Генрыху Вагнеру
Да працы — не да славы прагны,
Душой i песняй — малады.
«Уцёк ад нас маэстра Вагнер!» —
Глядзяць задыхана гады.
Гледзячы на афішы
Закаханая нязменна,
Цэніць рызыку й атаку:
Спадабала Мельпамена
Кальмана i —
Семяняку!
Алегу Лойку
Ласкава-філасофскі Лойка,
Няхай мацнее дзень пры дні
Дружбацтва нашага настойка
На травах згоды й дабрыні!
Мы ад зняваг яе заслонім,
Не зблоцім —
Божа барані! —
Ушача i зялёны Слонім
Шчадзяць ад глуму карані.
Няхай рыдаюць хціўцы рыдма
І ціснуць зайздрасці пасок.
Гадзіннікам
Ля Крывіч выдма
Перасыпае зор пясок...
Захмеліць нашыя галовы
На Шчары шарая вясна.
І самі ў рыфму лягуць словы,
І ўтуманее сівізна...
Сяргею Міхальчуку
У паўвекавы юбілей
Няхай дужэе твой плячук,
Палова веку —
Ёсць палова.
Дбай пра зярняты,
Міхальчук,
Адсеецца сама палова.
Сюжэт замешвай як гусцей,
За стол садзіся без прынукі,
Старайся для чужых дзяцей,
Ды помні —
Ёсць свае унукі!
Віктару Стрыжаку
Ці не Стрыбог
Стрыножыў жах
Пад Рэчыцай, як стому,—
Стаў звацца продак твой,
Стрыжак,
Сугучна богу грому?!
Ты з Заспы,
Ды не спі ў засып —
Не дрэмле параўнанне!
У млын фантазіі засып
Маланкі з перунамі.
Каб не пайшлі
Радкі ў пукі
(Жадаю нездарма я!) —
Няхай, як колька, пад бакі
Твой думка
Верш праймае!
Перасмяглыя радкі
Галубкі горла,
Як арык.
Туркоча ранак-змоўца.
I ў рыфму просіцца «старик»
Вялюгінскае слоўца.
Да Каралішчавіч адсюль,
Як каралю да рызык.
Расці пад лік кіназязюль,
Увераселы рыжык!
Сухмень ссіп
(Зычных гукаў збой!) —
Верш
Вольны слібізуе.
Самазаглыбленасць
Сабой
Бархан сімвалізуе.
Ды загулі мне правады
(Ад пылу ў палец тоўсці):
— Радкі быць мусяць без вады,
Ваду ў канале тосці!
Кпіць сонца:
— У душным сагане
Маім
Кіпець усім вам!
Без ценю яшчарка шмыгне,
Нібы няўлоўны сімвал.
Эх, перасмяглыя радкі,
Рака цячэ з трыбуны,
Дзе школяць літкіраўнікі
Запал табунна-юны.
Блакітназорым ледашком
Звіні, сіваваронка!
Пустэльня —
Як пад алаўком
Пачатая старонка...
Кожнаму сваё
Што даўніна?
Яна мне сэрца рэжа.
Не ашчасліўлю рыфмай даўніну.
Не Белую,
A сіласную вежу
Я прызнаю,
Яе пяю адну!
Пастава i падстава
Уласны верад цвелячы
Наяўнаю паставай,
Застыў паэт у велічы
З уяўнаю падставай.
Дзіцячаму паточнаму
Радзей
Выдавацца пачні, дабрадзей,
Спыніся ва ўласным уздыме.
Кал i не шкадуеш
Чужых дзяцей,
Дык злітуйся хоць
Над сваімі!
Тэорыя вольнага верша
Радок аніводзін
Не даўся без віску.
Ад вольных паводзін
Да лёгкіх —
Блізка...
Калі не пыцель...
ГЕНАДЗЬ КЛЯЎКО,
ПЕРАКЛАДЧЫК АСЕЦІНСКІХ ПАЭТАЎ
У рэдакцыі, нібы ў асеці, я
Перасушваю вершаў снапы.
Я не сноб —
Кожны сноп
Твой, Асеція,
Змалачу —
Пыл з капы
Не скупы!