Вось за гэтую цікавую выснову і ўхапілася Антаніна Фёдараўна. Яна вадзіла вучняў свайго класа на выстаўкі твораў мастакоў, якія праходзілі ў горадзе: Язэпа Драздовіча, Аляксандра Ісачова, Ільі Глазунова, розных авангардыстаў. Слухалі як класічную, так і сучасную музыку. Бывалі на літаратурньгх вечарах. Той, хто наведаваў урокі Мірановіч, адразу здзіўляўся. Здзівілася і Лілія Міхайлаўна, калі першы раз прыйшла на ўрок геаметрыі: на дошцы побач з напісанай новай тэмай «Прамавугольнік, ромб, квадрат» вісела рэпрадукцыя карціны Казіміра Малевіча «Чорны квадрат». Урок Антаніна Фёдараўна пачала здалёк: яна спачатку расказала пра славутага віцебскага мастака, на доўгі час незаслужана забытага, потым перайшла да яго загадкавага «Чорнага квадрата», раскрыла сутнасць гэтай незвычайнай карціны. Аказваецца, квадрат — гэта цэлы космас, геаметрычная метамарфоза...
Усё гэта вучняў заінтрыгавала, прымусіла думаць.
Гэтак жа незвычайна было і на ўроку алгебры. Тэму Сянчук запомніла: «Паняцце алгарытму». Антаніна Фёдараўна спецыяльна да гэтай тэмы дала вучням задание скласці дома красворды, чайнворды, шарады, рэбусы. Хто да чаго схільны. У класе кожны раз перад практыкаваннямі па тэме «Алгарытм» адбывалася «маленькае шоу»: ішло разгадванне складзеных вучнямі красвордаў, шарад... Маглі нават і ў сярэдзіне ці ў канцы ўрока дазволіць гэтую размінку. Многія гэтага не разумелі. У тым ліку і Ангеліна Мікалаеўна.
— Дык значыць, як мяркуе Рагозіна і яе група, толькі вы можаце ў сёмым «С» выкладаць матэматыку і быць там класным кіраўніком? Больш ніхто? — невядома было: дырэктар пытала ці сцвярджала.
— Гэта думка вучняў, Ангеліна Мікалаеўна, у каго мы ўсё жыццё заваёўваем давер, любоў, аўтарытэт,— спакойна адказала Антаніна Фёдараўна.
— Нам патрэбны не чыясьці самадзейнасць, а дакладнае выкананне школьнай праграмы, якая нам даведзена. Вучням патрэбны веды, а не красворды, шарады...— на апошніх словах Богут панізіла тон.
— Прабачце, Ангеліна Мікалаеўна, але я вам павінна напомніць, калі вы забылі, што «школа» са старагрэчаскага перакладаецца, як «вольны час», «радасць». I ці не таму ў нашых школах дзеці не хочуць вучыцца, што гэтай «вольнай радасці» — не стала. У нас школа — казарма...— Антаніна Фёдараўна сама нават не чакала, што так адкрыта пачне выказваць свае запаветныя, вынашаныя думкі перад дырэктарам. Але на гэта яе выклікала сама Ангеліна Мікалаеўна.— Што пішуць у газетах у апошні час пра школу, вы, напэўна, ведаеце, чытаеце. У апошнім нумары маладзёжнага часопіса «Ручай»,— Мірановіч разгарнула тонкі часопіс, які трымала ў руках,— змешчаны допіс дзевяцікласніка Анатоля Сцежкіна пад назвай «Чаму я лянуюся вучыцца ў школе і нецікава мне ў ёй?» Не чыталі? Вось ён,— Антаніна Фёдараўна паказала на допіс.
— Не, не паспела...— нервавалася Ангеліна Мікалаеўна.— У мяне не хапае таго старагрэчаскага «вольнага часу». Я не толькі педагог, як вы, а яшчэ і гаспадарнік, адміністратар. Жывеш, як тая вавёрка ў коле.
— Паслухайце, што піша дзевяцікласнік,— Антаніна Фёдараўна паднесла бліжэй да вачэй часопіс: «Неабходна адмовіцца ад школьнай праграмы — настаўнік сам ведае, як выкладаць свой прадмет. Трэба даць яму гэтае права. Праграма толькі звязвае яго па руках і нагах...»
— Вось як. Цікава. I вы, можа, так думаеце?
— Не толькі думаю, а даўно пераканана. Перабудову, рэформу школы трэба пачынаць не з праграмы, а з настаўнікаў...
— Мы гэта і робім. Пасылаем іх на курсы павышэння кваліфікацыі. Патрабуем дасканала ведаць свой прадмет: штодзень займацца самаадукацыяй.
— Сёння гэтага мала. Я поўнасцю падтрымліваю Сцежкіна. Відаць, хлопец з розумам. Наогул, нічога дзіўнага няма, калі нашы вучні перарастаюць настаўнікаў. Яны проста народжаны для новага. А мы часта гэтага новага баімся як агню. Мы прывыклі жыць утульна, у цяпле, не дай бог — скразняк...
Вось што далей піша дзевяцікласнік: «Паверце, настаўнікаў, якія не любяць свой прадмет, мне давялося пабачыць — і не раз. Адзін настаўнік даводзіць вучням: вы павінны паважаць сябе, перш за ўсё быць асобаю, развіваць у сабе пачуццё чалавечай годнасці, карацей, па кроплі выціскаць з сябе раба. 3 гэтага ўрока ідзеш акрылены і адчуваеш сябе чалавекам. Але прыходзіш на другі ўрок, дзе цябе за невыкананне хатняга задания могуць назваць любым словам, нават дэбілам, дзе пастаянна паўтараюць, што ты — нішто...»
Ці не так і ў нашай школе, Ангеліна Мікалаеўна? Давайце шчыра...— Мірановіч адарвалася ад часопіса, глядзела то на дырэктара, то на Сянчук.— Вам жа не раз скардзіліся вучні майго класа, што вытварае выкладчыца англійскай мовы Валянціна Сідараўна Гуз. Штодзень на ўроку садзіцца ззаду, дастае цэлафанавы мяшок з ядой, а вучням уключае фільмаскоп, лінгафон — маўляў, займайцеся на здароўе самастойна, а я перакушу. Дзе настаўніцкая этыка? Я згарэла б ад сораму. А для яе — гэта норма.