Калі ўвайшоў Швэйк, Ванэк яшчэ раз паспрабаваў у лічбах растлумачыць штабному пісару, колькі можна зарабіць на адным кілёграме цэмантовай фарбы на пабудовах, на што штабны пісар адказаў зусім з іншай опэры.
— Варочаючыся назад, ён памёр і пакінуў пасьля сябе толькі лісты.
Убачыўшы Швэйка, ён палічыў яго за некага, на каго меў зуб, і пачаў абзываць яго варажбітом.
Швэйк падышоў да Ванэка, які быў таксама падвыпіўшы, але пры гэтым ён быў ветлівым і добрым.
— Пан старшы пісар, — адрапартаваў яму Швэйк, — зараз-жа ідзеце ў цэйхгаўз, там вас чакае ўжо камандзір разьдзелу — Вольф[95] з дзесяцьма радавымі, каб прыняць консэрвы. Ногі ў рукі, бягом — марш! Пан обэр-лейтэнант званіў па тэлефоне ўжо два разы.
Ванэк засьмяяўся.
— Дзіцятка ты маё, што я ідыёт, ці што? За гэта-ж мне прышлося-б самога сябе вылаяць, анёлак ты мой. Часу на ўсё хопіць! За каўнер-жа нам не цячэ, золатка маё! Няхай обэр-лейтэнант Лукаш. спачатку адправіць гэтулькі маршавых рот, колькі я — тады няхай і размаўлае, і тады ён ні да каго ня будзе чапляцца з сваім «бягом марш!»
Я ўжо атрымаў загад у палкавой канцылярыі, і што заўтра едзем, што трэба ўпакоўвацца і атрымоўваць на дарогу харчы. А што ты думаеш я зрабіў? Я самым спакойным чынам зайшоў сюды выпіць чвэртку віна. Сядзіцца мне тут спакойна, і няхай усё ідзе сваім парадкам. Консэрвы застануцца консэрвамі, выдача — выдачай. Я ведаю харчовы магазін ляпей, як пан обэр-лейтэнант, і разьбіраюся ў тым, што гавораць паміж сабою афіцэры на нарадзе ў пана палкоўніка. Гэта-ж толькі пану палкоўніку здаецца, што ў харчовым магазыне ёсьць консэрвы. На складзе нашага палка ніколі ў запасе консэрваў ня было і даставалі мы час-ад-часу ці з брыгады ці пазычалі ў іншых палкоў, які толькі пападзецца пад руку. Аднаму толькі Бэнэшаўскаму палку мы вінаваты больш за трыста бляшанак консэрваў. Хе, хе! Няхай на сваіх нарадах яны гавораць, што ім уздумаецца. Куды сьпяшацца? Усё-ж роўна калі туды нашы прыдуць, каптэнармус скажа ім, што яны з глузду зьехалі. Ніводная маршавая рота не атрымала на дарогу консэрваў. Так, ці што, ты, старая бульбіна? — зьвярнуўся ён да штабнога пісара.
Той, відавочна, ці засынаў ці з ім здарыўся невялікі прыпадак белай гарачкі; ён адказаў:
— Яна ішла, трымала над сабою растапыраны парасон.
— Найлепей, — гаварыў далей старшы пісар Ванэк, — на ўсё гэта махнуць рукою. Калі сягоньня ў палкавой канцылярыі сказалі, што заўтра адпраўляемся, дык гэтаму ня можа паверыць і малое дзіця. Хіба-ж можам мы паехаць без вагонаў? Пры мне яшчэ званілі на вакзал. Там няма ніводнага вольнага вагона. Выходзіць якраз так, як было з апошняй маршавай ротай. Сядзелі мы тагды два дні на вакзале і чакалі, пакуль над намі хто-небудзь зьмілуецца і пашле нам цягнік. А потым мы ня ведалі, куды паедзем. Нават сам палкоўнік нічога ня ведаў. Ужо праехалі мы потым ўсю Вэнгрыю, і зноў ніхто ня ведаў: ці мы наедзем у Сэрбію ці ў Расію. На кожнай станцыі гаварылі па простым провадзе са штабам дывізіі. Але былі мы толькі латкаю. Прышылі нас нарэшце недзе ля Дукля. Там нас ушчэнт разьбілі, і мы зноў паехалі формавацца. Толькі ня сьпяшацца! З часам усё высьветліцца, а пакуль што няма чаго сьпяшацца. Дайце яшчэ віна! Віно ў іх тут вельмі добрае, — казаў далей Ванэк, ня слухаючы, як сам сабе пад нос бурчыць штабны пісар:
— Паверце да гэтага часу я мала бачыў радасьці ў жыцьці. Мяне дзівіць гэта пытаньне!
— Чаго-ж дарэмна клапаціцца пра ад‘езд маршавага батальёну. У першай маршавай роце, з якою я ехаў, было ўсё гатова ў дзьве гадзіны. Іншыя роты нашага тагочаснага маршавага батальёну рыхтаваліся ў дарогу цэлых два дні, а наш ротны камандзір лейтэнант Пршэносіл (франт такі быў!) проста нам сказаў: «Хлопцы, не сьпяшайцеся!» і — усё ішло як па масьле. Толькі за дзьве гадзіны перад адходам цягніка мы пачалі ўпакоўвацца. Найлепей — сядайце сюды…
— He магу з геройскай самаахвярнасьцю, адказаў удалы ваяка Швэйк. — Я павінен ісьці ў канцылярыю. А часамі яшчэ хто-небудзь па тэлефоне пазвоніць?
— Ну, ідзеце, маё золатка. Але памятайце раз на заўседы, што гэта ня прыгожа з вашага боку і што сапраўды ордынарац ніколі не павінен быць там, дзе ён патрэбен. Ніколі ня выконвайце так старанна сваіх абавязкаў. Паверце, любачка, няма нічога горшага, як вельмі старанны ордынарац, які бегае і клапоціцца за ўсіх.
Але Швэйк быў ужо за дзьвярыма і сьпяшаўся ў канцылярыю з свае роты.
Ванэк застаўся адзін, бо ніяк нельга было сказаць, каб штабны пісар быў для яго кампаніяй. Той. зусім адасобіўся і мармытаў, гледзячы на карафу з-пад віна, самыя дзіўныя рэчы без усялякай сувязі паміж сабою.
95
Швэйк памылкова камандзіра Фукса (у перакладзе на нямецкую мову — ліса) называе Вольф — воўк.