Карыфей
Суровы бацькаў дух паказвае дзіця
Суровае — хіліцца прад бядой не ўмее.
Крэонт (да Антыгоны)
Дык ведай жа, што дух занадта цвёрды
Тым падае лягчэй. Таксама бачыць можаш,
Як цвёрдае жалеза, калі мы яго
Ў агні распалім і яшчэ цвярдзейшым зробім —
Лягчэй ламаецца і крышыцца яно.
Я ведаю, што наравісты конь аброццю
Маленькаю кіруецца. Бо нельга быць
Занадта гордым тым, хто ў іншых пад уладай.
(Да старцаў.)
Злачынства першы раз яна зрабіла,
Калі не споўніла абвешчаны загад;
Другі раз — вось цяпер, калі, пасля учынку,
Яна ім пахваляецца й смяецца з нас.
Не буду я мужчына — дык яна ім будзе,
Калі без кары ёй абыдзецца злачынства.
Але хаця б яна раднейшай за сястру
Была мне — і за ўласную маю сям’ю —
Яны ад кары самай жорсткай не ўцякуць —
Яна з сястрой сваёй. Бо і яе таксама
Я вінавачу ў тым, што і яна супольна
З сястрою раілася труп той пахаваць.
(Да варты.)
Паклічце мне яе. Ў палацы бачыў я,
Шалела як яна і розуму не мела.
Звычайна бо душа злачынцу выдае
Раней, чым выкрытага ў змове, схопяць.
Але найгоршы той, хто, схоплены на месцы,
Пасля віну сваю за словамі хавае.
Антыгона
Ці больш жадаеш ты, чымся забіць мяне?
Крэонт
Нічога больш. То ўсё, чаго жадаю.
Антыгона
Чаму ж яшчэ марудзіш? Словы ўсе твае
Мне прыкрыя і будуць прыкрымі заўсёды.
Дый і табе таксама я зрабіла прыкрасць.
Але ж чым я магла б здабыць такую славу,
Якую здабыла я, брата пахаваўшы?
(Да хору.)
Вы ўсе згадзіліся б, што я зрабіла добра,
Калі б не скоўваў страх вам вуснаў гэтак.
Крэонт
Так думаеш з усіх кадмейцаў[39] ты адна. Антыгона
Такія ж думкі ў іх — але перад табой маўчаць.
Крэонт
Не сорамна табе не быць з усімі разам?
Антыгона
Я не саромлюся аддаць пашану брату.
Крэонт
Ці ж братам той не быў,
хто ў бойцы з ім загінуў?
Антыгона
I ён мой брат: бацькі адныя ў нас.
Крэонт
А гэтага ж чаму зняважыла ты так?
Антыгона
Не будзе так казаць нябожчык Этэокл.
Крэонт
Ты ж кепскага шануеш гэтаксама, як яго.
Антыгона
То быў не раб яго, той,
што загінуў — родны брат.
Крэонт
Радзіму нішчыў той, другі — абараняў.
Антыгона
А смерць для ўсіх адны законы мае.
Крэонт
Дык нельга ж добрага з нядобрым параўноўваць.
Антыгона (паказваючы на зямлю)
Хто ведае, якія думкі там пра гэта?
Крэонт
Не можа вораг сябрам быць і пасля смерці.
Антыгона
Мой лёс — любіць абодвух.
Не нянавісць — лёс мой...
Крэонт (паказваючы на зямлю)
Ідзі ж туды і там любі, як хочаш.
Пакуль жыву — жанчына ўладу мець не будзе!
З палаца выводзяць Ісмэну.
З’ЯВА ДРУГАЯ
Карыфей
Тут вось перад дзвярыма Ісмэна стаіць.
Шчыра любячы брата, яна слёзы лье.
Над брывамі ў яе хмара смутку ляжыць,
I чырвоны ўвесь твар;
Па прыгожых шчаках яе слёзы цякуць.
Крэонт (да Ісмэны)
Ты, што, ў мой дом,
як быццам гадзіна, запоўзшы,
Таемна кроў маю піла, а я не бачыў,
Што дзве бяды й пагібелі гадую трону.
Ты шчыра мне скажы, ці прызнаешся ў тым,
Што разам з ёю труп хавала, альбо ты
Дасі прысягу, што не ведаеш нічога?