— За паўгода мы амаль нічога не засвоілі, мала што ўведалі новага па матэматыцы,— чулася з тых жа задніх сталоў.
У класе стаяў такі вэрхал, што Алена Кузьмінічна не распазнала, хто сказаў гэтыя словы. Час палітінфармацыі скончыўся, празвінеў званок на першы урок.
Блізілася да заканчэння чацвёртая чвэрць, а Алена Кузьмінічна па-ранейшаму ваявала з сёмым «С». Выкладчык і класны кіраўнік не знаходзіла з класам агульнай мовы. I як вынік, адбыўся выпадак, які ў школе назвалі надзвычайным здарэннем.
Стаяў цёплы майскі дзень. Была субота. У горадзе на стадыёне ў чатырнаццаць гадзін павінен быў выступаць папулярны, нашумелы ў краіне гурт «Ласкавы май». Яго ўтварылі юныя выхаванцы дзіцячых дамоў. Іх песню «Белыя ружы» слухала з магнітафонных касет ледзь не ўся моладзь краіны.
Некаторыя класы школы пабралі загадзя білеты на стадыён. Яны прадаваліся ў падземных пераходах упаўнаважанымі касірамі. Антаніна Фёдараўна таксама дазволіла свайму сёмаму «Е» схадзіць на канцэрт. Сабралі грошы, купілі білеты. Мірановіч дамовілася з выкладчыкам фізкультуры Таццянай Уладзіміраўнай адпусціць сёмы «Е» з апошняга урока, каб вучні паспелі дома пераапрануцца, паабедаць і дабрацца да стадыёна.
Зусім па-іншаму паводзіла сябе Алена Кузьмінічна. Яна не разумела эстраднае мастацтва, як і мастацтва наогул, і прызнавала толькі матэматыку, лічыла яе вяршыняй усяго. Прагрэс, па яе логіцы, могуць рухаць толькі дакладныя навукі.
Калі ў сёмым «С» загаварылі пра «Ласкавы май», пра яго канцэрт на гарадскім стадыёне, Алена Кузьмінічна засупраціўлялася як ніколі. Яна не дазволіла раней часу купляць білеты, сказала пачакаць, а ў апошні дзень зайшла ў клас і заявіла:
— Апошні ўрок у вас спевы, вось і спявайце. А пасля ўрокаў правядзём класную гадзіну і пагутарым пра гэтую самую рок-музыку, пра яе ўплыў на моладзь...
Як можна было цяпер забараніць, калі падлеткі з таго часу, як уведалі, што будзе выступаць у іх горадзе «Ласкавы май», у думках сядзелі на стадыёне? Кожны ў кішэні насіў па пяць рублёў (такі быў кошт білета), якія яны выпрасілі дома ў бацькоў.
Ідэю ўцячы з апошняга ўрока, урока музыкі, і класнай гадзіны (калі вы, маўляў, такая, Алена Кузьмінічна, то, калі ласка) падаў Вадзім Цэхановіч:
— Скідаемся па «пяцёрцы», і мы з Антонам Тарасевічам бяжым па білеты...
Хутка былі сабраны грошы, і Вадзім з Антонам, не пайшоўшы на другі ўрок, урок заалогіі, пабеглі ў падземны пераход. Там купілі ў касіра на ўвесь клас білеты і вярнуліся назад.
На перапынку паміж пятым і шостым урокамі, як і было дамоўлена, вучні па адным незаўважна пакінулі клас.
Празвінеў званок на ўрок. Настаўніца музыкі Анжаліка Юр'еўна ўзяла класны журнал і заспяшалася ў сёмы «С». Адчыніла дзверы і... не паверыла сваім вачам — клас быў пусты. Глянула на дошку і ўбачыла крыва напісаныя крэйдай словы: «Бывайце! Дзень добры, «Ласкавы май!»
Анжаліка Юр'еўна вярнулася ў настаўніцкую, уведала, у якім класе Тумеля, зайшла да яе:
— Алена Кузьмінічна,— нерашуча пачала выкладчыца музыкі,— вы — класная сёмага «С»?
— Так, я... А што? — насцярожылася Тумеля.
— Уцяклі ўсе з урока музыкі...
— Куды? Не можа гэтага быць!
— Можаце праверыць...
Удзвюх ледзь не подбегам яны накіраваліся ў сёмы «С». Алена Кузьмінічна расчыніла дзверы... і міжволі схапілася за сэрца.
— Ну што? Паверылі? — ля расчыненых дзвярэй пустота класа стаяла побач з Тумеляй выкладчыца музыкі, вочы яе асуджальна глядзелі на класную сёмага «С».
— Таня, ты напісала ў сваім дзённіку адну фразу, адзначыўшы, відаць, як важную падзею ў тваім жыцці: «Я стала прынцэсай! Ура!!!» Што за прынцэса і дзе ты ёю стала?
— У нашай тусоўцы «Рэтс»...
— Якая роля адводзілася прынцэсе?
— Мяне павінны былі любіць і... баяцца.
— Вадзім, сёння ў дзевяць вечара сустракаемся каля дома № 15 па вуліцы Артылерыстаў,— на калідоры ў школе шапнула Цэхановічу Таня Касмылёва.
— А чаму не каля «слупка»? — не зразумеў Вадзім.
— «Бункер» накрылі ўчастковы з дружынікамі.
У дзевяціпавярховым доме № 15 жыў Цім. Ён і аблюбаваў тут падвал. Як толькі зашарэла, на прызначаным месцы пачалі збірацца «пацукі». Неўзабаве з трэцяга паверха збег Цім і, улучыўшы момант, калі не было відаць дарослых, павёў сяброў у падвал. Адчыніў жалезныя дзверы, якія тут не замыкаліся, і па сходках сігануў уніз. За ім — астатнія. У далёкім куце віднеўся падвальны пакойчык. Цім шыбаваў якраз туды.
— Прызямляйся, братва! — увайшоўшы, Цім гоцнуўся на старую скрыпучую канапу, засланую нейкай дзяружкай. Побач стаялі тры паламаныя табурэткі, адно крэсла з пашчапанай спінкай. — Хутка прыйдзе Лысы і... абяцаў, не адзін.