Не буду я прасіць, не, не! Калі б ты нават
Жадала — ўжо з табой не буду я рабіць.
А ты, як хочаш, думай. Брата ўсё ж свайго
Я пахаваю і памру ахвотна.
Ляжаць я буду з мілым, мілая яму,
Святы зрабіўшы грэх, бо з ценямі даўжэй
Мне будзе трэба жыць, чым з тым, хто на зямлі.
Там буду вечна жыць, а ты, закон багоў
Парушыўшы, жыві, як хочаш, гэтак тут.
Iсмэна
Закон багоў я не парушу. Толькі я
Слабая надта, каб супроць цароў ісці.
Антыгона
Вось — добрая прычына! Я ж цяпер курган
Пайду насыплю брату міламу майму.
Iсмэна
Бядотная! Як боязна мне за цябе!
Антыгона
Не бойся за мяне — лепш думай пра сябе.
Iсмэна
Глядзі ж, пра гэта больш нікому не скажы.
Хай тайнай будзе ўсё, і буду я маўчаць.
Антыгона
Не, не — ўсім раскажы! Калі пра гэта ўсім
Не скажаш — будзеш ты агіднейшаю мне.
Iсмэна
Палаеш сэрцам ты: разважнай трэба быць.
Антыгона
Развагу мне любоў да родных ценяў дасць.
Iсмэна
Каб сілы мела ты! Любоў ёсць — сіл няма!
Антыгона
Ды што ж? Калі не здолею, я адыйду.
Ісмэна
Дык лепш не пачынаць, калі не маеш сіл.
Антыгона
Маўчы, не гавары: ты вораг будзеш мне!
Нябожчыку таксама ворагам памрэш.
Няхай жа, неразумную, мяне спаткае
Жахлівы лёс. Не буду слухаць я аб тым,
Што б не дало памерці мне, як я хачу.
(Адыходзіць.)
Iсмэна
Ідзі ж, калі так хочаш. Толькі ж ведай, што —
Хоць неразумную — цябе я ўсё ж люблю.
Выходзіць праз тыя самыя правыя дзверы. Сцэна пэўны час застаецца пустою.
ПАРАД
(Уваход хору)
Уваходзяць пятнаццаць старцаў — фіванскіх старшыняў.
Страфа першая
Xор
Сонца прамень агністы, над Фівамі ты заблішчаў,
Як ніколі яшчэ раней!
Ты з’явілася ўрэшце, вока светлага дня,
Над Дыркейскай крыніцай[32] заззяўшы.
Вой прыйшоў з Арагоса да нас,
Узброены ўвесь і з белым шчытом.
Хутка пагнаў яго промень агністы,
Нібы хто лейцамі гнаў каня.
Карыфей
На зямельку бацькоў яго вёў Палінік.
Ён падняўся на нас дзеля сваркі братоў,
Наляцеў на зямельку, як быццам арол,
Гэтак рэзка крычаў, меў ён крылы-шчыты,
Што блішчэлі на сонцы, як белы той снег.
Зброі многа ён меў,
На шаломах — грывы з конскіх хвастоў.
Антыстрафа першая
Xор
Карыфей
Фанабэрыстых слоў ненавідзіць Зевес.
Ён убачыў, як ворагі нашыя йшлі,
Бы струмень неўтаймоўны, бурлівы, ляцеў,
I золатам зброя зіхцела на іх.
Бліскавіцу жахлівую кінуў Зевес
На муры ўжо на самым — па тым,
Хто збіраўся ўжо спеў трыумфальны пяяць[35].
Страфа другая
Xор
З грукатам паў на зямлю пад маланкай
Той, хто нёс нам агонь. З парываннем акрутным
Вораг шалеў, як быццам
Неслася бура-зладзейка.
Гэтага так загубіў,
Іншых іначай караў вялікі, грозны Арэй —
Вечна спагадны нам бог.
Карыфей
Супраць брамаў сямі вось — сямёрка цароў,
Што змагацца хацелі адзін на адзін.
Зброю ўсю яны кінулі Зеўсу сваю.
Толькі тыя няшчасныя двое братоў,
Што супольных бацькоў мелі, ў бітву пайшлі —
Брат на брата з магутнаю зброяй сваёй,
I абодва загінулі ў бойцы адной.
вернуться
35
Тут маецца на ўвазе Капанэй, адзін з аргосскіх цароў, якога Зеўс забіў маланкай за яго пагарду да грымот.