Геман
Калі памрэ яна, памрэ яшчэ й другі.
Крэонт
Ты да таго дайшоў, што пагражаеш мне?
Геман
То не пагроза, то адказ на неразважнасць.
Крэонт
На гора ўласнае мяне навучыш ты,
Бо, неразважны сам, мяне вучыць ты хочаш.
Геман
Сказаў бы я, каб бацькам ты маім не быў,
Што розуму не маеш ты зусім.
Крэонт
Ах так? Даю прысягу я Алімпам, ведай,
Што не на радасць ганіш ты мяне.
Гэй, варта, гэй! Прывесці тую пошасць —
Няхай у жаніха памрэ тут прад вачыма!
Геман
Не будзе гэтага! Перад вачыма
Маімі не памрэ яна, але й ніколі
Ужо не ўбачыш ты мяне сваймі вачыма.
Шалей між тымі, хто твае шаленствы любіць!
(Адыходзіць)
З’ЯВА ДРУГАЯ
Карыфей
Пайшоў ён, уладар мой, хутка, раззлаваны.
Гнеў юнакоў такіх бывае небяспечны.
Крэонт
Няхай! Няхай сябе ён лічыць больш за чалавека:
Ад смерці ўсё-ткі ён не збавіць іх.
Карыфей
Няўжо ты думаеш забіць дзяўчат абедзвюх?
Крэонт
Не, не! Ты кажаш слушна. Тую, што да трупа
Не датыкалася, не буду я караць.
Карыфей
Якім жа чынам хочаш ты яе забіць?
Крэонт
Я павяду яе глухою сцежкай,
Яе ў пячоры камяністай я схаваю,
Харчоў ёй трохі дам, каб не было граху,
Каб горад наш забойства не зрабіў.
Няхай Аіду моліцца там — аднаго
Яго спаміж багоў яна шануе —
Каб ёя яе ад смерці збавіў, ці,
Калі не збавіць ён — няхай спазнае,
Што бога пекла так не трэба шанаваць.
Ідзе ў палац.
СТАСІМ ТРЭЦІ
Xор
Страфа
Непераможны Эрот[42],
Эрот — над усімі ўладар,
На шчочках дзяўчыны прыгожай
ты спіш так прыгожа!
За мора нясешся і ў хаты сялян уваходзіш,
Нікому знайсці ад цябе немагчыма ратунку:
ні богу,
Ні чалавеку смяротнаму —
ўсіх ты шалець прымушаеш.
Антыстрафа
Думкі людзей справядлівых
Ты хіліш да зла, да злачынстваў.
Вось і цяпер узняў ты разлад спаміж родных.
Позірк дзяўчыны прыгожай, што з вочак
Прывабных зіхціць, за законы багоў мацнейшы,
Бо Афрадыта[43], багіня магутная, бавіцца ўсімі.
ДЗЕЯ ЧАЦВЁРТАЯ
З’ЯВА ПЕРШАЯ
З палаца варта выводзіць Антыгону.
Карыфей
Што я бачу? I я ўжо забыцца гатоў
На законы, і слёз не магу я стрымаць,
Што струменнем, патокам ліюцца з вачэй.
Антыгона ідзе не ў дом жаніха,
А ў апошнюю вечную хату.
Страфа першая
Антыгона
О, грамадзяне зямлі бацькоў, гладзіце: іду я
Шляхам апошнім сваім.
Сонейка промні апошнія бачу,
Больш не спаткаюся з ім. Вадзе Аід мяне жывую
Да Ахэронта[44]-ракі.
Шлюбу ў жыцці я не ведала,
Песень вясельных сабе я не чула ніколі —
Шлюб буду мець з Ахэронтам.
Карыфей
Але ж славы вянок маеш вечны ты,
I сыходзіш з ім ты ў дамавіну сваю.
Не хвароба цяжкая згубіла цябе,
Не згубіў цябе меч. Ды стварыла закон
Ты сабе, і ў падземнае царства адна
Між жанчын ты, жывая, сыходзіш.
Антыстрафа першая
Чула я: згінула ў жалю Фрыгійская чужаземка[45] —
Там, на вяршыні Сіпіла.
Быццам магутны павей,
Апанаваў яе камень. Ёсць чутка такая:
Льюцца дажджом на яе,
Буры катуюць няспынна, і вечна
Плача яна і слязьмі палівае каменне.
Гэткую ж смерць мне рыхтуюць багі.
вернуться
45
Фрыгійская чужаземка...— тут маецца на ўвазе Ніоба, дачка Тантала, цара Фрыгіі, якая скамянела ад гора на гары Сіпіле ў Лідыі, пасля таго як Апалон пазабіваў яе дзяцей.