Лысы паклікаў да сябе Вадзіма і Ціма, нешта шапнуў і дастаў з сумкі ўсё, што было ў ёй.
— Дзяўчаткі, не хвалюйцеся! — папярэдзіў Таню і Кацю Лысы. — Вы будзеце ўдзельнікамі нашага мерапрыемства. Хвіліначку цярпення... Хто першы, самы смелы?
— Я! — выгукнуў Цім.
— Што ты храбрэц — мы гэта ведаем. Лепш паахвяруй дзеля Каці. Хто?
— Мы з Вадзікам... — прамовіла Таня, паглядзела на Вадзіма. Яна ўжо спрабавала гэты кайф у «бункеры».
Вадзім крыху сумеўся: усё-ткі гэта ўпершыню. Страшнавата. Але ж Цім, Таня не баяцца. Тады і яму можна паспрабаваць. Ён толькі пацікавіўся:
— А што са мной будзе?
— Пабачыш... Не, хутчэй адчуеш... Гэтае мерапрыемства не любіць тлумачэння. Трэба самому паспытаць, — падбадзёрваў Лысы.
Праз некаторы час «відовішча» пачалося. Таня і Вадзім спачатку задрыгалі нагамі. Потым пачалі павольна ўзмахваць рукамі, нібыта крыламі вялікая птушка. Нешта мармыталі, ненатуральна круцілі галовамі, вырочвалі вочы...
— Палёт пачаўся... — каменціраваў Спейс з Цімам. — Шчаслівага палёту!
Тое ж самае, што з Вадзімам і Таняй, адбывалася і з Кацяй.
— Ідзі да сваёй напарніцы, каб ёй не было сумна, — сказаў Лысы Ціму. — А я тут, на табурэтках у прыхожай... Хутчэй, хутчэй!
Сеанс «відовішча», ці «палёт», як называлі Лысы з Цімам, скончыўся не хутка. Калі «апусціліся» на зямлю, было ўжо вельмі позна. На небе высыпалі буйныя зоркі, а дачу ахутала чорная цемра. Вырашылі не ісці ў піянерскі лагер — адбой там даўно прагучаў, — а правесці ноч тут, на дачы. Іншага выхаду не было...
Ранкам Вадзім, Таня, Цім і Каця прыйшлі ў піянерскі лагер, а Спейс-Лысы падаўся на электрычку. Па дарозе прыдумалі версію: збіралі ягады — заблудзіліся, блукалі ўсю ноч па лесе...
Пасля гэтага Таня зрабіла запіс у сваім дзённіку: «Я сягнула надта далека пасля «палётаў» на дачы Цэхановічаў. Я авалодала вялікаю тайнаю і трапіла ў зусім іншае жыццё... Спейса і Ціма — забыць, забыць! Цьфу-цьфу!! А Вадзім цяпер — мой! Мой!! Мой!!! У нас з ім тайна вечная! А калі што — то раскрыю наш сакрэт Рагозінай, а яшчэ магу падаць заяву ў міліцыю за групавое згвалтаванне. Аб гэтым я папярэдзіла Вадзіма...»
— Антаніна Фёдараўна, мы ідзём прасіць дырэктара, каб вы былі класным кіраўніком нашага сёмага «С» і выкладалі ў нас матэматыку... — на прыступках лесвіцы, якая вяла на першы паверх, дзе быў кабінет Ангеліны Мікалаеўны, стаяла Вераніка Рагозіна, а з ёю яшчэ з дзесятак вучняў.
Мірановіч, якая спяшалася ў настаўніцкую, пачуўшы словы Рагозінай, спынілася на лесвіцы.
— Што вы?! — здзівілася Антаніна Фёдараўна. — Не трэба... Вас не зразумеюць і вашу ініцыятыву. Я вас прашу...
— Чаму? — працягвала Вераніка. — Вы ж з матэматыкаў адна з самых вопытных у школе. Вас любяць вучні ўсіх класаў, у якіх вы выкладаеце. Вы па-сучаснаму праводзіце ўрокі. Каму, як не вам, выкладаць матэматыку ў спецыялізаваным матэматычным і быць яго класным кіраўніком? — настойвала яна.
— Вераніка, не пойдзе на гэта Ангеліна Мікалаеўна, — Мірановіч сумна ўсміхнулася і пачала ўздымацца па прыступках.
Трупа вучняў сёмага «С» на чале з Веранікай Рагозінай усё-ткі пайшла да дырэктара. У прыёмнай сакратарка затрымала, спытала:
— Куды?
— Нам трэба да дырэктара...
— Хвіліначку. Зараз спытаю ў Ангеліны Мікалаеўны, — сакратарка знікла за дзвярыма дырэктарскага кабінета. Выйшла, кіўнула галавой: можна...
Вераніка ўвайшла першай. За ёю — астатнія. Ангеліна Мікалаеўна ўзняла галаву ад стала — нешта пісала.
— Што здарылася? — дырэктар спытала так, цвёрда, уладна, як пытала яна ў настаўнікаў, у якіх адбылася нейкая непрыемнасць. Гаварыла яна з прыціскам на галоўным слове ў сказе, па складах, павольна. Твар яе быў заўсёды загарэлы. Кожнае лета Ангеліна Мікалаеўна адпачывала на Чорным моры, і загар не паспяваў да канца сысці за зіму.
Вочы невялікія, карыя, здаецца, не міргалі. Гэтак жа яны глядзелі зараз на вучняў, якія стаялі ў яе кабінеце і пераміналіся з нагі на нагу.
— Дык што здарылася, пытаю?
— Ангеліна Мікалаеўна, — пачала Вераніка, — у нашым сёмым «С» няма класнага кіраўніка... Час ідзе...
— Ці-ка-ва... — перабіла Рагозіну дырэктар. — А што я вамі кірую, дык гэта нічога не значыць? Я, здаецца, дырэктар, да таго ж яшчэ і матэматык. Вам недастаткова, што ў вашым класе я амаль кожны дзень бываю? — Ангеліна Мікалаеўна памаўчала, потым дадала: — А класнага кіраўніка мы падбіраем... Хутка будзе...
Дырэктар сапраўды была па спецыяльнасці матэматык. I калі на педсавеце зайшла размова, які чарговы спецыялізаваны клас адкрыць у школе — адзін ужо быў: спартыўны, — думка Ангеліны Мікалаеўны была рашаючай. Новы спецыялізаваны клас — толькі матэматычны. Довад, матывіроўка дырэктара былі простыя: час сёння за тэхнікай, кібернетыкай, электронікай. Пра які клас яшчэ гаварыць? Гуманітарны? Гуманітарнымі прадметамі і так можна выдатна авалодаць. Варта толькі шмат чытаць кніг: мастацкіх, па гісторыі...