— Дык гэта ж летась восенню было...
— Во-во, і ўспомніў... Міліцыя разганяла тады нашых. Спейс ішоў уперадзе. Калі пачалі махаць дубінкамі, хапаць, Лысы не разгубіўся: шуснуў паміж ног у лягавага, заскочыў у магазін «Адзенне» і выскачыў праз чорны ход. А яго доўга шукалі ў магазіне, абмацвалі кожнае паліто — думалі, пад імі схаваўся, — зайшоўся ад смеху Цім.
Вадзіму Цім пачынаў падабацца: палец у рот яму не кладзі — адкусіць. А значыць, з такімі звычайна заўсёды весела.
— А як «металісты» падтрымалі «зэкаў», якія паднялі бунт на маторным заводзе? Не чуў? — Цім зноў заінтрыгоўваў Вадзіма.
У гэты момант у пакой без стуку ўскочыла, як сарна, Таня. Каротка падстрыжаная — пад хлапчука, — валасы спераду збэрсаныя, выфарбаваныя ў не вядома які колер, у народзе кажуць, шэра-бура-малінавы, у джынсах-«варонках», у майцы з адбіткам папулярнай спявачкі Сандры, у белых красоўках фірмы «Адзідас».
У адным пакоі з Таняй жылі яшчэ тры дзяўчынкі — равесніцы Касмылёвай: Каця, Алена, Іра. Таня пазнаёміла з імі Вадзіма і Ціма. Так, для блізіру. А сама выношвала адну думку: ні ў якім разе не страціць Вадзіма. Што з таго, што за ім па пятах ходзіць Рагозіна. Праўда, вось цяпер, у чэрвені, Вадзім усё-ткі ўцёк ад яе: ён прыехаў сюды, у «Зялёны гай», а Вераніка паехала з мамай у Трускавец.
У лагеры Таня ўсюды хадзіла з Вадзімам: у сталовую — разам, на пляцоўку — разам, на дыскатэку — таксама. Цім пасябраваў з Кацяй. I хоць тут, у лагеры, усе жывуць адной сям'ёй, праводзяць разам культурныя мерапрыемствы, усё ж сяброўскія групкі існавалі. Іх можна было бачыць то ў адным, то ў другім месцы. Гэтак жылі і Вадзім, Таня, Цім, Каця.
Аднойчы адвячоркам яны сядзелі на лаўцы-арэлях, якая была каля самага гаю, пад трыма тоўстымі бярозамі. Вецце дрэў накрывала лаўку, нібыта шацёр. I таму той, хто сядзеў там, быў незаўважны. Гэтае месца аблюбавалі сябры і не пускалі туды нікога.
Цім дастаў з кішэні цыгарэты «Арбіта». Ён курыў даўно, ці не з трэцяга класа. Хаваючыся, употайкі, як у школе, так і дома. Тут, у лагеры, была вольніца. Забег за дрэва — і куры.
— Прашу... — Цім прапанаваў кожнаму па цыгарэце. — Можа, некаторыя яшчэ і не спрабавалі... Эх вы, шчыглікі!
Тані гэты Цімаў «форс» не тычыўся: першы раз яна закурыла яшчэ ў пачатковых класах. Украла ў бацькі цыгарэту і зацягнулася дымам. Помніцца, ёй тады стала дрэнна: закружылася галава, ледзь не званітавала. А пасля Таня не раз курыла, у тым жа «бункеры», вечарамі на двары, каля дома, у школьным туалеце.
— Зацягнемся, пакуль не пагналі нас адсюль важатыя, — Таня прыкурыла ад Цімавай цыгарэты. За ёй закурыла Каця. Адзін толькі Вадзім не адважваўся.
— Што ты, Вадзік, муляешся? — заўважыла яго нерашучасць Таня. — Глядзі, як я... — і запыхкала цыгарэтай.
— Адбіваешся ад кампаніі, фраер... —зацягнуўся Цім.
— Ды не! Проста непрыемны цыгарэтны дым. Не магу... — пачаў аднеквацца Вадзім. — Я ж займаюся спортам. Барацьбой. А там, калі курыш, доўга не пратрымаешся на дыване...
— Хто не курыць і не п'е — той здаровенькі памрэ, — пускаючы дым з рота, прагугнявіў вядомы афарызм блатных Цім. — Адна цыгарэта не перашкодзіць тваёй барацьбе. Так што не ламайся, — працягнуў «арбіціну» Вадзіму Цім.
Вадзім нарэшце ўзяў цыгарэту. Прыкурыць дала, апярэдзіўшы ўсіх, Таня. Вадзім зацягнуўся і адразу закашляўся.
— Давай, давай, прывыкай... — паляпаў Вадзіму па плячы Цім. — Хутка не тое я табе прапаную...
— Што? — ледзь не ў адзін голас з павышанай цікаўнасцю выгукнулі Таня і Каця.
— Пакуль сакрэт, дзяўчаткі, — прыклаўшы палец да губ, ціха прамовіў Цім. — Вось прыедзе да мяне сябра, тады і ўведаеце.
Спейс-Лысы і сапраўды хутка прыехаў. Відаць, ён тут ужо не раз быў. Бо легка знайшоў «Зялёны гай», пакой, дзе жылі Вадзім і Цім.
Спейс меў выгляд такі, як і апісваў Цім. Голеная галава — босая, як казалі жартаўнікі, — здаецца, свяціла. Толькі струпы на макаўцы былі, як плямы на сонцы. Раскосыя вочы, позірк быў нейкі няўцямны, туманны, як праз ваду. Пры знаёмстве Вадзім звычайна паціснуў Спейсу руку. Той таксама адказаў без эмоцый, спакойна паставіў спартыўную сумку, якую зняў з пляча, на канапу, сам плюхнуўся ў крэсла.
Лысы быў апрануты ў джынсавы касцюм, які стракацеў ад металічньгх заклёпак. Вадзіму спадабалася яго незвычайная экіпіроўка, якая адразу ж прыцягвала ўвагу.
Доўга расседжвацца ў пакоі Лысы не захацеў. Расшпіліў сумку, якую прынёс з сабой, дастаў касетны магнітафон і ўключыў замежны рок. Потым звярнуўся да Ціма: