Вока, анекдот, не жмур —
У пустыні смела
Нерастуе сам амур,
Той, каторы белы.
Чыркане крылом ледзь-ледзь
Беражанка думы:
— Шчупакоў лавіць едзь-едзь
Толькі ў Каракумы!
Ява, фактам даканай,
З д'яблам перакумся —
Вёслы ў рукі — й на канал
Плынны, каракумскі!
Размова ў пустыні
Крычу здалёк:
— Салам! Салют!
Хоць галаву напаліць,
Сфатаграфуемся, вярблюд,
Давай з табой на памяць!
Не з зайздрасці, павер,
Бляды,
Я з поўначы, са стыні,
А мы абодва — верблюды:
Я ў лесе,
Ты ў пустыні.
Зусім не цесна
Нам дваім,
Не так,
Як тым масцітым.
Ты са сваім,
Я са сваім
Мясцовым каларытам!
Пяколак маеш i каптур,
Як гаспадар шыкоўны.
I твой маднячы гарнітур
Такі з вярблюджай воўны.
Пяскоў нішто сабе кусман!
Ступай жарствою колкай.
I ад урокаў талісман
Драўлянай балаболкай.
Жыць схочаш —
Будзеш з галавой:
Тут ні лугоў,
Hi лядаў.
Тэльпек заплеччу носіш свой,
Каб з галавы не падаў,
Калі скубеш
Скіслелы шор.
Горб не карысць,
Вядома.
Ані табе сядла,
Hi шор!
Ты i ў пустыні —
Дома!
Калі напнуцца
Тэнт
I стэнд,
Тады i сквар пастыне.
Жыві,
Як важкі аргумент,
Што ёсць яшчэ пустыня!
Бароды аксакалаў
Кожнага аксакала
Пашана сама адшукала.
Усе аксакалы —
Мудрай пароды.
I ў аксакалаў,
Вядома, бароды!
Хаця не бывае такога лякала,
Каб вызначыць правільнасць
Барады аксакала!
Бароды качэўнікаў
Абавязкова
Нагадаюць знячэўна
Абрысы падковы.
З цэнтра пачну...
Персонай галоўнай
Аксакал,
Бы абклаў падбароддзе бавоўнай.
Барада такая
Не ўцякае
З рукі,
I цешыць, i быццам грэе.
Хаця i нагадвае мне радкі,
Дзе ямб перабег дарогу харэю...
А гэта —
Тырчыць кузлакамі,
На хмару падобная,
Што лякае
У ясны дзень перунамі.
На мяне аксакал за параўнанне
Не крыўдуе хай,
Бо пераходжу да суседавай барады,
Яна, як гай
Саксаулавы малады.
Каб злюцець —
Ледзь
Тузані
Адну саксауліну,
Згінуць злыдні,
Як авадні!
У барадзе такой —
Неспакой,
Аксакал ад самазадаволенасці
Затулены,
З барадатага анекдота розных
Наіўнасць святая
Хохмачак насукала,
Наогул, раю
Адрозніваць
Саксаул ад аксакала!
У калгасным клубе-палацы
Пашамі
Сядзяць аксакалы ў пашане.
На грудзях —
Скарбы для нумізматыкі!
Вось каму
Зайздросціце, шаноўныя маразматыкі.
Гэта вам не з авоськамі
Малочнай шклотары йсці.
Зайздросціце мудрай старасці!
Вам, склеротыкі,
До такі
Сніць эротыкі дотыкі!
Аднак я зноў да барод
Перайду,—
Запомніце, гэтага мала:
Мець белую бараду,
Не за выслугу год
Даецца імя аксакала!
Наогул, кароткую бараду зухавата
Насіў спрадвеку качэўнік.
I я за верш даўгаваты
У аксакалаў
Прашу прабачэння...
Белы прыпар
Закон пяскоў —
Закон суровы.
I мода й слава — ўсё лухта!
Ды ў прыпар белы
Выбухова
Усіх i ўсё яднае слова
Усёмагутнае —
багта!
Тут ёсць ад ліхаманкі штосьці.
Трывожны край,
Як касмадром.
Ад клопату —
Не ад зайздросці! —
Ты робішся гаспадаром!
Не да застольных узвялічбаў,
Не да спакусы шашлыка,—
Паэзія нялёгкіх лічбаў
Кранае сэрца башлыка [2].
Забыўся аксакал
На кульбу,
I аксакальша —
На гады!
Багту ў мяхах,
Як нашу бульбу,
Нясуць малыя
I дзяды.