— У якім? Усё вам трэба дакладна ведаць...
— Абавязкова. Следства не церпіць недакладнасцей.
— Пасля прыезду з піянерлагера «Зялёны гай». У сёмым.
— Чым адзначылі вы ўступленне Вадзіма Цэхановіча ў вашу каманду? Здаецца, у вас так было заведзена: прыняцце новага члена вы абавязкова адзначалі...
— Бойкай з тусоўкай «Кэтс».
Тусоўка «Кэтс», або «Каты», дзейнічала ў суседнім мікрараёне Зарэчча, які знаходзіўся на ўскраіне горада. Ён вырас зусім нядаўна ў чыстым полі, непадалёк ад ваеннага гарадка, які хаваўся ў невялікім лесе. У гэтым лесе і любілі збірацца «каты» паслухаць «новую хвалю». Справа ў тым, што «каты» прызнавалі ў музыцы толькі гэтую плынь, а «Пацукі» — толькі «хэві-метал». На гэтай глебе ў іх і ўзніклі непрымірымыя адносіны. У кожнай камандзе былі свае разведчыкі, якія інфармавалі аб задумах праціўніка і загадзя рыхтаваліся да адпору. На гэты раз у тусоўцы «Рэтс» усё рабілася асцярожна і скрытна.
У каманду прымалі Вадзіма Цэхановіча. Таня Касмылёва зрабіла ўсё, каб Вадзім паверыў ёй, што там, у тусоўцы, жыццё куды цікавейшае, чым у школе ці ў яго секцыі барацьбы. Вадзім прыйшоў у «бункер» разам з Таняй. У камандзе «Рэтс» дзейнічала правіла: кожны новы яе член павінен нечым сябе выявіць, каб заваяваць давер тусоўкі. Было вырашана: заўтра вечарам ісці ў лес, дзе «каты» будуць слухаць запісы «новай хвалі».
Вадзім даў слова вызначыцца там, у лесе. Апошнім часам ён усё радзей пачаў хадзіць на трэніроўкі ў ДЮСШ. Непаразуменне з трэнерам зусім адбіла ахвоту займацца барацьбой. Трэнер па-ранейшаму не дапускаў яго да важных спаборніцтваў: вінаваты быў усё той жа задзірысты, запальчывы Вадзімаў характар.
Калі назаўтра вечарам змрок пачаў ахутваць гарадскія кварталы, а праз шэрань ледзь прабіваліся з пажоўклымі лістамі — ад спякотнага ліпеньскага сонца — кроны дрэў, каманда «Рэтс», чалавек трынаццаць, рушыла праз стары сад, які застаўся ад вёсачкі Зарэчча і які пашкадавалі будаўнікі, у бок лесу. Пры падходзе да лесу пачулі рытмічныя гукі, якія ліліся з магнітафона.
— Увага! — ціха скамандаваў Спейс-Лысы, які ішоў наперадзе, за ім Цім, Таня, Вадзім, астатнія «пацукі».— Захоп робім з двух флангаў. Левым флангам камандуе Цім, правым — я. Рассыпаліся!..
Усе з гіканнем пабеглі. Вадзім бег разам з Лысым. На хаду ён заўважыў, што ля невялікага кастра сядзела група хлопцаў і дзяўчынак. Яны слухалі музыку, курылі. Убачыўшы, што бягуць на іх праціўнікі, яны імгненна ўсхапіліся — хлопцы сталі ў баявую позу, дзяўчынкі пахаваліся за іх спінамі. Лысы з крыкам ударыў кулаком першага невысокага хлопца, той упаў. Вадзім выбраў самага дужага сярод «катоў» і барцоўскім прыёмам умомант паваліў таго. Але тут нехта збоку моцна праехаўся яму па брыву — запякло, забалела, і палілася кроў. 3 яшчэ большай раз'юшанасцю накінуўся Вадзім на праціўнікаў і пачаў малаціць, кідаць іх цераз сябе, нібы на барцоўскім дыване...
Дзяўчынкі-«каты» гучна плакалі. Бойка разгарэлася, і невядома было, чым гэта магло ўсё скончыцца, каб з глыбіні лесу, з ваеннага гарадка, не выскачылі салдаты. Яны і разагналі, нібы вераб'ёў, дзве каманды ў розныя бакі.
Таня і яе сяброўкі незаўважна выйшлі лясной сцяжынкай і селі на маршрутны аўтобус.
Вадзім з'явіўся ў школу з заклееным лейкапластырам брывом. Першы, хто спытаў Вадзіма, была Вераніка:
— Што з табой, Вадзім? Што здарылася?
— А нічога, проста няўдала ўпаў на барцоўскім дыване, — хаваючы вочы, зманіў Вадзім.
— Не разумею... Дасюль у цябе ўсё атрымлівалася гладка, а тут раптам... Наогул, ты апошнім часам змяніўся, не пазнаю цябе.
— Ды ты што? Якім быў, такім і застаўся, як у той вядомай песні,— спрабаваў аджартавацца Вадзім.
Ішоў час. Вадзім зусім перастаў хадзіць на трэніроўкі ў секцыю барацьбы. Ён штовечар, як і Таня, ірваўся ў «бункер» каманды «Рэтс».
Вераніка па-ранейшаму пасля заняткаў у школе тры разы на тыдзень, нягледзячы на тое, што займалася ў матэматычным класе, спяшалася ў драмстудыю тэлебачання, якая цяпер называлася «Пунсовыя ветразі». Рэпеціравала новыя ролі, жыла імі. I аднаго не разумела: чаму Вадзім пасля трэніроўкі не чакае яе каля ўвахода ў будынак студыі, як гэта было раней. У класе яна пакрыўджана спытала ў Вадзіма:
— Я ўчора пасля рэпетыцыі стаяла ля студыі да дзесяці гадзін вечара. Але цябе так і не дачакалася. Дзе ты быў?
Вадзім адчуваў, што Вераніка спытае менавіта гэта, і таму падрыхтаваўся да адказу.
— Разумееш, нарэшце мой трэнер Іван Кузьміч злітаваўся: рыхтуе і мяне да ўсесаюзных спаборніцтваў па барацьбе, якія пройдуць у Туапсе. Працуем да сёмага поту. Учора скончылі трэніроўку а палове адзінаццатай. I далей, відаць, будзем так позна пакідаць барцоўскі дыван. Так што, выбачай...— бессаромна маніў Вадзім.