— I гэтага не ўжываю... — рашуча адхіліла цыгарэту Вераніка. — I наогул, мы прыйшлі з Таняй пагутарыць, прабавіць час да сеанса. Пойдзем у кіно? — глянула ў вочы Анастасу Вераніка, пачынаючы непакоіцца.
— Пойдзем, пойдзем... Толькі не трэба адмаўляцца ад радасцяў жыцця. Што ты жывеш, як манашка ў келлі? — пасля чаркі і цыгарэты з анашой Дзік мяняўся на вачах.
— Ну, чаму так? — запярэчыла Вераніка. — Я шмат чым цікаўлюся. Хай скажа Таня... — глянула на Касмылёву. — Скажы што-небудзь. Ты ж абяцала...
Таня, зацягнуўшыся цыгарэтай, таксама, як і Дзік, пачынала чмурэць.
— Мая ты пташачка, што ты хочаш, каб я табе апавяла? — вочы ў Тані шклянелі. — Ах, пра тое... Пра Вадзіма. Што мы скажам пра Вадзіма? — зірнула на Лапунова. — Выдатны хлопец, ці не праўда?
— Тады, калі быў у мяне, здаецца, неблагі, — прагудзеў Дзік.
— Дык Вадзім быў тут з табой?! — здзівілася Вераніка.
— I не толькі са мной... — глядзела Вераніцы ў вочы Таня. — Са мной ён быў у іншых месцах... Табе і не снілася...
Вераніка імгненна ўскочыла з крэсла, хацела павярнуцца, каб пайсці з гэтага загадкавага дома. Але Таня з дапамогай Лапунова зноў пасадзіла яе. Вераніка пачынала здагадвацца, куды яна трапіла...
— Слухай далей, прэтэндэнтка-канкурэнтка... — Таня вырашыла сказаць усё пра Цэхановіча і сябе. — Дык вось, Вадзім маім стаў яшчэ пасля шостага класа. Адбылося гэта ў піянерскім лагеры. Потым ён са мной быў у нашай тусоўцы «Рэтс», інакш «Пацукі». I кампасіраваў ён табе мазгі, што хадзіў у секцыю барацьбы, рыхтаваўся да ўсесаюзных спаборніцтваў. Лапша — вось ты хто... Сухар у касынцы... Ён з намі паспрабаваў усё, не тое, што ты, — ад ста грам, ацэтончыку да цыгарэткі з анашой. Шкада, не паспеў паспытаць укольчыка...
Гэткай нахабнасці Вераніка зусім не чакала. У яе закружылася галава, кроў ударыла ў скроні, сэрца забілася, як злоўленая птушка, вочы напоўніліся гаручымі слязьмі. Яна зноў паспрабавала падняцца, але Таня рэзка загадала:
— Сядзець! — учапілася ў Вераніку. — Анастас, ты дзверы замкнуў? — звярнулася да Дзіка.
Той мяняў касету. Паставіў парнаграфічны фільм «Калігула», першыя кадры якога з'явіліся на экране.
— Усё окэй, прынцэса!
— Чула? Прынцэса! — варяцела Касмылёва. — Так называюць мяне ў нашай тусоўцы «Рэтс». Ведай, хто перад табой. Кланяйся! Як кланяліся перада мной многія... — яна прыціснула Вераніку да крэсла. — Кляніся, што ад Вадзіма адракаешся і пра нашу размову — нідзе ні слова...
Вераніка крутнулася, вырвалася ад Касмылёвай, устала і гучна прамовіла:
— Мана ўсё гэта! Не мог Вадзім з такой валачашчай вадзіцца... Ды хто ты? Прынцэса?! Нікчэмны ты чалавек!
Гэтыя словы разюшылі Таню ўшчэнт.
— У школе вашай зачуханай — можа... А тут я — прынцэса! Запомні, наіўная фантазёрка! — крыкнула Касмылёва і пляснула з размаху Вераніцы па твары. Гэтую абразу трываць было немагчыма...
Вераніка схапіла Касмылёву за валасы. Але тут жа падышоў Дзік і адцягнуў Вераніку. У гэтую хвіліну Таня кудысьці знікла і хутка прынесла вяроўку і кавалак ваты. Дзік закруціў Вераніцы рукі назад, моцна трымаў яе. Потым паваліў. Таня накінула на рукі вяроўку, пачала звязваць. Вераніка спрабавала крычаць, але Дзік далонню закрыў ёй рот. Калі рукі былі звязаны, Дзік сціснуў Вераніку за сківіцы, а Таня засунула ёй у рот кляп з ваты. Дзік і Касмылёва, быццам драпежныя звяры, пачалі рваць адзенне на Вераніцы. Спачатку верхняе, потым астатняе. Пасля Дзік згроб амаль голую Вераніку і панёс у спальню на свой брудны ложак...
У гэты момант Касмылёва дастала з буфета напоўнены наркотыкам шпрыц, прыбегла ў спальню. Убачыла: Дзік моцна трымаў Вераніку, прыціснуўшы да ложка. Таня, не марудзячы, увяла іголку Вераніцы ў цела...
Потым яна кінула шпрыц на стол у пярэдняй, падышла да відэамагнітафона — хацела выключыць яго, — як раптам убачыла: з-пад прыстаўкі тырчэў сшытак у чорнай вокладцы — яе дзённік. Яна схавала яго тут, калі ўцякла ад маці, і ледзьве не забылася. Не да дзённіка было ёй у апошні час... Таня схапіла сшытак. Ён быў з пагрызенымі, пашкамутанымі краямі і пераплётам. Гэта здзівіла Таню. «Не інакш, як паласаваліся пацукі...» Яна іх бачыла, калі жыла ў Дзіка. Ноччу ў пярэдняй, дзе валяліся розныя абрыўкі папер, газет, на якіх Анастас пакідаў аб едкі, пацукі ўздымалі такі вэрхал, што нельга было заснуць. Аднойчы яна ўключыла ў пярэдняй святло і ледзь не самлела: тры пачвары з кацяня, з доўгімі хвастамі на імгненне застылі і глядзелі на яе, потым рынуліся да расчыненых дзвярэй прыхожай...
Таня пстрыкнула выключальнікам відэамагнітафона, засунула сшытак ва ўнутраную кішэню курткі, выйшла на двор і пабегла, пабегла... Цёмнач ахінала хаты, якія зеўралі выбітымі вокнамі. Друз, рознае ламачча, палын, які парос на былых агародах, перашкаджалі бегчы. Таня ўпала, зачапіўшыся за нешта, паднялася і паімчалася яшчэ хутчэй. Страх ці радасць за здзейснены план гналі Таню ад гэтых хат — вядома было толькі ёй. Наперадзе свяціла ліхтарамі вуліца, па якой хадзілі аўтобусы, а там — і прыпынак.