...Пад раніцу Дзік амаль нежывую кінуў Вераніку ў пограб, які знаходзіўся пад падлогай у прыхожай, а сам знік. Ён падаўся ў Прыбалтыку, захапіўшы з сабой накрадзеныя рэчы, якія спадзяваўся памяняць там на чарговую порцыю наркотыка. На мясцовым гарадскім рынку заезджых гандляроў, казалі, разагналі рэкеціры, і Дзік туды больш не хадзіў.
А тым часам ішоў росшук Веранікі. У першы ж дзень оперупаўнаважаныя па падказцы Антаніны Фёдараўны завіталі да Касмылёвых. Таня, калі пачула ў прыхожай, як яны прадставіліся: «Мы са следчых органаў...», адразу зразумела: па яе душу... Яна толькі што скончыла перачытваць дзённік, дапісаўшы ў канцы: «Усё! Справа зроблена адмыслова! Радуйся!»
Першае, што прыйшло ёй у галаву, — ведала: вобыску не абмінуць, — выкінуць гэты пагрызены сшытак у чорнай вокладцы ў фортачку, якая выходзіла на вуліцу. Нехта падбярэ, панясе з сабой — і, глядзіш, час выйграны, а магчыма, і зусім можна замесці сляды.
Таня імгненна падбегла да фортачкі, якая была расчынена, і шпурнула ў яе пашкамутаны сшытак — дзённік. Паспела, пакуль следчыя ўвайшлі ў яе пакой...
Праз некалькі хвілін сшытак падняла студэнтка-першакурсніца універсігэта, якая выпадкова праходзіла па вуліцы каля дома, дзе жылі Касмылёвы. Дзённік зацікавіў першакурсніцу, яна на лекцыях паціху чытала яго. На пяты дзень студэнтка занесла сшытак Касмылёвай у аддзел міліцыі, расказала, дзе знайшла яго, — па горадзе ўжо хадзілі чуткі аб зніклай дзевяцікласніцы. Думала, магчыма, гэты дзённік у нечым дапаможа следству...
На шостыя суткі — Вераніку ніяк не маглі знайсці — оперупаўнаважаныя зламалі дзверы ў доме Анастаса Лапунова, якога так і не дачакаліся. У горадзе пачалі сачыць за ўсімі падазронымі мясцінамі, у якіх магло адбыцца злачынства. Спачатку думалі, што Лапуноў зявіцца сам. Нехта з суседзяў бачыў, як ён з напакаванай спартыўнай сумкай ішоў на аўтобусны прыпынак. «Магчыма, дзе ў кароткачасовым адездзе...» — думалі следчыя. Хоць Анастас у кааператыве нікога не папярэдзіў. Але, як сказалі там, да гэтага ўжо прывыклі. Вядома ж, манілі: бо Анастас апошнім часам зусім не зяўляўся ў кааператыве, лічыўся на працы фіктыўна.
Калі следчыя пачалі аглядаць дом Лапунова, натрапілі на пограб пад падлогай. Спусціліся ў яго з ліхтарыкам і ўбачылі там Вераніку. Яе цяжка было пазнаць...
Заключэнне экспертызы было страшным і неверагодным: смерць наступіла ад нападу пацукоў. Яны загрызлі Вераніку яшчэ жывую...
Антаніна Фёдараўна сядзела ў Веранічыным пакоі і разглядала разам з Верай Іванаўнай фотаальбом. Здымкі, здымкі... Каляровыя і чорна-белыя. Вераніка ў дзіцячым садку, у першым, другім, трэцім... I так аж да дзевятага класа. Яна штогод фатаграфавалася. То з вялікім бантам у акуратнай прычосцы, то з пяцікутнай зоркай акцябронка на школьным хвартушку і букетам пунсовых ружаў у руках, то з чырвоным гальштукам на грудзях.
А вось Вераніка разам з класам у Брэсцкай крэпасці, Ленінградзе, у лыжным паходзе, на рацэ Наймён. Здымкі аматарскія. Рабілі іх аднакласнікі. у многіх вучняў былі фотаапараты. На некалькіх картачках Антаніна Фёдараўна і Вераніка стаяць побач.
Слёзы не маглі стрымаць ні Вера Іванаўна, ні Антаніна Фёдараўна. Мірановіч, калі ішла ў кватэру да Рагозінай, не думала, што будзе разглядаць альбом. Наадварот, спадзявалася спачувальным словам аблегчьщь гора няшчаснай маці. Але Вера Іванаўна прапанавала паглядзець разам Веранічын фотаальбом, бо адна казала, не здолее.
Антаніна Фёдараўна, гартаючы фотаальбом, дайшла да апошняй старонкі: на здымку ў святочнай школьнай форме стаяла Вераніка з вялікім букетам кветак. Унізе быў подпіс: «1 верасня. 9 «С».
Гэты фотаздымак настаўніца папрасіла ў Веры Іванаўны. Тая дазволіла, сказаўшы, што падобныя картачкі яшчэ ёсць.
Антаніна Фёдараўна ўзяла здымак і асцярожна паклала яго ў сумачку...
...У гэты час з трывожным настроем ішла ў напрамку светла-шэрага чатырохпавярховага будынка, у якім размяшчаўся гарадскі аддзел народнай адукацыі, дырэктар школы Ангеліна Мікалаеўна Богут. Ангеліну Мікалаеўну выклікалі ў ГАРАНА, даўшы зразумець, што будзе разглядацца пытанне школы.
Ангеліна Мікалаеўна, здавалася, не бачыла пешаходаў, якія крочылі насустрач, не чула, як гулі і шоргалі шынамі па асфальце машыны. Яна думала толькі аб адным: што чакае яе наперадзе? Думкі блыталіся, снавалі, нібы восы...