На педсавеце наконт новага спецыялізаванага класа былі і іншыя меркаванні, нават разгарэліся спрэчкі. Філолагі даводзілі, што неабходна адкрыць клас з паглыбленым вывучэннем мовы і літаратуры, гісторыкі стаялі за свой прадмет. Довад выкладчыцы беларускай мовы і літаратуры Александрыны Іванаўны Варановіч быў ці не самы важкі. Яна пачала на высокай ноце:
— Дарагія калегі, паслухайце... Калі ў вашай душы засталася хоць кропля павагі да нацыянальнага, роднага, калі не забылі родную мову, я прашу вас падтрымаць маю прапанову: стварыць спецыялізаваны клас беларускай мовы і літаратуры. Гэта проста наш абавязак, пакуль яшчэ не позна... Вы ж самі бачыце, як нам цяжка сёння працаваць у школе. Усяго тры гадзіны ў тыдзень даецца на наш прадмет. Беларуская мова не ў пашане. Вучыць яе школьнікі не хочуць. А ў спецыялізаваным класе можна будзе па-новаму пабудаваць сваю работу, выпрацаваць методыку. Усё будзе залежаць ад нас, настаўнікаў. I я думаю, вучні за намі пойдуць...
— Ну, ну, и как это вы сможете? — падала голас з кута дырэктарскага кабінета выкладчыца матэматыкі Алена Кузьмінічна Тумеля.
— Як зможам? Мне здаецца, хто сёння сочыць за рухам адраджэння беларускай мовы, хто чытае прэсу, слухае радыё і глядзіць тэлебачанне, таму зразумела, што і як трэба рабіць.
— Да вы, может, тоже хотите создать из класса такую же «суполку», как «Паходня» в городе, которая вся пропитана национализмом?
— Навошта ж так, Алена Кузьмінічна? — спакойна сказала Варановіч. — Я ведаю, што і вы нарадзіліся ў вёсцы. Здаецца, у Брэсцкай вобласці... I вы не забылі яшчэ свайго роднага...
— Нет, белорусский язык я давно забыла и не хочу вспоминать о нем... — Тумеля гарачылася. — Не тяните, прошу вас, в нашу школу его. А то я слышала, некоторые хотят: сначала перевести на белорусский язык все гуманитарные факультеты вузов, а также некоторые городские школы, а затем взяться за всех нас...
— Ну, што ж тут дрэннага? — спрабавала пераканаць Варановіч настаўніцу матэматыкі. — Што мы становімся нарэшце сапраўдным народам? Ці вы хочаце, каб мы і далей не мелі гонару свайго, саромеліся вымавіць на вуліцах гарадоў роднае слова? Можа, вам нагадаць цытаты класікаў наконт нацыянальных моў? Неяк няёмка напамінаць вам, педагогу з дваццаціпяцігадовым стажам...
— А вы не считайте мои годы, — распалялася Алена Кузьмінічна. — Вы мне в дочери годитесь. Нахватались на своем филфаке этой национальной заразы. Хотите и всех нас заразить. Не удастся... Вы бы лучше на образцах литературы воспитанием учеников занялись. Пускай и на русском языке отвечают белорусскую литературу, как это было еще недавно, — какая разница. Лишь бы хорошими людьми росли. А то столько в последнее время разных ЧП в школах...
Антаніна Фёдараўна сядзела ля сцяны і як ні старалася прыціскацца спіной да яе — нервы былі напружаны, — усё ж не вытрымала, устала і прамовіла:
— Я выкладчыца матэматыкі, Алена Кузьмінічна. Вы ведаеце... I па вашай логіцы, я павінна была б думаць так, як і вы. Але я з вамі катэгарычна не згодна. Я вырасла ў вёсцы. Канчала сельскую школу з беларускай мовай навучання. Мы ведалі ўсе прадметы аднолькава. Нам не было розніцы — гэта урок беларускай мовы ці матэматыкі. Кожны ўрок мы адказвалі на роднай мове. 3 нас раслі патрыёты свайго краю.
Хто зараз нашы вучні, асабліва ў гарадах? У іх душы няма таго адчування вялікай прыналежнасці да народа, які завецца беларускім. Яны жывуць, нібы ў вакууме. Раўнадушныя да нацыянальных патрэб. Адсюль, паважаная Алена Кузьмінічна, усе беды ў школе: ім, накормленым, сытым, апранутым, нават распешчаным, адно ў галаве — вызначыцца любым іншым спосабам, толькі не вучобай. Часта — гэта шлях парушэнняў закона. I да... лямпачкі, — тут Антаніна Фёдараўна ледзь не папярхнулася, мусіць, цяжка было вымавіць на педсавеце гэтае слова, — як кажуць цяпер многія вучні, ім тыя «образцы», героі літаратуры. Яны жывуць у сваім асяродку, як смоўж у сваім доміку. Часцей за ўсё гэты асяродак — рок-музыка. I цяжка, бывае, яго зрушыць...
Тумеля круцілася на крэсле, спрабавала некалькі разоў перабіць Антаніну Фёдараўну, але настаўніцы-суседкі стрымлівалі, дый Ангеліна Мікалаеўна, якая вяла педсавет, давала магчымасць выказацца выступаючаму. Але вось і дырэктар не вытрымала, пастукала алоўкам па графіне з вадой, уладна загаварыла: