Вераніка, вядома ж, паверыла Вадзіму і даравала яму ўсе крыўды. Вадзім, як і раней, заставаўся для яе самым лепшым хлапчуком на свеце. Яна адчувала, што без яго ўжо не можа жыць, хацелася, каб ён быў побач заўсёды, а не толькі ў класе. Але разумела і тое, што яму і ёй вельмі нялёгка: шэсць урокаў у школе, потым — хатнія заданні, рэгулярныя трэніроўкі ў яго і рэпетыцыі ў яе. Сустрэцца дзе-небудзь у двары, на тэрыторыі дзіцячага садка, як сустракаюцца многія іх равеснікі, не хапала часу. Заходзіць жа ў кватэру адзін да аднаго ў горадзе не было прынята. Проста перазвоньваліся па тэлефоне.
Маці Веранікі Вера Іванаўна ведала, каму звоніць дачка і хто звоніць ёй. Найбольш званілі дзяўчынкі-аднакласніцы, хлапчукі — рэдка. I толькі адзін Вадзім званіў часта. Вера Іванаўна прывыкла да яго барытоністага голасу — падымала трубку, а ў ёй чулася пасля «Добры дзень»: «Вераніку можна?» Яна клікала дачку, і пачынаўся тэлефонны марафон — Вераніка брала з прыхожай апарат, які стаяў на падвеснай паліцы перад люстэркам, пераносіла ў свой пакой, зачыняла дзверы і... Пра што яны размаўлялі, Вера Іванаўна рэдка чула, але па абрыўках фраз здагадвалася: пра школу, барацьбу за Антаніну Фёдараўну, трэніроўкі, рэпетыцыі...
I вось Вадзім амаль перастаў званіць. Гэта занепакоіла не толькі Вераніку, але і яе маці.
Аднойчы Вера Іванаўна спытала ў дачкі:
— Чаму не звоніць Вадзім, Вераніка?
— А ты што, мамачка, засумавала па яго голасе?
— Ды не, я бачу, што ты сумуеш...
— Вельмі заняты Вадзім на сваіх трэніроўках, трэнер паабяцаў узяць на ўсесаюзныя спаборніцтвы. I ведаеш куды? На Чорнае мора, у Туапсе. Там, Вадзім казаў, пройдуць гэтыя спаборніцтвы.
— Ну, пазваніць жа можна... Дарэчы, як ён, па-ранейшаму, ідучы з трэніроўкі, чакае цябе ля студыі?
— Не, мамачка. Я ж табе сказала: у яго ўзмоцненыя трэніроўкі. Ён ідзе з ДЮСШ цяпер пазней за мяне. Мае рэпетыцыі заканчваюцца нашмат раней.
— Дык, можа, мне цяпер чакаць цябе?
— Ды ты што, мама! Я не маленькая ўжо, не баюся... А прыедзе Вадзім з таго Туапсе, усё будзе, як і раней... Ён будзе заходзіць па дарозе з ДЮСШ. Чаго ты хвалюешся?
Каб ведалі Вераніка і Вера Іванаўна ўсю праўду пра Вадзіма... Цяжка было зразумець, што валодала ім. Боязь ці страх, што ў любую хвіліну Таня Касмылёва магла выкрыць яго. Ен хітраваў, падманваў Вераніку, як мог. Не, ён не хацеў ні ў якім разе страчваць Вераніку: яна падабалася яму больш, чым Таня. I добра ведаў, што без сяброўства з Веранікай ён не зможа паспяхова закончыць школу. А паспяхова закончыць яму было неабходна: Вадзім марыў стаць афіцэрам...
— Маргарыта Іосіфаўна, дазвольце зачытаць вам яшчэ адзін абзац з Танінага дзённіка...
— Калі ласка...
— «Пасля таго як пасадзілі тату, маму не пазнаць. Аднойчы я яе бачыла з мужчынам...»
— Гэта яшчэ ні пра што не гаворыць. Да мяне як таваразнаўцы шмат заходзіць пакупнікоў, у тым ліку і мужчыны.
— Хвіліначку... «з якім выходзіла з рэстарана. Ну, маман! Ведай, твая дачка ўся пайшла ў цябе...»
У час следства наконт гасцініцы «Алмаз» завялі асабістую справу і на прараба Касмылёва. Яму інкрымінавалася раскраданне дзяржаўнай маёмасці. Было даказана, што на ўсіх аб'ектах, дзе працаваў Касмылёў, ён краў будаўнічыя матэрыялы, заганяў іх налева, аздабляў імі сваю кватэру. Суд прызнаў віну Касмылёва і прызначыў яму тэрмін пазбаўлення волі тры гады.
Пакуль Міхаіл Георгіевіч адбываў тэрмін, Маргарыта Іосіфаўна дарэмна час не траціла. Спачатку, праўда, было непрыемна, цяжка звыкнуцца з думкай, што такое здарылася ў іх сям'і. Але хутка змірылася з лёсам: вінаваты быў не толькі муж, але і яна. Можа, нават больш яна. Маргарыта Іосіфаўна любіла жыць на шырокую нагу, шыкоўна, з камфортам. Таму не давала спакою мужу. I Міхаіл Георгіевіч стараўся... на сваю галаву.
...Аднойчы ў пакой, дзе сядзелі таваразнаўцы, зайшоў высокі сімпатычны мужчына. Скроні злёгку пасярэбраныя, на носе — прыгожыя рагавыя акуляры. Спытаў старшага таваразнаўцу Касмылёву. Маргарыта Іосіфаўна устала з-за стала. Мужчына папрасіў яе выйсці на хвілінку з пакоя.
— Я... ад Канстанціна Сяргеевіча...— шапнуў мужчына, калі ён і старшы таваразнаўца засталіся на калідоры адны.
— Ведаю... Канстанцін Сяргеевіч званіў... Што вас цікавіць?
— Еду ў замежную камандзіроўку, а касцюма добрага апрануць няма. Не будзеш жа там, у ФРГ, перад сімпозіумам бегаць па магазінах.