Пытае крытык:
— Хто там
Падтаў,
Адкрытым
Ротам
Запамінае «ціў»
I «кар»?
Вадзіцу замуціў
Байкар.
Завяз,
Як вяз
на
Строме.
Вяс —
на!
Усе ў настроі...
Малады дыялог
— Ты падары мне фота,
Я ж без цябе сумую.
— Не хлопец, а смяхота,
Паперу мець ахвота,—
Бяры мяне самую!
Вільнюс у вясновых галасах
Ранак
Радасны ў дыміну,
Быццам размяняў чырвонец.
Над гарою Гедыміна
Жаўранак цурчыць:
— Чурр- ллё- ніс!..
Зноў вясна,
Як семнастоўка,
Заюрыла кроў крутую.
I літоўка,
Як лістоўка,
На ўзаемнасць агітуе.
Асцярожны
Страціць пільнасць,
Як трывожна ўзыдуць вочы.
Мінск,
Чаму мне:
— Вільнюс-Вільнюс! —
Ластаўка твая свіргоча?!
Спатканне
Сёння зрання,
Як нарачонцы,
Я прызначыў спатканне
Жонцы.
Я чакаю,
Да ўсіх раўную
Сарамлівую,
Маладую.
Я лютую,
Крыўдую ў адчаі,—
Тую, гонкую,
Маладую,
Трапяткую,
Не прыкмячаю!
Я суцешыць сябе
Спрабую —
Можа выбегчы
У хвілю любую!
Можа, нешта ў мяне
З вачамі?
Зноўку позніцца,
Як звычайна...
На літаратурным фронце без мельпамен
РАЗМОВА АБ ЖАНРАХ
— Ну, як, сатырык-афарыст,
Надоўга клёку хопіць?
— Ды я зусім не гумарыст,—
Апраўдваецца хлопец.
Я — лірык,
Так сказаць, у дым.
— Якраз i смехата ўся,—
Не сунімаўся друг,—
У тым,
Што ты за вершы ўзяўся!
МАЙСТЭРСТВА ПЕРАКЛАДУ
Не да салодкай млосці на канапе!
Чакай прамоў канкрэтна ад грамоў.
Бо пераклад,
Як танец на канаце
Над прорваю між дзвюх прымоўклых моў.
А перакладчык усяму віноўнік,
Каму ў адказе быць,
Як не яму ж?
Адменны парадкоўнік —
Палюбоўнік,
Арыгінал, хаця й нягеглы,—
Муж!
ТВАРЭЦ У ТАВАРЫСТВЕ ПА АХОВЕ АЎТАРСКІХ ПРАВОЎ
— Раскашаваліся ого вы!
— Які інтэрас вас прывёў?
— Вы хто?
— Бог я.
А вы ахова
Так званых аўтарскіх правоў?
Чаго ж так людзі падубелі,
Дзе твары?
Бачу мноства рыл.
Па вобразу ж i падабенству
Свайму
Адама я стварыў.
Ці марныя мае патугі
Стварыць прыгожае
Былі?
Адкуль з'явіліся
Хапугі
I прайдзісветы на зямлі?
Вядома, еш,
Пакуль рот свеж,
Ды не ўзялі каб
Сыць i заеж.
Не покуль жвеш,
Датуль жывеш,—
Пакуль надзею ў сэрцы
Маеш.
Я дбаў,
Як быў тварбой заняты,
Пра дух,
Не забываў пра плоць.
Ды самасеем бюракраты
Бяруцца —
Ix не прапалоць!
Вядома,
Ласага па кусу
Усе хацелі б,
Каб было.
Адаму даў адну спакусу,
Адамянят раз'ела зло.
Куды ўваходзіць з прапановай,
Ёсць аўтарства,
А дзе правы?
Выломваць рабрыну
Па новай
I зноў
Засукваць рукавы?!
ЭКСПАЗІЦЫЯ ДА ЭПІТАФІІ ПАЭТУ, ЯКІ ЎСЁ ПРАГНЕ НОВЫХ ТЫТУЛАЎ
Ты быў дужа ашчадны
Да ўласных грошай,
Пашкадуй жа нашчадкаў —
Не ўводзь у выдаткі ix
Плітою вялізнай.
Твае радкі развалістыя
Памнажалі перакладчыкі i машыністкі,
A літары выбіваюцца
Дзедаўскім спосабам —
Уручную.
Ты ў вершах славіў мазольныя рукі,
Дык не гняві каменяроў хмурабровых.
Ты дбаў празмерна
Пра месца ўласнага прозвішча ў пераліках,
А пакуль на пліце
Пералічаць тытулы ўсе твае,
На прозвішча можа
Не стацца месца...