб, паднёс да дзьвярэй, адчыніў іх аднэю рукою і… нешта забарабаніла па ўсходах.
73
Скажэце пані, што я хачу з ёю гаварыць. Скажэце. што для яе ёсьць ліст ад аднаго пана ў пярэднім пакоі.