— В-о-о-й! — завыў Лысы.
Удар па шчацэ быў такі, што яго пачулі астатнія, перасталі дрыгацца.
— Ух ты! Ну, пацаны, — гэта будзе наша прынцэса!
— Жалезная дзева — Айран мэйдан, як піць даць, расце! Давайце і назавём яе — Айранмэйдан.
— Айранмэйдан! — нехта паўтарыў.
— Айранмэйдан! — хорам загучалі галасы.
Спейс-Лысы ачомаўся, падышоў да Тані, узяў за падбародак:
— Запомні, кіска, — на першы раз дарую... Глядзі, не паўтарай! Мы — хлопцы ганарыстыя... Ідзём падрыгаемся, — узяў Таню за руку.
Весяліліся яшчэ з гадзіну. Потым па адным пачалі разыходзіцца.
Калі выйшлі на вуліцу, ужо добра сцямнела. Таня прыйшла дамоў. Бацькоў яшчэ не было з работы. Каб яны не заўважылі, што іх дачка выпіла, Таня хуценька распранулася і бухнулася ў пасцель.
Міхаіл Георгіевіч Касмылёў, прараб, працаваў на будаўніцтве ведамаснай гасцініцы «Алмаз». 3 гэтай гасцініцай здарылася цэлая гісторыя. Справа ў тым, што гасцініцу задумалі будаваць у прыгожым месцы мікрараёна, а дакладней, на ўскраіне горада, дзе была зона адпачынку — штучнае возера, на месцы якога яшчэ нядаўна ляжала балота і стаяла вёсачка Гатка, сасновы лес, перад якім, па сутнасці, канчаўся горад. Паміж возерам і лесам размясціўся спартыўны комплекс «Алімпійскі рэзерв»: атлетычная зала, залы барацьбы, гімнастыкі, тэнісу, водны басейн... Побач з комплексам — футбольнае поле. Гасцініцу вырашылі будаваць на ўскрайку лесу, на ўзгорку, з якога зімой дзеці ды і дарослыя каталіся на лыжах.
Бульдозеры, якія пачалі капаць катлаван пад фундамент, захапілі ладны кавалак лесу. Ляжалі ўверх каранямі вывернутыя маладзенькія сосны, кусты ядлоўцу...
Жыхары мікрараёна пачалі пісаць скаргі ў рэдакцыі. З'явіўся востры матэрыял у адной з мясцовых газет, у якім крытыкаваўся выбар месца пад будаўніцтва гасцініцы.
Прыйшло пісьмо і на тэлебачанне.
Аднойчы галоўны рэдактар рэдакцыі народнай гаспадаркі, у якой па-ранейшаму працавала мама Веранікі Рагозінай, выклікаў Веру Іванаўну і сказаў:
— Трэба адрэагаваць на адно пісьмо... З'ездзіце з рэжысёрам Краўцовым, я з ім ужо гаварыў, і здымачнай групай на будаўніцтва гасцініцы «Алмаз». Нашумела яна ў горадзе. Трэба і нам даць па тэлебачанні...
Пад'ехалі на «рафіку» з боку возера. Выйшлі з аўтобуса рэжысёр Іван Краўцоў, аператар з ручной пераноснай тэлекамерай, гукарэжысёр і яна, Вера Іванаўна. Навокал была раскапана зямля, валялася цэгла, бітая і цэлая, іншыя буцаўнічыя матэрыялы. Краўцоў і Вера Іванаўна спыталі ў аднаго з рабочых, як завуць начальніка будоўлі і як можна яго пабачыць.
— Начальніка няма, а прараб Міхаіл Георгіевіч Касмылёў вунь стаіць каля пад'ёмнага крана.
«Касмылёў? Ці не бацька Тані Касмылёвай, аднакласніцы Веранікі?» — падумалася Веры Іванаўне.
«Так, гэта ён і ёсць», — калі падышлі бліжэй, пазнала Вера Іванаўна. Рослы, мажны, з шырокім агрубелым тварам. Аднойчы — мусіць, толькі раз — давялося быць з ім на бацькоўскім сходзе.
Даўнавата, праўда, гэта было — не помніць, у якім класе. Тады Касмылёў бурна рэагаваў на заўвагі класнай наконт Тані. Вера Іванаўна, адзінокая маці, не прапускала ніводнага бацькоўскага сходу ў школе. Хіба тады адсутнічала, калі была ў камандзіроўцы. А вось тыя бацькі, якім проста неабходна было наведваць сходы, часцей за ўсё і не хадзілі на іх. У іх ліку былі і Касмылёвы.
Здымачная група павіталася з прарабам. Ён таксама даў «Добры дзень!», нейкую хвіліну разглядаў усіх, зразумеў адкуль і расплыўся ў падробнай усмешцы.
— Гара з гарою не сходзяцца, а людзі вось... Я вас пазнаў, як і вы мяне, мабыць, — звярнуўся ён да Веры Іванаўны. — Так, так... Танька, Вераніка — аднакласніцы... Бацькоўскі сход... Прыпамінаеце? Ваша Вераніка — малайчына. Кажуць, выдатніца... — ліслівіў Міхаіл Георгіевіч. Потым пахмурнеў. — А наша Танька падводзіць нас. Як ні змагаемся — адзін вынік. Як вучыцца, так і паво-дзіць сябе. Дрэнна. Можа, вы па сакрэту дасце «рэцэпт» выхавання Веранікі? — ён зноў усміхнуўся. Вясёлы настрой у яго быў ненатуральны, відаць, выкліканы лёгкім хмелем. Гэта пацвярджалі ледзь улоўны пах спіртнога і расчырванелыя шчокі прараба.
Рэжысёр, аператар і гукарэжысёр, зразумеўшы, што сустрэліся два знаёмыя чалавекі, каб не перашкаджаць ім, адышлі ўбок, падаліся бліжэй да будоўлі.
— Які «рэцэпт»? Вераніка ў мяне такая з малых гадоў... — каб неяк разгутарыцца і падысці да галоўнага, прамовіла Вера Іванаўна.
— Выхаванне — вялікая сіла... А калі нам выхоўваць Таню? Жонка з магазіна прыходзіць позна, бывае, што і ў адзінаццаць вечара. Самі ведаеце, якія цяпер пакупнікі. Душу ад'ядуць. А ў яе ж яшчэ гэтае моднае ўсё... — нібы намякаў на нешта Міхаіл Георгіевіч. — Я таксама закапаўся з гэтаю будоўляю. Дацямна сядзіш тут. Загадана за нейкіх паўгода пабудаваць гасцініцу. Вось і выжыльваемся, — жаліўся Касмылёў. — А тут яшчэ скаргі пішуць, карэспандэнты прыязджаюць... — павысіў голас.