— Антаніна Фёдараўна, якія ўзаемаадносіны былі ў вашым былым сёмым «Е» класе паміж самімі вучнямі, вучнямі і настаўнікамі?
— Узаемаадносіны паміж вучнямі, здаецца, гэткія ж былі, як і ў кожным класе. Хоць мой клас, як вядома, быў адзін з цяжкіх у школе. Але я імкнулася згуртаваць вучняў...
— А адносіны паміж вучнямі і настаўнікамі?
— Тут складана... Скаргаў з боку «прадметнікаў» было хоць адбаўляй...
— А з Таняй Касмылёвай былі інцыдэнты ў настаўнікаў, асабіста ў вас?
— Былі... I не раз...
— Вось запіс у дзённіку Касмылёвай: «Бедная «мама Тоня», якія б ні былі паміж намі адносіны, я табе ўсё ж спачуваю. Ты адказваеш за ўсіх нашых істэрычак: «фізічак», «хімічак», «замежніц», якія скардзяцца на наш клас то завучу, то дырэктару. Жыві доўга!»
Антаніна Фёдараўна сядзела за сталом адна ў апусцелай настаўніцкай — у яе была «фортачка», астатнія выкладчыкі былі на уроках.
Яна ўсё часцей і часцей пачынала аналізаваць свае пражытыя гады. Дома, рыхтуючы на кухні вячэру, на перапынках паміж урокамі, калі ўдавалася пабыць адной, ідучы ў школу, са школы. Набягалі ўспаміны, сціскалі сэрца — і быццам вярталіся даўнія перажыванні. Часам эмоцыі не магла стрымаць у душы, і тады яны выплёскваліся, нібыта хвалі на бераг, калі падзьме вецер. Старалася, як магла, глушыць іх у настаўніцкай, кабінетах дырэктара, яе намеснікаў. Па характару яна была ўраўнаважаная, але ў сучаснай школе вельмі лёгка «завесціся». Затое дома муж і сын не раз спачувальна слухалі яе «споведзі». Тут можна было даць і волю эмоцыям. Хто як не самыя блізкія, родныя людзі павінны яе разумець? I яны разумелі. Яны добра ведай сучасную гарадскую школу, вучняў, якія ўсё больш і больш не хацелі, ленаваліся вучыцца. Адны паходы па кватэрах, дзе жылі двоечнікі, маглі даць матэрыял на цэлую кнігу ўспамінаў. Антаніна Фёдараўна хадзіла па кватэрах не адна, звычайна яе суправаджалі ці муж Анатоль, ці сын Алег.
Што ні клас — то абавязкова свая тайна, да якой неабходна падбіраць адпаведны ключык, што ні вучань — то загадка.
Успомніла, як яна стала класным кіраўніком у чацвёртым «Е». Тады, помніцца, яна заўважыла: сем чацвёртых класаў. Больш як паўтузіна. Яе — перадапошні клас. Што робіцца з гарадамі? Не школы — а дрэдноуты... А ў вёсцы — наадварот: няма кім запоўніць класы. Як у іх Цынцэвіцкай васьмігодцы...
Была неяк у маці дома, сустрэлася са школьнай сяброўкай Аленай, якая выкладала ў пачатковых класах у мясцовай школе. Тая запрасіла яе на адзін са сваіх урокаў. Зайшла ў клас — тры рады па пяць партаў.
— Бачыш — якая «ідылія»? — пачала тлумачыць Алена. — Што ні рад — клас. Тры рады — тры класы: першы, другі, трэці...
— А чаму ў першым радзе вучні сядзяць за трыма партам!? Толькі шэсць першакласнікаў? — здзівілася Антаніна Фёдараўна.
— Так, тры дзяўчынкі і тры хлопчыкі. I гэтых набралі з трох вёсак — з нашых Цынцэвічаў і суседніх Вішнёўкі і Каржоў.
— Дык ты — як гувернантка, — пажартавала Антаніна Фёдараўна. — Вучні, напэўна, усе выдатнікі. Не тое, што ў маёй гарадской школе. Заблытаешся ў адным алфавіце: чацвёртыя «А», «Б», «В», «Г», «Д», «Е», «Ж»...
Жарты жартамі, але і ў горадзе, і ў вёсцы — ненармальнае становішча. У горадзе не хапае школ, вось чаму там столькі класаў-дублёраў, а ў вёсцы — не хапае вучняў і для аднаго класа. Уся пачатковая школа сядзіць у адным класе. Падумаеш — страшна робіцца!
Прыпомніліся шасцідзесятыя гады, калі Антаніна Фёдараўна канчала Грыбавіцкую адзінаццацігодку («узнагародзіў» лішнім класам Мікіта Сяргеевіч Хрушчоў). У школе стваралі два дзевятыя класы. Да дваццаці трох вучняў, якія скончылі восем класаў Грыбавіцкай школы, далучылася пятнаццаць выпускнікоў з суседняй Цынцэвіцкай васьмігодкі. Для аднаго класа было зашмат вучняў, а для двух — малавата. Вось настаўнікі і хадзілі па хатах суседніх вёсак і ўгаворвалі тых, хто пасля васьмі класаў не пайшоў вучыцца далей, а часцей за ўсё пасвіў каровы ці проста дапамагаў бацькам па гаспадарцы.
Быў такі выпадак. У суседняй вёсцы Гараны жыў Сярожа Залесны. Сціплы, шчыры, з выгляду прыгожы хлопец. Ён скончыў васьмігодку і вось ужо месяц пасвіў каровы. Цэлы верасень прайшоў, а ў дзевятыя класы Грыбавіцкай адзінаццацігодкі ўсё яшчэ набіралі вучняў. Аднойчы на поле, дзе Сярожа пасвіў каровы, прыехаў настаўнік геаграфіі Уладзімір Мікалаевіч Матросаў. «У цябе, я ведаю, — пачаў геофаф, — у пасведчанні за восем класаў — адны чацвёркі і пяцёркі. Чаму не пайшоў вучыцца далей?» — «Дома трэба дапамагаць. Бацька — калгаснік, маці хварэе... А за мной — яшчэ трое братоў і сястра». — «Пойдзеш у дзевяты клас...» — ледзь не загадваючы, прамовіў Матросаў. — «Ды што вы? Я ўжо наняўся пастухом. Пасу дваццаць кароў. А гэта добры заробак. I што скажа маці?» — «3 маці я ўжо размаўляў. А цяпер — з табой. Дык як?» — не адступаў Матросаў. «Не ведаю...» — адчувалася, Сярожа хацеў вучыцца. Але абставіны не дазвалялі. Ён быў выхаваны ў нястачы, і калі скончыў васьмігодку, лічыў, што ўжо можа быць памочнікам у сям'і.