— Давайце не будзем разводзіць дэбаты. Не тая тэма... Канешне, Антаніна Фёдараўна прыгожа, нават артыстычна гаварыла, але... — Ангеліна Мікалаеўна запнулася, крыху памаўчала. — Нам патрэбен іменна матэматычны спецыялізаваны клас. У нас матэматычныя класы з выдатным абсталяваннем. Да таго ж шэфы нашы — з радыётэхнічнага інстытута, артылерыйскага вучылішча. Яны шмат у чым дапамогуць.
Так было вырашана стварыць у школе яшчэ адзін спецыялізаваны клас — матэматычны.
...Пасля таго як Ангеліна Мікалаеўна сказала: «А класнага кіраўніка мы падбіраем. Хутка будзе...» — Вераніка не вытрымала:
— Доўга падбіраеце. Канчаецца верасень, а мы — як непрыкаяныя...
— А што вы хацелі? Матэматычны клас было вырашана адкрыць толькі ў пачатку новага навучальнага года. Не так легка можа класны кіраўнік пакінуць свой клас, з якім парадніўся...
— Чаму? — не здавалася Вераніка. — Ёсць такая кандыдатура... Мы ўжо гаварылі... 3 ёю...
— 3 кім?! — здзівілася Ангеліна Мікалаеўна.
— 3 Антанінай Фёдараўнай... Яна не супраць... I не толькі стаць кіраўніком класа, але і выкладаць у нас матэматыку. Выдатны матэматык! Яна не толькі цудоўна выкладала, але і шмат цікавага расказвала...
— Пра Лабачэўскага, па падручніку якога вучыліся дзеці яшчэ ў гімназіях...
— Пра геніяльнага Галуа...
— Яна нас пазнаёміла з сучаснымі сістэмамі выкладання і выхавання ў школах Аманашвілі, Шаталава, Шчацініна...
Гэта падтрымалі Вераніку вучні, якія стаялі з ёю побач.
— I класны кіраўнік яна выдатны, — працягвала Вераніка. — Што мы толькі не здзейснілі з ёю ў чацвёртым, пятым, шостым класах, дзе толькі не пабылі! На алімпіядах, выстаўках, у тэатрах, кіно, на стадыёне... А якая была летам паездка ў Брэсцкую крэпасць!
— Вось-вось... — шматзначна сказала Ангеліна Мікалаеўна. — а двоечнікаў па матэматыцы ў класах, у якіх яна выкладае, не меншае.
— Таму што яна справядлівая, — Вераніку было не пазнаць: яна, не зводзячы вачэй з дырэктара, гаварыла тое, пра што добра ведала Ангеліна Мікалаеўна. — Ставіць тую адзнаку, якую заслужыў. А ў нас у школе прывыклі нацягваць троечку. Мы гэта бачым кожны дзень, так робіцца амаль па ўсіх прадметах... Для чаго гэта робіцца? Для справаздачы перад РАНА?
— Рагозіна, вы не туды сягаеце. Гэта не ваша, а наша справа, — з прыціскам на слова «наша» сказала Ангеліна Мікалаеўна і пільна паглядзела Вераніцы ў вочы. Маўляў, хопіць, маладзенькая яшчэ.
Але Вераніка не збянтэжылася і працягвала:
— Значыць, вы супраць Антаніны Фёдараўны? Тады наш сёмы «С» патрабуе, каб былі праведзены выбары класнага кіраўніка адкрытым галасаваннем. Цяпер такое практыкуецца. Нават настаўнікаў-прадметнікаў, я чула і чытала, вучні выбіраюць галасаваннем.
Ангеліну Мікалаеўну пасля гэтых Веранічыных слоў нібы ўдарыла токам: што робіцца — вучні ставяць дырэктару ультыматум. Такое яшчэ да нядаўняга часу і прыдумаць было нельга.
— Я вас прашу не ўмешвацца ў нашы справы. Ваша справа — добра вучыцца. I пакіньце, калі ласка, мой кабінет! — сказала, як адрэзала, дырэктар.
Вераніка павярнулася да групы вучняў, прамовіла:
— Пайшлі...
3 засмучанымі тварамі хлапчукі і дзяўчынкі выйшлі з кабінета дырэктара.
Ангеліна Мікалаеўна доўга яшчэ сядзела ў роздуме за сваім дырэктарскім сталом, не магла заспакоіцца. «Адкуль такія думкі ў сямікласніцы? Адкуль такая смеласць?» Пачала ўспамінаць, хто яе бацькі? А ці ўспомніш тут, калі ў школе каля трох тысяч вучняў. «Рагозіна? Вераніка Рагозіна? Выдатніца...» Колькі гэтых выдатніц было за яе дырэктарства! Так, гэта яе мама — як жа яе завуць? — здаецца, Вера Іванаўна, прыходзіла ў чэрвені прасіць, каб перанеслі Вераніцы летнюю практыку на ліпень. Бо ў іх на чэрвень — пуцёўка. Помніцца, спытала ў Веры Іванаўны, дзе яна працуе? «На тэлебачанні...» — адказала тая.
Успомніла, як выступаў па тэлевізару міністр народнай адукацыі. Яна глядзела гэтую перадачу. Міністр гаварыў, што буксуе школьная рэформа, мала руху наперад. Інертная яшчэ большасць педагогаў. Працуюць па-старому. А як ты запрацуеш адразу па-новаму? Што, добраахвотна аддаць свае дырэктарскія правы тым жа Рагозіным? Так можна дайсці да таго, што ты, дырэктар, — пустое месца.
«Хвілінку, а хто ж тады бацька Рагозінай? Ні разу не чула пра яго...»
Ангеліна Мікалаеўна вырашыла дастаць асабістую справу Веранікі і паглядзець. Выняла з шафы, дзе ляжалі ўсе папкі, заведзеныя на вучняў школы. Разгарнула, знайшла графу, дзе стаяла прозвішча бацькі Рагозінай. Там быў запіс: «Бацька Сяргей Нічыпаравіч, лётчык, загінуў у авіякатастрофе...»