Крэонт
Стары, стары, страляеце вы ўсе, бы ў мэту,
Ў мяне, ды йшчэ прароцтвамі мяне злавіць
Вы хочаце. Ужо даўно мяне, нібыта
Тавар карысны, прадалі ужо свае.
Што ж, нажывайцеся, электр сардыйскі[55]:
Сабе вы набывайце, калі хочаце,
I золата індыйскае. Але ж таго
Не пахаваеце ў магіле вы ніколі.
Хаця б Зевесавы арлы, труп разарваўшы,
Здабычу палажылі аж пад трон яму —
Я пахаваць злачынцу і тады не дам.
Граху не боязна мне, бо добра ўжо вядома,
Што чалавек не здолее зняважыць бога.
А ты, стары Тырэсій, памятай вось што:
Ганебна гінуць нават мудрацы,
Калі, жадаючы карысці, словы
Ганебныя ў прыгожай форме кажуць нам.
Тырэсій
Бяда! Ці ведае хто між людзей, ці разумее?..
Крэонт
Пра што ты? Што сказаць ты хочаш?
Тырэсій
Наколькі лепш разважнасць за багацце.
Крэонт
Наколькі, думаю, горш — неразважнасць.
Тырэсій
На гэтую хваробу й хворы ты цяпер.
Крэонт
Знявагай даць адказ прароку не хачу я.
Тырэсій
А ўжо зняважыў ты мяне, калі сказаў,
Што непраўдзівыя прароцтвы я раблю.
Крэонт
Да грошай надта хцівыя прарокі ўсе.
Тырэсій
А ўсе тыраны — да ганебнае карысці.
Крэонт
Ці разумееш ты, што кажаш гэта ўладару?
Тырэсій
Вядома ж. Гэтаму даў гораду ратунак
Ты толькі з дапамогаю маёй.
Крэонт
Прарок ты мудры, толькі любіш ты няпраўды.
Тырэсій
Прымусіш ты мяне сказаць, што ў глыбіні
Душы маёй ляжыць дагэтуль нерухома.
Крэонт
Ну што, паруш. Але не для карысці.
Тырэсій
Дык добра ж. Пра твой лёс я раскажу табе.
Крэонт
Але душы маёй не купіш ты ніколі!
Тырэсій
Дык добра ж ведай, што яшчэ нямнога колаў
Імклівыя калёсы сонца прабягуць,
Як сам ты аддасі памерлым узамен,
Таго, хто з родных самы дарагі табе —
За тое, што душу жывую кінуў
Ты пад зямлю, ганебна ў доле пахаваўшы.
Вось цела на зямлі трымаеш ты — Аіда
Уласнасць; труп няшчасны, без пашаны
Належнай целу, без хаўтур пачэсных.
Не маеш права на яго ні ты,
Ані багі зямныя. А прычына — ў тваім гвалце.
Бязлітасныя, страшныя Эрыніі[56] —
Аіду і багам пакорныя, за гэта
Ужо чакаюць, каб за ўсе злачынствы
Такую ж самую табе даць кару.
Няўжо ж, падумай, я падкуплены кажу
Ўсё гэтае? Ужо чакаць нядоўга —
Ў тваім палацы стогны чутны будуць
Мужчын, жанчын, і гарады варожыя
Усе паўстануць, дзе кавалкі трупу
Пранеслі ці сабакі, ці звяры якія,
Ці птах які драпежны — пах нядобры
Разносячы па вогнішчах усюды.
Ты выклікаў мой гнеў — і ў гневе стрэлы,
Бы той стралок, пусціў табе я ў сэрца:
Ад жару іх не уцячы табе.
(Да хлопчыка)
Вядзі дамоў мяне, дзіця! Хай злосць сваю
Ён вылівае на малодшых за мяне.
Няхай навучыцца ён спакайней казаць
I думкі лепшыя мець, чым цяпер.
вернуться
55
Электр сардыйскі...— Электр — сплаў золата і срэбра. Цэнтрам гандлю гэтым сплавам былі Сарды, сталіца Лідыі, на захадзе Малой Азіі.