Швэйк пры тэлефоне:
— Асьмелюся далажыць, пан обэр-лейтэнант, пры тэлефоне Швэйк.
— Слухайце, Швэйк, як справа з консэрвамі?
— Няма іх, пан обэр-лейтэнант. Hi слуху ні духу пра іх няма!
— Я хацеў-бы, Швэйк, каб вы, пакуль мы ў лягеры, кожную раніцу зьяўляліся да мяне з рапартам. Калі-ж кранёмся, вы ўвесь час будзеце знаходзіцца каля мяне. Што вы рабілі ўночы?
— Быў усю ноч пры тэлефоне.
— Былі якія-небудзь навіны?
— Былі, пан обэр-лейтэнант.
— Швэйк, ня дурэцеся зноў. Паведамлялі што-небудзь важнае, тэрміновае?
— Так точна, пан обэр-лейтэнант, але толькі к дзевяці гадзінам.
— Што-ж вы зразу мне пра гэта не далажылі?
— He хацеў вас турбаваць, пан обэр-лейтэнант, не адважыўся пра гэта і падумаць.
— Дык кажэце-ж, — каб вас чорт узяў! — што будзе ў дзевяць гадзін?!
— Тэлефонограма, пан обэр-лейтэнант.
— Я вас не разумею.
— Я гэта запісаў, пан обэр-лейтэнант. Прымеце тэлефонограму. Хто пры тэлефоне?.. Ёсьць. Чытай…
— Каб вас чорт узяў, Швэйк! Пакута мне з вамі… Скажэце мне зьмест ці я вас так трэсну, што… Ну?!
— Зноў нейкая нарада, пан обэр-лейтэнант, сягодня ў дзевяць гадзін раніцы ў пана палкоўніка. Хацеў вас пабудзіць уночы, але потым перадумаў.
— Яшчэ-б вы пачалі праз кожнае глупства будзіць мяне, на гэта часу хопіць і раніцою. Зноў нарада, каб іх чорт пабраў усіх! Павесьце трубку, паклічце мне да тэлефона Ванэка.
Старшы пісак Ванэк пры тэлефоне:
— Пры тэлефоне старшы пісар Ванэк, пан обэр-лейтэнант.
— Ванэк, знайдзеце мне зараз-жа другога дзяншчыка. Падлюга Балёўн пад раніцу зжор у мяне ўвесь шоколад. Прывязаць?.. He, аддамо яго ў санітары. Дзяцюк няўломак, дык няхай цягае параненых з поля бою. Пашлю яго зараз-жа да вас. Зрабеце ўсё гэта ў палкавой канцылярыі зараз-жа і варочайцеся ў роту. Па-вашаму, хутка паедзем.
— Сьпяшацца няма куды, пан обэр-лейтэнант. Калі мы адпраўляліся з 9-й маршавай ротай, дык нас цэлых чатыры дні вадзілі за нос. З 8-й тое самае. Толькі з 10-й было лепш. Былі мы ў поўнай баявой нарыхтаванасьці, у дванаццаць гадзін атрымалі мы загад, а вечарам ужо крануліся, але потым затое нас ганялі па ўсёй Вэнгрыі і ня ведалі, якую дзірку на якім фронце намі заткнуць.
З таго часу, як паручнік Лукаш стаў камандзірам 11-й маршавай роты, ён ня выходзіў з стану, які завецца сынкрэтызмам, гэта значыць стараўся зблізіць нясумяшчальныя паняцьці шляхам компромісу, які даходзіць да блытаніны пунктаў погляду.
А таму ён адказаў:
— Так, можа бывае. Па-вашаму, мы сягодня не кранёмся? У дзевяць гадзін у нас нарада ў палкоўніка. Ага, дарэчы, ведаеце пра тое, што вы дзяжурны? Я толькі так. Складзеце мне… Пачакайце, што гэта, бок, вы павінны мне скласьці? Сьпіс унтэр-афіцэраў з паказаньнем, з якога часу кожны з іх служыць… Потым харчы для роты. Нацыянальнасьць?.. Так, так, і нацыянальнасьць… А галоўнае прышлеце мне новага дзяншчыка. Што сягодня прапаршчыку Плешнэру рабіць з камандаю? Падрыхтавацца да адпраўкі. Патрабаваньне?.. Прыду падпісаць паеьля абеду. Нікога ня пускайце ў горад. У кантыны ў лягеры? Пасьля абеду на гадзіну… Паклічце сюды Швэйка…
— Швэйк, вы застанецеся, пакуль што, пры тэлефоне.
— Асьмелюся далажыць, пан обэр-лейтэнант, што я яшчэ ня піў кавы.
— Дык прынясеце каву і застанецеся ў канцылярыі пры тэлефоне, пакуль я вас не паклічу. Ведаеце, што такое ордынарац?
— Гэта які ўвесь час кілбасою коціцца, пан обэр-лейтэнант.
— Дык вось, каб вы былі тут на месцы, калі я вам пазваню. Напамянеце яшчэ раз Ванэку, каб знашоў для мяне якога-небудзь дзяншчыка. Швэйк! Алё! Дзе вы?
— Тут, пан обэр-лейтэнант, мне толькі што прынесьлі каву.
— Швэйк! Алё!
— Я слухаю, пан обэр-лейтэнант. Кава зусім халодная…
— Вы добра ведаеце, якім павінен быць дзяншчык, пагаварэце з ім, а потым скажэце мне, што гэта за ён. Павесьце трубку.
Ванэк, сёрбаючы чорную каву, у якую падліў рому з бутэлькі з надпісам «Чарніла» (ад небясьпекі), паглядзеў на Ш вэйка і сказаў:
— Наш обэр-лейтэнант не гаворыць, а крычыць у тэлефон. Я разьбіраў кожнае яго слова. Вы, Швэйк, відаць па ўсім, блізка знаёмы з панам обэр-лейтэнантам?
— Я яго правая рука. Рука руку мые. Пападаліся мы з ім у работу! Колькі разоў хацелі нас разлучыць, а мы зноў сыдземся. Ён на мяне ва ўсім спадзяецца, як на каменную гару Колькі разоў ужо я сам з гэтага дзівіўся. Вы толькі што чулі, як ён сказаў, каб я напамянуў пра тое, што вы павінны знайсьці яму новага дзяншчыка, а я павінен яго аглядзець і сказаць, чаго ён варт. Пану обэр-лейтэнанту ня кожны дзяншчык унаровіць.