Самае невыноснае — убачыць пустое месца, дзе сядзела Вераніка.
Стол Веранікі — у першым радзе, трэці па ліку. Яна сядзела ля акна. Там заўсёды было сонечна. Нават тады, калі сонца не свяціла, усё роўна на месцы, дзе сядзела Вераніка, здавалася, было светла. Быццам дзяўчына выпраменьвала святло сваімі вялікімі блакітнымі вачыма, бела-ружовымі шчокамі, як у маі яблыневы цвет, душой, танчэйшай за павуцінку «бабінага лета». Ці не таму Вераніка была такая ранімая, чулая і справядлівая. Ва ўсіх адносінах — сумленная.
За тым жа стадом, за якім сядзела Вераніка, — Ірына Лысёнак, шчабятуха, класная весялуха. Яна падсела да Веранікі — а правільней, яе папрасіла сесці Антаніна Фёдараўна — пасля таго, як забралі Вадзіма Цэхановіча, дакладней, з новага навучальнага года, у дзевятым. Вадзім быў суседам Веранікі з чацвёртага класа. 3 таго часу, як пасадзіла разам іх Антаніна Фёдараўна, так і сядзелі яны. Праўда, на уроках у розных кабінетах, вучні мяняліся месцамі, падсядалі і да Веранікі хлапчукі, дзяўчынкі. Але на ўроку матэматыкі, у сваім «базавым» кабінеце, Вераніка і Вадзім заўсёды сядзелі разам. I гэта радавала Антаніну Фёдараўну. Два моцныя «матэматыкі», яны і знешне былі вельмі падобныя: абое сярэдняга росту, ладна складзеныя, з попельна-русявымі валасамі, з тонкімі рысамі твару. Хіба толькі тэмпераментамі розніліся: Вераніка была па характару больш стрыманая, Вадзім, як у народзе кажуць, не меў цара ў галаве. Можа, гэтым ён і падабаўся дзяўчынкам — «не зануда», «не сухар у бярэце»...
Што можна сказаць сёння пра Вадзіма і Вераніку? Столькі гадоў сядзелі побач і столькі гадоў былі загадкай? Так, цяпер можна сказаць пэўна — загадкай... Ці было ў іх каханне? Што Вераніка не магла жыць без Вадзіма, — гэта бясспрэчна. Антаніна Фёдараўна бачыла, адчувала жаночым сэрцам: Вадзім падабаецца Вераніцы. Яна гатова была на ўсё дзеля яго... А Вадзім? Ці мог ён жыць без Веранікі? Эх, Вадзім, Вадзім! Ці зразумеў ты хоць што там, у папраўча-працоўнай калоніі? Шалапут, якому давалася лёгка ўсё: ад матэматыкі да... гітары, магнітафона, моднага адзення... Ці не таму былі легкаважкія думкі і пачуцці, якія мог мяняць, як тыя джынсы ці штруксы, калі гэта было зручна...
Наперадзе, перад сталом Веранікі, — Андрэй Бабок і Каця Скакун. Антаніна Фёдараўна ведала: Андрэй, самы меншы ў класе, будзе сядзець сам не свой, панурыўшы галаву, абхапіўшы яе рукамі. Ён амаль заўсёды так рабіў, калі здаралася ў класе нейкая непрыемнасць. Хлопец ціхмяны, ён на уроках і перапынках трымаўся як бы наводшыбе. Заўсёды нешта думаў, не расслабляўся, здавалася, ні на хвіліну. Для аднакласнікаў Андрэй быў вучнем, які не разгінаў спіны, за што яны яго празвалі Спінозам (чулі, быў такі філосаф). Калі Пеця Карпук ці Сяргей Гарноська, «камчаткаўцы», як называлі іх у класе, маглі з апошняга стала — настаўніца, адвярнуўшыся, пісала на дошцы — падысці і даць пстрычку Антону Тарасевічу, які сядзеў за першым сталом, то Андрэй рэдка калі нават аглядаўся назад, да Веранікі. Ці рабіў гэта ў тым выпадку, калі не паспяваў нешта запісаць, бо да сваёй суседкі Каці Скакун, якая заўсёды «базарыла» з Тамарай Гога, што сядзела побач на паралельным радзе, звяртацца было дарэмна. Каця амаль ніколі не запісвала на уроках хатнія заданні, заўсёды пасля перапытвала ў сябровак у класе, а часцей па тэлефоне званіла каму-небудзь дамоў і даведвалася. Сяброўкі празвалі яе Кацькай-Званілай. Аж смешна стала Антаніне Фёдараўне, калі пачула аднойчы гэтую мянушку. Яе можна было смела даваць амаль кожнай дзяўчынцы. Усе яны, у каго дома ёсць тэлефон, любяць пагаманіць з сяброўкамі.
Ззаду, за сталом Веранікі, — стол Аляксея Булата і Насці Якімовіч. Аляксей, які меў кілаграмаў пад дзевяноста і рост метр восемдзесят пяць, — сучасны акселерат — мажны, з чырвонымі, нібы пасля маладога марозу, шчокамі, за што аднакласнікі клікалі яго «Піражком», мог не толькі на перапынку, але і сярод урока схадзіць у гастраном, зманіўшы настаўніку, часцей за ўсё маладому, купіць батон, кулёк цукерак. Потым, на наступным уроку, жаваў іх, дастаючы паціху з-пад стала. Здаралася, Насця, дзяўчына з тонкім пісклявым галаском, ускоквала з-за стала з батонам у руцэ, які яна выхоплівала ў Аляксея, піхала наперад Вераніцы Рагозінай ці Ірыне Лысёнак. Клас покатам клаўся ад рогату, і, лічы, урок быў сарваны. Доўга вучняў не ўдавалася ўтаймаваць. Праўда, пасля амаль усе прасілі ў настаўніка прабачэння, умольвалі не караць зачыншчыкаў беспарадку. Але кожны выкладчык рабіў па-свойму. Адзін дакладваў завучу ці дырэктару, іншы проста выганяў вінаватых з класа...