Калі Вадзім вярнуўся з гаю, ад убачанага самохаць выпусціў з рук абярэмак сушняку. У руках Спейса і Ціма, як злоўленая птушка, білася амаль голая Ніна...
— Трымай! — прасіпелі, сапучы, Спейс і Цім, калі згледзелі Вадзіма.
Цемра над возерам і гаем, нібыта бездань, праглынула адчайны Нінін крык. Дзве зоркі, якія віселі над галавой, жахліва здрыгануліся, мігнулі апошні раз і патухлі...
— Маргарыта Іосіфаўна, прабачце, апошняе пытанне да вас. Паслухайце, што напісала ў канцы свайго дзённіка Таня: «Маці аказалася той, якой я і думала... Прывяла жыць дамоў палюбоўніка пры жывым мужы. Мы з ёю зараз зусім не знаходзім агульнай мовы. Я ўцякла з дому. Жыву ў шэфа. Шэф мяне разумее лепш, чым маці...»
Што вы можаце сказаць на гэта?
— Што я магу сказаць? 3 мужам мы развядзёмся, як толькі ён адбудзе тэрмін. Вось толькі не разумею, у якога шэфа Таня жыла? Мне казала, што ў сяброўкі...
Маргарыта Іосіфаўна па-ранейшаму сустракалася з Віктарам Міхайлавічам. Аднойчы, пасля таго як Таня прыехала з вытворчай практыкі з Пятроўшчыны, яна прывяла яго дамоў і перад дачкой заявка:
— Дзядзька Віктар будзе жыць у нас. Яму няма дзе прытуліцца. Шукае кватэру...
Таня толькі хіхікнула: маўляў, каго падманваеш, мама? Бьщцам дачка нічога не разумее, — і, стукнуўшы дзвярыма, схавалася ў сваім пакоі.
Канчаўся ліпень. У Тані быў зараз ці не самы складаны час у жыцці. Некалькі разоў ездзіла да Дзіка, але ў таго дом увесь час быў на замку. Дома з маці яна амаль не размаўляла. У піянерскі лагер не паехала. Падвёў Вадзім. Ён разам са Спейсам і Цімам сядзеў да суда ў ізалятары папярэдняга зняволення. Амаль месяц ужо ішло следства. Спейс, Цім і часткова Вадзім згвалтаванне Ніны Лескавец бралі на сябе. Таню яны не выдалі. Вядома, яна не хацела, каб асудзілі Вадзіма. I калі б можна было, яна пайшла б на суд, і, магчыма, выгарадзіла яго. Маўляў, Вадзім трапіў на возера выпадкова, з-за нейкага магнітафона. Аднак ёй нельга было з'яўляцца на суд. Мала што магло там быць. Уся надзея была на Нінку рыжую. «Можа, яна пашкадуе Вадзіма... Яна ж бачыла, што ён сябруе з Рагозінай. Эх, каб жа так было! Гэтая Нінка, можна быць упэўненай, нікому не даруе. Але добра, што яна нават не здагадваецца, хто найбольш вінаваты ў яе няшчасці...»
Тані цяпер было сумна, як ніколі. Пад следствам сядзелі лепшыя сябры. Астатнія «пацукі», пачуўшы, што здарылася са Спейсам, Цімам і Вадзімам, прыціхлі, прытаіліся. Пра нейкія сустрэчы ў падвале і размовы не было...
Таня невылазна сядзела дома ў сваім пакоі. Слухала рок-музыку, перачытвала дзённік. Усё было агіднае. I гэтыя музычныя рытмы, і гэтыя запісы ў дзённіку, якія яна рабіла, здаецца, ужо вечнасць. А навошта? Каб пасля было лепш успомніць? Калі? Калі скончыцца гэты непрыкаянны ўзрост? Ранняе юнацтва? Кажуць, усе вялікія людзі вялі дзённікі. А хто яна, Таня? Вядома ж, не звычайная, не як усе. Яна — прынцэса. I гэтым сказана ўсё. А можа, гэты дзённік для таго, каб не толькі яна, але і яшчэ нехта некалі прачытаў. Прачытаў і задумаўся. А задумацца, безумоўна, ёсць над чым...
Невядома колькі яшчэ сядзела б Таня ў адзіноце, каб не зайшла Маргарыта Іосіфаўна. Яна сёння раней прыйшла з працы — заўтра пачынаўся перападлік тавараў у «Модзе». Таня хуценька закрыла сшытак у чорнай вокладцы і паклала ў шуфляду стала.
— Што ты там хаваеш? — строга запытала, стоячы ў дзвярах, маці.
— А нічога. Якая табе розніца. Звычайны агульны сшытак... — абыякава адказала Таня.
— Пайшла б пагуляла... Што ты ўсё дома сядзіш?
— Добра, што ты гуляеш са сваім новым мужам. Чакаеш ужо яго. Чакай! Кватарантам назвала. Усё бацьку раскажу, ён хутка вернецца. Вось тады пабачыш!
— Расказвай, я ўсё роўна з ім развядуся. Ты лепей скажы, быў суд у Вадзіма Цэхановіча? Як жа такое магло з ім здарыцца? Вы ж у той Пятроўшчыне разам былі. Такі хлопец!
— Разам былі... — хмыкнуўшы, паўтарыла Таня. — Да Вадзіма маці і бацька прыязджалі, а ты да мяне — ні разу.
— Калі мне было? Я ж позна канчаю работу. Без выхадных і прахадных працуеш. План гоніш. Ці ведаеш, які ён у нас?
— Знаю я гэты план.. Ты думаеш, я маленькая. Нічога не кумекаю. Памыляешся, мама. Я пра цябе болей ведаю, чым ты пра мяне. — Таня яхідна скрывілася.
— Дык раскажы, каб я нарэшце зразумела, хто ты?
— Многа хочаш... Сама павінна была бачыць. Ты ж не сляпая. Вочы маеш. Дзе ты была? — Таня пачынала грубіяніць, або, як кажуць, заводзіцца.