Вадзім, зірнуўшы на Таню, амаль незаўважна кіўнуў галавой. Ён быў нібы паміж двух агнёў.
— Каму будзем верыць? — звярнулася да класа Мая Міхайлаўна.
— Рагозінай! Цэхановічу! — загучалі галасы.
— Ну, вось...— не здавалася Таня. Я адна. Таму мне можна і не верыць...
— Галоўнае нават не ў гэтым,— узнялася з-за стала Антаніна Фёдараўна, якая дагэтуль сядзела.— Галоўнае, што ты зусім не перажываеш, не пакутуеш, як Джэма, за свій агідны ўчынак... Вось што самае страшнае. Няўжо цябе не мучыць сумленне, як мучыла яно Джэму? Ты незаслужена абразіла, як і Джэма. Але Джэма прызнала сваю памылку, а ты?
Касмылёва сядзела за сталом моўчкі, здавалася, яна нават не чуе, пра што гаворыць Антаніна Фёдараўна. Позірк яе лунаў недзе вельмі далека. Яна раз-пораз задзірала галаву ў столь.
— Папрасі прабачэння у Веранікі і Вадзіма,— сказала Антаніна Фёдараўна.
Таня нібы прачнулася, глянула ў бок Цэхановіча і Рагозінай. Адчувалася, ёй вельмі не хацелася гэтага рабіць, але каб не ўскладняць сітуацыю, урэшце, нібы гуляючы, выціснула:
—Прабачце...
Па класе прайшоў шумок:
— Пакаялася. Усё, пайшлі дамоў...
«Ну, што ж, інцыдэнт, можна сказаць, вычарпаны,— падумала Антаніна Фёдараўна.— Але ці выпадкова, што ў ім замешаны Вераніка, Таня, Вадзім?»
Як шмат чаго не ведала Антаніна Фёдараўна. А хіба ўсё будзеш ведаць пра сваіх вучняў?
Антаніну Фёдараўну выклікала дырэктар. Ангеліна Мікалаеўна сядзела ў сваім кабінеце і, як заўсёды, нешта пісала. Яе шырокі стол быў завалены паперамі, кнігамі, папкамі. Побач за прыстаўным маленькім столікам гартала нейкую кнігу намеснік дырэктара Лілія Міхайлаўна Сянчук.
Калі адчыніліся дзверы, Ангеліна Мікалаеўна ўзняла вочы і тут жа іх зноў апусціла. Так рабіла яна заўсёды, калі заходзілі настаўнікі, да якіх дырэктар не мела сімпатыі.
Мірановіч стаяла ў кабінеце з часопісам у руках.
— Сядайце...— глуха сказала Ангеліна Мікалаеўна пад нос, нібы сабе. Памаўчала. Скончыла пісаць. Падняла галаву.— Дык гэта вы накіравалі сваю групу да мяне? — глянула ў вочы.
— Якую групу, не разумею? — спакойна, хоць і са здзіўленнем спытала Антаніна Фёдараўна.
— Прыходзіла Рагозіна з групай вучняў прасіць, каб вы былі класнай у сёмым «С». Мала таго, каб яшчэ і выкладалі матэматыку ў ім...— чаканячы словы, прамовіла дырэктар.
— Ніякага дачынення я да гэтага не маю. Гэта яны самі.
— Шчога сабе — самі. Як да гэтага магла дадумацца дзяўчынка? Бач, яна мяне будзе вучыць, што і як мне рабіць? Такіх выпадкаў у мяне не было за ўсе дваццаць гадоў дырэктарства ў школе.
— Час такі, Ангеліна Мікалаеўна. Трэба спакойна да гэтага паставіцца,— Антаніна Фёдараўна круціла ў руках часопіс — хвалявалася, хоць і старалася гаварыць спакойна.
— У гэтай школе пакуль гаспадар я. Прашу не вучыць мяне...— дырэктар раптоўна апусціла галаву, змоўкла. Потым узняла вочы і задала новае пытанне: — Вы лепш скажыце, што вы там за эксперыменты праводзіце на уроках? Лабачэўскі... Галуа... Сістэма Шаталава... Матэматычныя шоу... Вы ведаеце? — Ангеліна Мікалаеўна глянула на свайго намесніка.
— Каб нешта зусім недазволенае, то нельга сказаць. Цяпер усе спрабуюць эксперыментаваць, шукаюць...— уступіла ў размову Сянчук.— Але ўсё-ткі, Антаніна Фёдараўна, патрэбна ўзгадняць...— Лілія Міхайлаўна старалася не пакрыўдзіць ні дырэктара, ні Мірановіч.
Пра эксперыменты Антаніны Фёдараўны апошнім часам шмат гаварылі ў школе: быццам яна хоча, каб вучні авалодалі матэматыкай пры дапамозе мастацкіх вобразаў, псіхалогіі, фізіялогіі.
Антаніна Фёдараўна шмат чытала спецыяльнай літаратуры. Яе захапіла тэорыя «правага і левага паўшар'яў мозга», якую вычытала ў артыкуле аднаго вучонага. Ей было цікава даведацца, што правае паўшар'е аперыруе ў асноўным мастацкімі вобразамі, а левае — лагічнымі катэгорыямі. Адсюль і адрозненне паміж творцамі і выканаўцамі. I шчаслівы той, хто спалучае ў сабе і першае, і другое. Антаніне Фёдараўне сталі добра зразумелыя словы, сказаныя Альбертам Эйнштэйнам, што чытанне раманаў Дастаеўскага дапамагала яму ў навуковай рабоце больш, чым працы многіх вучоных. Вобразы, нібы гіпнатызёр, разнявольваюць фантазію, дапамагаюць рабіць адкрыцці. А Нільс Бор, які быў шырока эрудыраваным чалавекам, любіў мастацкую літаратуру, у працэсе рашэння задач нагадваў загіпнатызаванага чалавека...
Адным словам, вобразнае мысленне патрэбна людзям тэхнічных прафесій не менш, чым гуманітарных. Каб паскараць развіццё навукі і тэхнікі, неабходны рэвалюцыйныя ідэі, а лагічнае мысленне левага паўшар'я аперыруе толькі стэрэатыпамі. Затое вобразы ў правым паўшар'і могуць падказаць арыгінальныя рашэнні — трэба толькі перакласці іх на прывычную нам мову.