Не прайшло і пяці хвілін, як Таня выхапіла з рук у Ціма магнітафон і тут жа ўключыла яго. Панеслася незнаемая рок-музыка. Аднакласнікі Касмылёвай ажно перасталі танцаваць. Кожны думаў: «Што за рок-гурт?» Хлопцы і дзяўчынкі сышліся, сталі купкай каля Тані, Спейса і Ціма. Разгарэліся спрэчкі. Кожны хацеў уставіць слова, што за гурт прапанавала Касмылёва. Такога яны яшчэ не чулі.
Але ніхто не мог адгадаць. Касмылёва, Спейс і Цім толькі ўсміхаліся, маўляў, хай памазгуюць зялёныя конікі.
— Маладзенькія, мала яшчэ ведаеце...— паблажліва гаварыў Спейс. Каля яго круціўся, як верны слуга, Цім.
— Ну, не кажы...— парыраваў Максім Лобан.— Ці мала назвалі мы рок-гуртоў? А пра «Модэрн токінг» мы можам расказаць ад «А» да «Я»...
— Ды што вы зацыкліліся на «Модэрн токінг»...— выйшла наперад Касмылёва, трымаючы на руках японскі магнітафон. Узмацніла гучанне, потым пацішыла: — Ну дык што? — фарсіла Таня.— Не ведаеце гэтага гурта? «Айран мэйдан» чулі? Хто выдатна ведае англійскую мову? Ну, перакладзіце, Славачка, Іначка, Лорка... Вы ж лепшыя «англічане» ў Валянціны Сідараўны, якая адно і паўтарае: «Вучыцеся вымаўленню, як Слава, ведайце слоўнік, як Іна, перакладайце, размаўляйце, як Ларыса»,— здзекавалася з аднакласнікаў Касмылёва.
— «Жалезная дзяўчынка» перакладаецца. Ці ж складана...— не вытрымала Ларыса Буйнова, якая сапраўды была адна з лепшых у класе, хто ведаў англійскую мову. Ростам яна была невысокая, шчуплая.
— Фі, жалезная дзяўчынка? Можа, скажаш яшчэ залатая? Гэтак у нашай школе настаўнікі называюць сухароў-выдатнікаў, такіх, як Рагозіна з сёмага «С»...— напірала Таня.— А «Жаленая дзева» не хочаш? «Дзева», запомні, а не нейкая зялёнка...— намякала Касмылёва на Ларысу.
— Фіфа ты, — не вытрымала Буйнова.— Чым ты фарсіш? Ты Рагозінай і пяткі не варта. Ды што ты ведаеш, акрамя замежных рок-гуртоў? «Айран мэйдан» нейкі...
Пачуўшы апошнія словы, Касмылёва крута замахнулася і ўдарыла Буйнову па твары. Раз, потым — другі, трэці... Ларыса ўпала. Гэта было так ашаламляльна, што хлопцы і дзяўчынкі не паспелі зварухнуцца. А калі апамяталіся і паспрабавалі схапіць Таню, то ў гэты момант шлях ім перагарадзілі Спейс і Цім.
— Спакойна, не падлазьце! — прасіпеў Лысы.— Мы ведаем прыёмы каратэ...
Сямікласнікі застылі як укопаныя. А Таня, Спейс і Цім спакойна пайшлі з класа.
Пачуўшы шум у класс, прыбегла Антаніна Фёдараўна, якая адвінулася на хвідіну, перакінулася некалькімі словамі з класнай сёмага «Ж» Зояй Іванаўнай. Дзяўчынкі пасадзілі Ларысу на крэсла і хусцінкай спынялі кроў з носа. Нехта з хлапчукоў нёс з туалета ваду. Антаніне Фёдараўне стала блага...
Пасля гэтага здарэння Таню Касмылёву ўратавала ад пастаноўкі на ўлік у міліцыі Маргарыта Іосіфаўна. Яна прыйшла разам з Таняй у школу і прасіла-маліла Ларысу Буйнову, каб тая даравала Тані. Гэтак жа маліла яна і Ларысіну маці, якая жыла адна з дачкой і была дабрадушным чалавекам. I вымаліла: Ларыса і Таня памірыліся, і пра гэты выпадак, акрамя класа, больш ніхто не ведаў.
Але не спынілася на гэтым Антаніна Фёдараўна. Колькі ж можна цярпець! Што рабіць? Пастаноўцы на ўлік у міліцыі Тані супраціўляецца дырэктар Ангеліна Мікалаеўна. Гэта, кажа, запляміць школу. Канешне, і ўлік у міліцыі — не панацэя, не выратаванне.
«А што, калі запрасіць Касмылёву ў кафэ? Узяць і прапанаваць ёй разам пасядзець. Стаць з Таняй нароўні хоць на гадзіну. Адкрыць ёй сваю душу, можа, адкрые і яна сваю. Толькі ці згодзіцца пайсці?» — падумала аднаго разу яна.
Не, Таня пайшла. Спачатку, праўда, аднеквалася, маўляў, навошта, але калі Антаніна Фёдараўна сказала, што гэта будзе карысна для яе, Таня згадзілася. Можа, што ведае пра яе класная? Не дай бог, дазналася пра тусоўку.
Кафэ «Чырвонае ўрочышча» стаяла на рагу перасячэння вуліц Металістаў і Светлай. I хады са школы да яго было хвілін пятнаццаць. Пасля заняткаў, шасці ўрокаў, Антаніна Фёдараўна і Таня, не заходзячы дамоў, прыйшлі ў кафэ.
Селі ва ўтульным месцы, далей ад увахода, у куце. Побач за столікам стаяў фікус, які засланяў ад цікаўных вачэй.
Антаніна Фёдараўна, прагледзеўшы меню і параіўшыся з Таняй, заказала афіцыянтцы, якая падышла, два антрэкоты, фірменны напітак і марожанае.
Пакуль афіцыянтка будзе рыхтаваць заказ, можна і пагутарыць. I Антаніна Фёдараўна пачала без усялякіх лішніх слоў.
— Таня, ты ведаеш, чаго я запрасіла цябе сюды? Не, канешне, не ведаеш. Нічога новага я табе не скажу. Я хачу пабыць з табой сёння, як звычайны чалавек з чалавекам, пагаварыць не як настаўнік з вучнем, а проста як даўно знаёмыя...