— 3 кім? — пацікавілася Таня Касмылёва.— Можа, з новенькімі хлопцамі?
— Табе толькі б новыя хлопцы. А што рабіць Вадзіму? — Цім зірнуў з усмешкай на Цэхановіча.
Вадзім хітра ўсміхнуўся і нічога не адказаў.
— Гэтым новым хлопцам можа быць Спейсаў шэф Дзік,— Цім паказаў вялікі палец.
Пакуль «пацукі» размаўлялі і аглядалі новы пакойчык, з'явіўся Спейс-Лысы з дзвюма незнаёмымі дзяўчынкамі. Іх сустрэў каля пад'езда Цім.
— Салют працаўнікам! — кінуў з увахода Лысы. «Пацукі» адказалі на прывітанне. Іх тут было чалавек трынаццаць. Размяшчаліся хто дзе: на канапе, табурэтках, крэсле, проста на кукішках у кутках, каля сцяны. Зашумелі, затупацелі. Сярод гэтай гаманы Лысы гаварыў на вуха Ціму:
— А нішто сабе і тут прыдумаў. Канешне, з «бункерам» не параўнаеш. Ах, гэтыя дружыннікі! Нехта шапнуў ім, падказаў. Добра, што нас не накрылі. Хана была б камандзе.
Цім кіўнуў на новенькіх дзяўчынак: маўляў, хто яны?
— Сямікласніцы... Падабраў на прыпынку. Клюнулі, як рыбкі...— Спейс памаўчаў, потым: — Ацэтончыку не захапіў — падвёў забеспячэнец. Затое ёсць іншае,— ён высунуў з кішэні некалькі цыгарэт.— Дзік удружыў. Сіла — траўка!
— Дык што ты гэтага свайго Дзіка ніяк не зробіш хатнім парсючком? Усё абяцаеш, абяцаеш, што ён да нас прыйдзе.
— Ведаеш,— апраўдваўся Лысы,— хлопец ён вельмі заняты: і днём, і ноччу — працуе.
— Ух ты, як не ў людзей! Людзі ўсё робяць толькі днём, а ноччу спяць.
— Ладна, давай зоймемся выбарамі. Дамаўляліся ж... Спейс падышоў да канапы, дзе разам з новенькімі сядзелі і размаўлялі Таня і Вадзім, яшчэ некалькі хлапчукоў і дзяўчынак.
— Увага! Братва! Сёння ў нас незвычайны дзень,— пачаў Спейс.— Як бачыце, у нас новае месца сустрэчы. Значыць, месца сустрэчы змяніць можна — памятаеце фільм? А яшчэ ў нас сёння — выбары. У нашай камандзе неабходна выбраць прынцэсу... Называйце...
— Таня Касмылёва...
— Айранмэйдан...
— Таня...
— Айранмэйдан...
— Правільна. Я думаю, сумненняў ні ў кога не павінна быць. Па-першае, Таня ў камандзе хутка як два гады. Па-другое, яна наш неафіцыйны сакратар: усім паведамляла аб зборах, справах нашых, рэгулярна вядзе дзённік. Па-трэцяе, больш дзейнай і бойкай дзяўчыны ў нашай тусоўцы няма. Усе згодны?
Падняўся Дзяніс Капцоў, высокі, як дылда, лабасты хлопец.
— Я ведаю Касмылёву даўно. Памятаеце гісторыю з хамячкамі, якая некалькі гадоў назад прагрымела ў школе? Задушыць іх яна папрасіла мяне. Тады яна была ў чацвёртым класе. Усяго ў чацвёртым, а якая задума?
Падтрымаў Дзяніса Капцова Вадзім:
— Я з Таняй разам вучыўся ў адным класе. Больш смелай, адважнай дзяўчынкі ў нашым класе не было...
— I я добра ведаю Таню,— прамовіла Алеся Дубоўская.— У час бойкі з «катамі» яна дапамагала біцца Вадзіму. Так было, Вадзім? — звярнулася да Цэхановіча. Той кіўнуў галавой.— Яна матлашыла кулакамі аднаго рыжага «ката», калі разбілі брыво Вадзіму, як сапраўдны баксёр. Каб вы толькі бачылі!
— Ну вось, якая наша Танечка...— падвёў рысу гаворцы Спейс-Лысы.— Я думаю, вы ўсе згодны... Застаецца толькі для формы прагаласаваць. Хто за? — падняў першы руку Лысы. За ім узнялі рукі ўсе.— Прашу вітаць нашу прынцэсу!
Таню гуртам пачалі тузаць, віншаваць, узняўся шум.
— Цішэй,— раптам папярэдзіў Спейс.— Могуць пачуць жыхары. А каб хоць нечым адзначыць гэтую падзею, прашу,— ён дастаў з верхняй кішэні пінжака-«варонкі» цыгарэту.— Курнём! Ну, хто самы смелы? Цыгарэткі няпростыя — з траўкай.
— Што за траўка? — ускочыла з канапы Таня Касмылёва.
— Гэта табе, Танечка, не ацэтон і не клей. А-на-ша! — расцягнуў апошняе слова Лысы.— 3 Сярэдняй Азіі. Дзіку сябры прывезлі. Вось... падзяліўся.
Спейс прыкурыў цыгарэту. Яшчэ адну даў Ціму. Абодва зацягнуліся, пусцілі дым, павесялелі.
— Дайце, хлопчыкі, паспрабаваць! — аж заззяла Таня.
— Сёння ты ў нас гераіня, табе — першай і бог наказваў,— працягнуў Лысы Тані сваю цыгарэту і прыціснуў яе да сябе.
Таня, як Спейс і Цім, зрабіла зацяжку, другую, закашлялася. Зашумела ў галаве, памутнела ў вачах. I ледзь не упала на канапу, але Вадзім падтрымаў, пасадзіў.
— Ну, як? — з адурманеным позіркам глянуў на Таню Спейс. Яны з Цімам падобны былі на артыстаў, якія заняты ў смешнай сцэне...
— Сіла! — надрыўным голасам вымавіла Таня і пачала ўздымацца з канапы, махаць рукамі. Яна, быццам няўдалая актрыса, праказала:
— 3 сённяшняга дня я — каралева.
— Прынцэса,— паправіў Спейс.