— Ну, Валянціна Сідараўна — асаблівы выпадак. У яе муж працуе ў Міністэрстве замежных спраў. Відаць, нарасказваў ёй пра замежныя парадкі. Дый сама яна не раз ездзіла за мяжу. Кажуць, там ядуць і п'юць усюды: у тэатры, кіно, на канцэрце,— засмяялася дырэкатр, а за ёю — Сянчук.— Даруем ёй гэтыя выкрунтасы...
Антаніну Фёдараўну, як кажуць, узяло за жывое. Яна вырашыла сказаць усё, што ведала пра Гуз.
— I гэтыя выкрунтасы Валянціны Сідараўны... з-за мяжы?
— Якія? — загарэлася цікавасцю Ангеліна Мікалаеўна.
— А вось такія: калі была праверка з міністэрства, дык яна папрасіла, каб двоечнікі не прысутнічалі на яе уроку, а пайшлі і перабылі ў туалеце. Што і зрабілі Лобан, Бальшакоў, Каралёў, Касмылёва. У час напісання «міністэрскай» кантрольнай шапнула Ларысе Буйновай, каб тая перапісала работу свайго суседа Макарава: бач, Валянціна Сідараўна заўважыла шмат памылак у яго лістку (кантрольныя пісалі на лістках). Ганьба такому настаўніку.
— Хто вам такое нагаварыў? — не верыла Ангеліна Мікалаеўна.
— Ангеліна Мікалаеўна і Лілія Міхайлаўна, вы ж самі добра ведаеце пра Валянціну Сідараўну. Ведаеце, што яна вучням кажа розныя непрыстойнасці. У нашым сёмым ёсць Ірына Маргунова, якая слаба вучыцца. I што Валянціна Сідараўна сказала Ірыне: «Ты, Ірачка, не вінаватая, што неразумная. Вінаваты бацькі твае — алкаголікі...» Вы ўяўляеце, як той Маргуновай такое можна было слухаць? Лепш скрозь зямлю праваліцца. Гэта ж было сказана ў прысутнасці ўсяго класа. Ну, няхай бацькі — п'яніцы. Але пры чым тут дачка? Як можна прыніжаць годнасць чалавека, ці Валянціна Сідараўна думае, што непаўналетнім можна гаварыць усё без выключэння і абражаць іх?
— Ну, вы тут перагнулі палку. Няўжо магло такое быць? — дырэктар глянула на свайго намесніка. Тая паціснула плячыма.
— Было. Было. I не раз...— сцвярджала Антаніна Фёдараўна. Яна была ўпэўнена, што і Богут, і Сянчук ведаюць пра паводзіны настаўніцы англійскай мовы. Але што ім не дазваляла сур'ёзна папярэдзіць Гуз? — А што робіць фізік Пятро Канстанцінавіч...— працягвала яна: гаварыць — дык гаварыць да канца.— Расказвалі мне вучні: у час тлумачэння закона Ньютана ён бярэ ў пальцы крэйду, становіцца за апошнім сталом, потым кідае крэйду праз увесь клас у дошку. Пытае: «Што я дэманстраваў?» Вучні, вядома, не разумеюць. Сапраўды, што гэта? Блазнота пажылога настаўніка ці новы метад выкладання прадмета, запазычаны ў невядома каго. Пасля таго, як вучні няўцямна папераміргваюцца, хіхікаючы, Пятро Канстанцінавіч дае тлумачэнне свайму эксперыменту: «Гэта быў палёт думкі Ньютана...» У класе — дружны рогат... «Не смейцеся,— утаймоўвае клас выкладчык фізікі.— Вось так аднойчы, нібы тая крэйда ў дошку, стукнуў яблык Ньютану па галаве, і з такой жа хуткасцю, як палёт крэйды, геніяльны вучоны адкрыў вядомы закон зямнога прыцяжэння...» Вось дык эксперымент, вось дык пошук!
— Так...— усміхаецца Ангеліна Мікалаеўна, папраўляючы прычоску.— Што зробіш — Пятро Канстанцінавіч, як кажуць,— без тыдня пенсіянер. Усе мы будзем пенсіянерамі.
— Таму і не дзіва,— Антаніна Фёдараўна зноў разгарнула часопіс,— што мы чытаем у «Ручаі» вось такія пісьмы вучняў: «Мая сястрычка, першакласніца, у школу ўжо хадзіць не хоча, плача, просіць маму завесці яе ў дзіцячы садок. Я нічым не магу яе парадаваць — тыя дні, што праводжу ў школе, для мяне таксама шэрыя...— Мірановіч зрабіла паўзу, перавяла вочы на Ангеліну Мікалаеўну, зачытала апошні сказ: — У вучняў павінна быць права выбіраць класнага кіраўніка і настаўнікаў-прадметнікаў».
— Гэта з вобласці фантазіі, дарагая Антаніна Фёдараўна...— зручней ўладкоўвалася за сваім сталом дырэктар.
Мірановіч тым часам павярнулася і пакрочыла да дзвярэй. На хаду вымавіла:
— Пажывём — пабачым...
Калі Антаніна Фёдараўна хацела зачыніць за сабой дзверы, Ангеліна Мікалаеўна кінула наўздагон:
— А кандыдатура класнага кіраўніка сёмага «С» ужо ёсць. Так і скажыце Рагозінай і яе трупе. Каб больш не турбаваліся...
— «Вадзім — член нашай тусоўкі «Рэтс». Ура! Цяпер мне нічога не страшна... 3 яго барцоўскай сілай можам горы варочаць. Што там нейкая «Кэтс», дзе адны замухрышкі». Скажы, Таня, у якім класе ты зрабіла гэты запіс?