— Усё абдумаў тут? Я наконт гэтага... — кінуў на сумку, з якой вытыркаўся нейкі загорнуты прадмет, формай падобны на літровы слоік. Вадзім яго заўважыў, калі Лысы даставаў магнітафон.
— Ёсць адно месцейка. У бярозавым гаі. Адразу ж за агароджай, — адказаў Цім.
— Ну, канспіратар! А раптам якая-небудзь камса забяжыць пад дрэва папырскаць.
— Не падумаў...
— Ды што мы сакрэтнічаем? Можа, і суседу раскажам? Як, надзейны? — Лысы падміргнуў Ціму, потым пільна паглядзеў на Вадзіма.
Вадзім пакуль не разумеў, пра што размова. Але пачаў здагадвацца.
— Вадзім, — звярнуўся Цім да Цэхановіча. — Памятаеш, калі мы вечарам курылі з Таня'й і Кацяй, я намякнуў, што, калі прыедзе сябра, я пачастую вас нечым...
— Чаму не помню? Гэта ж было два дні назад... — павесялеў Вадзім, адчуваючы давер да сябе з боку хлопцаў.
— Дык вось, думаем, ты — хлопец наш! Адкрыем табе сакрэт. Толькі нікому ні гу-гу! Інакш... — Цім паглядзеў на Лысага, той кіўнуў галавой. — Паказвай, Алік.
Лысы палез у сумку і дастаў адтуль пакунак, разгарнуў паперу і паставіў на стол слоік з вадкасцю. Потым выняў рулончык з ватай і некалькі поліэтыленавых мяшочкаў.
— Зразумеў, што? — Лысы па-заліхвацку глянуў на Вадзіма. — Будзем лавіць кайф... Эйфарыя, чуў?
— А цыгарэты з...? — Цім асекся на слове.
— Цыгарэт няма. Дзік падвёў, не заспеў яго дома.
Вадзім зразумеў, што перад ім — таксікаманы, калі негорш. Ён чуў, што таксікаманы ўжываюць розныя клеі, аэразолі, ацэтон. А вось сам ніколі не бачыў. Таму зацікавіўся.
— Хутчэй думайце, хлопцы. Не агледзішся, як звечарэе, — падганяў Лысы. — А там важатыя спахопяцца...
Вадзім, калі пасяліўся разам з Цімам, расказваў пра сябе і нават пахваліўся, што побач з піянерскім лагерам у іх стаіць дача. Гэта не забыў Цім. Дача яго бацькоў была ў іншым месцы. Цімава маці працавала ў Аграпраме, іх дача была ў яшчэ прыгажэйшым месцы, чым «Зялёны гай» — сярод цяністага бору, побач з возерам.
— Вадзім, а што, калі сходзім на вашу дачу? Яна ж тут побач, — спытаў Цім.
— А што, ідэя! — падхапіў Спейс. — Ёсць дача? — Лысы глядзеў Вадзіму ў вочы. Вадзім пацвердзіў.
— Вось толькі як улезці? Не ламаць жа дзверы і біць акно? — задумаўся Цім.
Вадзім ведаў, што бацька пакідае адзін ключ на дачы, другі — забірае дамоў. Пакідае на дачы на ўсякі выпадак. Прама з завода ён часцяком прыязджаў на дачу. Ключ клаў у адно месца: пад апошняй кроквай хлевушка. Вадзім не аднойчы бачыў.
— Ёсць выхад... — прамовіў Вадзім. — Калі бацька ў апошні прыезд на дачу не забраў ключ, то я ведаю тую схованку.
— Ідзём туды і хутчэй, — прыспешваў Спейс.
— А як жа з дзяўчаткамі? Яны будуць шукаць нас... - спыніў імпэт Лысага Вадзім.
— Што яшчэ за дзяўчаткі? — павысіў голас Лысы.
— Ёсць тут Таня і Каця. Мы з імі сябруем, — удакладніў Цім.
— Якая Таня? Можа, Касмылёва? — наўздагад спытаў Спейс.
— Яна, — спакойна адказаў Цім.
— Ну, каля сябруеце, выдатна. Давайце і іх возьмем. 3 дзяўчаткамі весялей будзе. Вы ж самі ведаеце... —загігікаў Спейс.
— Таня і Каця жывуць у адным пакоі з Ірай і Аленай. Захопім адну з іх і табе, Спейс, — засмяяўся Цім.
Але Іра і Алена ад прапановы адмовіліся. А Таня і Каця згадзіліся пайсці без усялякага пярэчання, нават з радасцю. Няважна, што хлопцы не сказалі, куды.
Праз хвілін пятнаццаць кампанія была каля дачы Цэхановічаў. Яна стаяла апошняй на дачнай вуліцы Сонечнай, каля самай агароджы. Над ёй навісалі сосны і бярозы.
За невялікай хатай, пафарбаванай у сіні колер, быў лапік зямлі, тут расла розная зеляніна, па баках — кусты парэчак, малін, некалькі сліў. Пры хлевушку стаяў парнік, накрыты поліэтыленавай плёнкай. Туды і пайшоў Вадзім. Хлопцы і дзяўчынкі засталіся на панадворку, зыркалі па баках: ці няма тут суседзяў. Не, суседзяў не было відаць. Ціха. Дзень будні, усе на працы ў горадзе.
— Ёсць! — выгукнуў Вадзім і паказаў доўгі таўставаты ключ, які дастаў з-пад кроквы. — Заходзьце! — адамкнуўшы дзверы веранды, запрасіў ён сяброў.
Сябры адзін за адным увайшлі ў пярэдні пакой. Вадзім расчыніў філянковыя дзверы ў адзін і другі спальныя пакоі.
— Нішто сабе жывяце! — пахваліў Лысы і скінуў сумку з пляча, паставіў на старое крэсла. Дзяўчынкі селі каля стала, Цім хадзіў па пакоях, разглядаў. Вадзім падышоў да тэлевізара, які стаяў у куце левага пакоя, хацеў уключыць.
— Не трэба, — сказаў Лысы. — У нас свая скрынка, — дастаў з сумкі, паставіў на стол магнітафон, пстрыкнуў клавішам — палілася музыка.
Усе адразу павесялелі. Таня і Каця, седзячы на крэсле, Нават пачалі ў такт музыцы рытмічна дрыгацца.