Яны выходзяць.
З’ЯВА ДРУГАЯ
Карыфей
О цар! Пайшоў прарок, страшэнныя прароцтвы
Нам даўшы. Ведаю ж я добра, што з пары,
Як валасы мае сівымі сталі з чорных,
Хлусні прарок ніколі не казаў.
Крэонт
Згаджаюся і сам, і страх бярэ мяне.
Мне цяжка саступіць. Калі ж спрачацца буду,
Магу сябе страшэнна загубіць.
Карыфей
Разважны будзь, Менойкаў сын, Крэонт!
Крэонт
Што ж мне рабіць? Кажы. Пакорлівы я стану.
Карыфей
Дзяўчыну выведзі з падземнай хаты.
Непахаванага ты пахавай.
Крэонт
Дык думаеш і раіш саступіць?
Карыфей
Хутчэй — як толькі можаш. Хутка наганяюць
Людзей благіх Эрыніі, пасланніцы багоў.
Крэонт
Бяда мне! Цяжка мне рабіць, што не ляжыць
На сэрцы. Толькі ж не магу спрачацца з лёсам.
Карыфей
Цяпер рабі ўсё сам, не даручай нікому.
Крэонт
Пайду я зараз жа. Хутчэй ідзіце, слугі,
І тыя, хто са мной, і тыя, хто ў палацы.
Сякеры — ў рукі, і да ўзгорку йдзіце хутка.
Я й сам пайду, прысуд свой скасаваўшы;
Сам вузел я звязаў, я ж сам і развяжу.
Бо ўсё ж баюся, ці найлепш не будзе.
Жыццё нам скончыць пад законамі багоў.
Ён і слугі выходзяць і ідуць у бок поля.
СТАСІМ ПЯТЫ
Хор
Страфа першая
Вакх шматіменны, слава кадмейскай дзяўчыны[57],
Зеўса грымотнага сын,
Слаўнай Італіі бог,
Шануюць цябе ў Элеўсіне —
Народы збіраюцца там адусюль
На раўнінах багіні Дэметры[58].
Вакх, вакханак айчына,
Фівы — айчына й твая.
Ты там жывеш, там празрысты
Струмень Ісмэна[59] цячэ,
А людзі — насенне дракона.
Антыстрафа першая
Над двухгаловай гарой[60] дым чырвоны ўвесь час
Бачыць цябе. Карыкійскія німфы[61]
Там карагоды водзяць свае,
I чутны крыніцы кастальскае[62] шэпты.
Павоем прыбраныя ўзгоркі
Нісейскага горнага краю[63]
I бераг, зялёны ад лоз вінаграду,
Да нас пасылаюць цябе.
I з песняй святою,
I поўная ўцехі,
На вуліцы Фіў ты ўваходзіш.
Страфа другая
Больш за ўсе гарады шануеш ты Фівы,
Быццам маці сваю — што забіў
Страшнай маланкаю Зеўс.
Горад наш родны цяпер
Цяжка так хворы ляжыць.
Прыйдзі, каб ачысціць яго,
З Парнаскай гары, ці праз мора,
Праз шумныя хвалі пратокі.
Антыстрафа другая
Га, правадыр палаючых зор і начных
Песень ды клічаў святых.
Роднае Зеўса дзіця!
З’явіся, ўладар, і няхай
Прыйдуць з табой і вакханкі,
Якія ў шаленстве святым
Цэлую ноч карагодзяць
I славяць вялікага Вакха!
ЭКСАД
З’ЯВА ПЕРШАЯ
Ад поля ідзе Вястун, Крэонтаў слуга.
Вястун
вернуться
60
...Над двухгаловай гарою...— Маецца на ўвазе гара Парнас, на якой уночы з’яўляліся агні.
вернуться
62
Кастальская крыніца знаходзілася каля падножжа Парнаса. Яе вада магла даваць натхненне паэтам.