— ...Вадзім, Вадзім... Усё той жа Вадзім, — закрыла твар рукамі і заплакала Вераніка.
— Ціха, Вераніка, ціха... — супакойвала Антаніна Фёдараўна.
— Помніце, — скрозь слёзы гаварыла Вераніка, — я расказала вам з-за чаго, а дакладней, з-за каго, я, па сутнасці, перайшла ў сёмы «С»?
— Помню, помню... Таму так доўга і сур'ёзна я размаўляла тады з табой. Разумею, як цяжка табе зараз... Дарэчы, ты верыш Вадзіму? I як паставілася да таго, што ён трапіў у калонію?
— Антаніна Фёдараўна, што ён трапіў у калонію, мяне не вельмі спалохала. А вось тое, што ён аказаўся здраднікам, подлым чалавекам, я ніколі не чакала.
— Не разумею.. Растлумач... — класная пільна глядзела Вераніцы ў вочы. Яе сэрца пачынала сціскацца ад прадчування, што зараз нешта здарыцца страшнае. I таму падрыхтавалася пачуць гэта.
— Я была ў калоніі ў Вадзіма...
— Ты была ў калоніі?
— У адзін і той жа дзень... з кім вы думалі?
— 3 кім? — насцярожылася Антаніна Фёдараўна.
— 3 Таняй Касмылёвай... — ашаламіла класную Вераніка. — Бачыла, як яна ў пакоі кантрольна-прахаднога пункта размаўляла, усміхаючыся, з Вадзімам па тэлефоне. Ён таксама ёй усміхаўся праз шкляную перагародку. Я не вытрымала, павярнулася і пайшла... Не пагаварыўшы з Вадзімам. На пероне вакзала, калі збіралася ехаць назад, сустрэлася з Касмылёвай. Я не захацела з ёю размаўляць, хоць яна і ліпла. Вось і ўсё... — Вераніка апусціла галаву.
Антаніна Фёдараўна сядзела, уражаная пачутым, і адразу не магла вырашьщь, як і чым дапамагчы Вераніцы. Потым прамовіла, трымаючы Веранічыны рукі ў сваіх далонях:
— Абяцаю, Вераніка, што ў бліжэйшы час я пагутару з Касмылёвай. Далікатная тэма, але... — памаўчала, — думаю, я знайду з ёю агульную мову. Толькі ты не псуй сабе настрой, не засмучайся, і не спяшайся, не рабі глупства...
Здаецца, Вераніка ўсё зразумела. Выходзячы са спальні з Антанінай Фёдараўнай, яна нават не паказала выгляду, што плакала, і пайшла танцаваць з аднакласнікамі.
Яшчэ крыху павесяліліся хлапчукі і дзяўчынкі, потым пачалі збірацца дамоў, дзякавалі Антаніне Фёдараўне за цудоўна праведзены вечар.
Антаніна Фёдараўна правяла сваіх выхаванцаў на вуліцу, па дарозе шапнула Вераніцы: «Спакойна жыві, не муч сябе... Усё будзе добра...»
— Усе вы ведаеце, што здарылася з Веранікай Рагозінай. Ці маглі вы ўявіць падобную трагедыю ў вашых класах?
Галасы: «Вядома, не!», «Страшна падумаць!», «А цяпер такое ў школах не павіна...».
— Ці ведалі вы пра ўзаемаадносіны Веранікі Рагозінай і Тані Касмылёвай?
Галасы: «Не-е...», «Адкуль нам было ведаць: яны ў розных класах вучыліся...», «Мы больш ведалі пра сяброўства Веранікі і Вадзіма Цэхановіча...», «У сёмым нешта было паміж Веранікай і Таняй...», «Позна мы зразумелі...».
Пасля паездкі ў папраўча-працоўную калонію Вераніка старалася пазбятаць сустрэчы з Таняй Касмылёвай, хоць і карцела сказаць ёй шмат. Таня, наадварот, імкнулася пагутарыць з Рагозінай. У яе быў свой хітры план: увайсці ў давер да Веранікі.
Аднойчы на калідоры трэцяга паверха школы Таня паклікала ўбок Вераніку і прапанавала:
— Давай высветлім адносіны... Колькі можна маўчаць? Ты думаеш, я табе жадаю зла? Памыляешся. Чаго я ездзіла ў калонію да Вадзіма? Ды была адна тэрміновая да яго справа. Хочаш, раскажу. Толькі доўга пра яе апавядаць. Давай спаткаемся, тады пра ўсё і даведаешся...
Вераніка задумалася: а што, калі і праўду кажа Касмылёва? Чаму б і не пайсці? Дый цікава, што там за тэрміновая справа была ў яе да Вадзіма? Праўда, абяцала спачатку пагутарыць з Таняй Антаніна Фёдараўна, але, відаць, за гэтыя некалькі дзён не паспела выбраць час для сур'ёзнай размовы — ці мала спраў у настаўніцы і жанчыны?
— Калі і дзе? — спытала Вераніка з надзеяй.
— А хоць сёння вечарам. Кінатэатр «Авангард» ведаеш? Гэта ў раёне былога сельгаспасёлка. Вось там і спаткаемся...
— А чаму там?
— Іду на нашумелы фільм «Лялечка». Ён зараз толькі там ідзе. Можам нават разам схадзіць, калі хочаш?
— А якой гадзіне сустрэнемся?
— Як табе лепш... — падлізвалася Касмылёва і маніла як магла. — Фільм пачынаецца ў восем. А спаткацца можам на гадзіну-паўтары раней.
— Значыць, а палове сёмай?
— Чакаю...
Вераніка сядзела на апошніх уроках і толькі думала пра сустрэчу. Тайну сваю вырашыла нікому не выдаваць: ні аднакласніцам, ні Антаніне Фёдараўне, ні маці. Разбярэцца сама, навошта заклапочваць іншых сваімі дзіўнымі праблемамі?
Пасля школы Вераніка прыйшла дамоў, паабедала. I адразу ўзялася за ўрокі. Часу было вобмель, таму вырашыла не адпачываць. Зрабіўшы ўрокі, паклала кніжкі, сшыткі ў сумку, зашчапіла яе. Вераніка праз усе класы трымалася правша: звечара ўпарадкаваць сумку, каб назаўтра раніцай не мітусіцца перад адыходам у школу. Прыбрала свой рабочы стол, глянула на гадзіннік: роўна шэсць. Пара! А то можна спазніцца. А спазняцца яна не прывыкла. Мама павінна прыйсці ў сем. Не застане яе. Можа хвалявацца. Напісаць запіску? Так і зрабіла: «Мама, я хутка буду... Твая Вераніка. 18.00». Паклала шматок паперы каля тэлефона. Абула туфлі, апранула асеннюю куртку, выйшла з кватэры і пабегла па сходках з пад'езда на вуліцу.