Акіян
Ты іншым лепшыя парады, чым сабе,
Даеш. Пра тое твае ўчынкі сведчаць.
Але ж мяне не стрымлівай: я веру,
Што будзе літасцівы Зеўс і ўсё ж
Твае пакуты доўжыцца не будуць.
Праметэй
Табе за гэта дзякуй. I заўжды
За намаганні буду ўдзячны я табе.
А толькі з намаганняў я тваіх
Карысці не чакаю — хоць
На гэта сілы ўсе ты й аддасі.
Лепш супакойся — і спакойна адыдзі.
Напраўду, цяжка мне. Але праз гэта
Рабіць бяды ўсё ж іншым не хачу.
Мяне і так нясцерпна мучыць лёс
Атланта-брата, што трымае слуп
Зямлі й нябёс — агромністы цяжар.
І калі бачу я дзіця зямлі таксама,
Што там жыло ў пячорах кілікійскіх —
Пачвару стогаловую, Тыфона —
Як быў ён пераможаны, я спачуваю!
Супроць багоў паўстаў ён: з сотні пашчаў
Шыпенне чулася і свіст жахлівы,
Быў у вачах агонь Гаргоны[7] страшны.
Ды Зеўсава няўмольная страла —
Маланка вострая — яго дагнала
I ў сэрца трапіла дакладна — і тады
Была ў ім знішчана ўся ўпартасць, сіла.
Цяпер, нямоглы ўжо, ляжыць Тыфон,
Прыціснуты падножжам Этны[8], і Гефэст
Куе жалеза на грудзях ягоных,
Непадалёк ад вузкае пратокі.
Адтуль раз-пораз вогненныя рэкі
Раптоўна вырываюцца — і затапляюць
Прыгожыя і плодныя абшары
Сіцыліі — і анікому не схавацца
Ад лютасці Тыфонавай, хоць ён калісьці
Быў знішчаны Зевесавай стралою.
Ды ты дасведчаны ў жыцці. Няма патрэбы
Цябе вучыць мне. I пра свой ратунак
Ты патурбуйся так, як разумееш.
Я ж буду да канца трываць, пакуль Зевес
Злосць не адолее сваю ды ўпартасць.
Акіян
Ці ж ты не ведаеш, о Праметэй, што злосць
Вылечваецца словамі найлепей?
Праметэй
Вядома ж — калі сэрца памякчэе,
Ды не гамуецца праз сілу гнеў.
Акіян
Ды ў чым жа рызыка, мне адкажы,
Як спрабаваць утаймаваць яго?..
Праметэй
То марнаванне часу і бяздумнасць!
Акіян
Дай на хваробу тую захварэць мне;
Разумнаму мець славу дурня — добра!
Праметэй
Тваю памылку за маю палічаць.
Акіян
Дык значыць, мне ў палац вяртацца трэба?
Праметэй
Тым спачуваннем ворага набудзеш...
Акіян
Каго? Таго, хто ў небе валадарыць?
Праметэй
Яго ўзлаваць ацерагайся ўсё-ткі!
Акіян
Твая бяда напраўду мне навука.
Праметэй
Яго не забывай ды паспяшайся!
Акіян
Я адлятаю ўжо: не трэба падганяць.
Там у эфіры мне паказвае дарогу
Лятун чатырохногі мой: ён рады
У родным стойле адпачыць нарэшце.
Акіян адлятае.
СТАСІМ ПЕРШЫ
Хор
Страфа першая
Мы аб тваёй цяжкай долі плачам, Праметэй,
Бягуць з нашых вачэй слёзы ручаямі,
Сцякаюць з нашых бледных шчок —
Ад іх — вільготныя сляды.
Уладу цяпер мае Зеўс,
I жорстка ён уладарыць:
Шанаваным колісь багам
Дзідай пагражае ён.
Антыстрафа першая
Стогны паўсюды навокал чутны — так плачуць
Па тваёй колішняй былой славе
I па братах, моцных калісь.
Усе народы, што жывуць,
Маюць котлішча сваё
На землях Азіі святой,
Спачуваюць лёсу твайму;
Твой боль — таксама іх боль.
Страфа другая
I плачуць дочкі Калхіды ўсе,
Якім і ў бітвах не боязна;
Плямёны скіфскія на краі
Зямлі далёкім, абапал
Вод Міятыйскіх[9], таксама плачуць.
вернуться
8
Этна — вулкан на Сіцыліі, моцнае вывяржэнне якога адбылося ў 478 г., пры жыцці Эсхіла. Вулкан паказаны тут як магіла Тыфона-агнядыха, малодшага сына Геі і Тартара.